α) Στις μέρες μας γίνεται μεγάλη συζήτηση και τείνει να γίνει αποδεκτό ότι ζούμε σε μία εικονική πραγματικότητα. Κι αυτό νοείται με διάφορους τρόπους: Είτε ότι για ορισμένους έχει χαθεί η επαφή με την πραγματικότητα είτε ότι οι πληροφορίες διαμορφώνονται με βάση κατασκευασμένες εικόνες ή ότι θεωρείται το φανταστικό ως πραγματικό ή ακόμη ότι προβάλλεται το έλασσον και αποσιωπείται το μείζον.
β) Σε κάθε περίπτωση είναι αληθές ότι η ανάπτυξη της τεχνολογίας και οι δυνατότητες εξομοίωσης του πραγματικού με το φανταστικό περιβάλλον μεταξύ άλλων συμβάλλουν στη δημιουργία εικονικής ζωής,εικονικών σχέσεων, εικονικής ελευθερίας, εικονικής αγάπης και εικονικού πολιτισμού. Μήπως όμως η εικονική πραγματικότητα δεν αφορά μόνον τους θεατές και χρήστες των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης, αλλά επηρεάζει και όσους φέρουν τα βαρύ όνομα του χριστιανού και τους οδηγεί σε μορφές «εικονικής αγιότητας»;
γ) Διότι πώς να εξηγηθεί το γεγονός ότι μπροστά στην οικονομική κρίση πολλοί χριστιανοί έχασαν την ελπίδα τους στο Θεό,την οποία προφανώς δεν είχαν, απώλεσαν την εσχατολογική τους προσδοκία και ταυτίστηκαν πλήρως με το πνεύμα του κόσμου; Πώς να κρίνει κάποιος τη συμπεριφορά όσων κρύβοντας τα πρόσωπά τους πίσω από ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης που αυτοδιαφημίζονται ως χριστιανικά και ορθόδοξα κραδαίνουν τα ιδεολογικά τους ρόπαλα εναντίον όσων δεν συμφωνούν μαζί τους;
δ) Κι αναρωτιέται κάποιος: Μπορεί να θυσιάζεται το εκκλησιαστικό ήθος της «συντετριμμένης καρδίας» και της «νήφουσας συνείδησης» στο όνομα του ιεραποστολικού ζήλου; Ποια σχέση μπορεί να έχει η τάση για βίαιη επιβολή και των πιο καλών έστω ιδεών με το πνεύμα του πράου και ειρηνικού Χριστού, ο οποίος «λοιδορούμενος ουκ αντελοιδόρει και πάσχων ουκ ηπείλει»; (Α’ Πέτρ. 2, 23).
ε) Και γράφονται αυτές οι γραμμές με αφορμή την εορτή του πολιούχου και προστάτη της Θεσσαλονίκης μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, ο οποίος αγίασε πραγματικά κι όχι εικονικά, αφού θυσίασε δόξα,τιμές, αξιώματα και τέλος τη ζωή του. Όπως αναφέρεται στο Συναξαριστή, ο Δημήτριος ήταν στρατηγός των ρωμαϊκών στρατευμάτων της Θεσσαλίας και ανθύπατος Ελλάδος. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να καλλιεργεί τη χριστιανική πίστη και να μυσταγωγεί και άλλους στην ευαγγελική αλήθεια, με αποτέλεσμα να φυλακιστεί από τον Καίσαρα Γαλέριο.
στ) Στη συνέχεια ο Γαλέριος, θέλοντας να εορτάσει τη νίκη του κατά των Σκυθών, οργάνωσε μονομαχίες στο στάδιο της Θεσσαλονίκης, όπου ο γιγαντόσωμος Λυαίος νικιέται από το μικρόσωμο Νέστορα, ο οποίος εν τω μεταξύ είχε λάβει την ευχή του αγίου Δημητρίου. Το αποτέλεσμα ήταν να θανατωθούν τόσο ο Δημήτριος με λογχισμό όσο και ο Νέστορας με αποκεφαλισμό.Και οι δύο τιμούνται ως άγιοι. Η αγιότητα δεν είναι απλώς και μόνο υπόθεση πνευματικού αγώνα. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να είναι εικονική. Είναι θετική απάντηση του ανθρώπου στη Σάρκωση του Θείου Λόγου. Δεν προσεγγίζεται ιδεολογικά, αλλά αφορά την καθημερινή μαρτυρία· την κοινωνία και σχέση με το ζώντα Θεό διά των μυστηρίων, της προσευχής και της άσκησης της αγάπης.
ζ) Διδάσκει ο Χριστός: «Ου πας ο λέγων μοι Κύριε Κύριε, εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών, αλλ’ ο ποιών το θέλημα του Πατρός μου» (Ματθ. 7,21). Πολλοί ονομάζουν το Θεό φιλεύσπλαχνο, αλλά δεν έχουν ευσπλαχνία. Πολλοί ομιλούν στο όνομα του Θεού της αγάπης, αλλά δεν έχουν αγάπη. Πολλοί επικαλούνται την ειρήνη, αλλά κυριαρχούνται από ταραχή και σύγχυση. Πολλοί ομιλούν για αγιότητα αλλά χωρίς την παραμικρή θυσία και εκ του ασφαλούς. Λησμονούν όμως ότι η αγιότητα δεν μπορεί να είναι εικονική αλλά πραγματική και μαρτυρική.