Anthony Bloom: Μας σώζει η Αγάπη!

Μερικς φορς φοβούμαστε ν’ κούσουμε προσεκτικ κάποιο πρόσωπο, διότι τ ν’ κούσεις σημαίνει ν’ νταποκριθες κι χι μόνο γι να λεπτ σο καρδι εναι συγκινημένη κα μ μι περαστικ σκέψη λλ γι πάντα. Μ τν τρόπο πο Χριστς νταποκρίθηκε στν νθρώπινη θλίψη κα τ φρίκη τς στέρησης το Θεο κι γινε γι πάντα νθρωπος.


Δ σωζόμαστε π τ γεγονς τι γωνιζόμαστε κα πετυχαίνουμε κάποιου εδους ποτέλεσμα, σωζόμαστε π τς ψυχς μας τν πόθο πο μς τραβ στ ζωνταν Θεό, π τν γάπη πο μς τραβ στ Χριστό. Κα ταν κόμα ποτυγχάνουμε – κα ατ σχύει κα στς νθρώπινες σχέσεις -δν πρέπει ν ξεχνομε τι κριβς, πως κα π. Πέτρος φο εχε ρνηθε τ Χριστ ταν κανς ν παντήσει τν τριπλ ρώτησή του, μπορομε ν πομε: «Κύριε, σ γνωρίζεις τ πάντα, γνωρίζεις τν σθένειά μου, τς κτροπές, τν βεβαιότητα, τν στάθειά μου, γνωρίζεις μως κα τι σ γαπ, τι ατ εναι τ τελευταο, τ βαθύτατο πράγμα μέσα μου».
Κανες δν μπορε νγαπ ναν όρατο Θε ν πρτα δ μάθει νγαπ τ συγκεκριμένο, ζωντανό, πραγματικ πρόσωπο τ ποο χει πέναντί του. Πρν λοιπν θέσουμε τ ρώτημά το πς θ φτάσουμε στ Θεό, ς ρωτήσουμε τος αυτος μας ποι εναι στάση μας πέναντι στν πλησίον μας· ν καρδι μας εναι κρύα, πιφυλακτικ κα κλεισμένη, ν μς τρομοκρατε κόμη κα δέα τι πλησίον μας μπορε ν παιτήσει τν καρδι κα τ ζωή μας δν πάρχει κανένας λόγος ν πιζητομε συνάφεια μ τ Θεό. Θ πρέπει πρτα ν μάθουμε τ πς ν’ ποκτήσουμε μι καρδι ζεστή, μι καρδι ζωντανή, μι καρδι πο ν νταποκρίνεται στν πλησίον μας κα καρδι κείνη τότε, νοιγμένη, μ τν καθαρότητά της θ δε τ Θεό.
γάπη δ γνωρίζει ρια. Δν εναι ποτ δυνατ ν πομε τι χουμε γαπήσει, τι χουμε κάνει πράξη τν κάθε παρακίνηση τς καρδις μας, τι χουμε γαπήσει μ τρόπο τέλειο γιατί τέλεια γάπη ταν κείνη μ τν ποία Χριστς γάπησε τος μαθητές Του. Μ τ λόγια το γίου ωάννη το Εαγγελιστ (ω. 15.13): «μείζονα ταύτης γαπην οδες χει, να τις τν ψυχν ατο θ πρ τν φίλων ατο».
Πρν δοκιμάσουμε ν ζήσουμε μ μόνη βάση τν γάπη ς κάνουμε μι προσπάθεια, ς δοκιμάσουμε ν ζήσουμε σύμφωνα μ τ νόμο, ν μν παραβλέπουμε δηλαδ τς παιτήσεις το νόμου: τ δικαιοσύνη κα τν ελικρίνεια, λες τς παιτήσεις τς φύσης σον φορ τν τομέα τν σχέσεων νάμεσα στος νθρώπους. Τότε μόνο θ εναι δυνατ ν φτάσουμε σνα τέτοιο νάστημα, πο χοντας προχωρήσει πέρα π τ νόμο θγαπμε μ λη μας τν καρδιά, μ λη μας τν ψυχή, λη τ δύναμη κα τ εναι μας, μ τ ζω κα τ θάνατό μας.
γάπη το Θεο εναι πέραντη κα βαθει κα γκαλιάζει τος πάντες. Ατ τ ποο μπορε ν λλάξει στν γάπη ατ εναι μία κάποια σωτερικ διότητά της: Θες μπορε γαπώντας ν χαίρεται λλοιώτικα ν πληρώνει τ τίμημα τς γάπης Του πάνω στ σταυρό.
Πρέπει ν πάρουμε φωτι μ λόκληρο τ εναι μας, μ μυαλ κα καρδι κα θέληση κα σμα κα ν γίνουμε καιόμενη βάτος τν ποία εδε Μωυσς ν καίγεται λόκληρη χωρς ν ναλίσκεται.
Μόνο ν νθρώπινη γάπη φωτιστε μ τ θεϊκ μυστήριο θ πάψει ν καταναλίσκει τ λικ τ ποο τν τρέφει. θεϊκ γάπη καίει, κάνει τ κάθε τι μι ζωνταν φλόγα, δν τρέφεται μως μ τ λικό της: καταστρέφει ατ πο δν μπορε ν ζήσει στν αωνιότητα• ατ πο μένει εναι μία καθαρ φλόγα ποία μεταμορφώνει τν νθρωπο σ Θεό.
 Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003))