Ο Αόρατος γίνεται εντός μου Ορατός…
Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου
Μόνον από του τέλους μπορεί κανείς να συμπεράνει το μέγεθος των κατορθωμάτων ενός αγίου, να συλλάβει τι έκανε, δηλαδή από την δόξα που του έδωσε ο Θεός, από την πατρική ανταπόδοση.
Το τέλος είναι η πίστη ότι ο Θεός δοξάζει τον άγιό του. Και για να τον δοξάζει, σημαίνει ότι είναι υπέροχο και αιώνιο το κατόρθωμα του αγίου, το να στέκεται δηλαδή μέσα στην σιωπή ενώπιον του Θεού. Αυτή η δόξα πολλάκις αποκαλύπτεται και στους άλλλους, γίνεται γνωστή και σε μας· αλλά δεν χρειάζεται καν να την γνωρίζουμε, διότι ξεύρομε αυτό που ο Θεός υπεσχέθη, αυτό που ο Θεός προεπηγγείλατο, και επομένως ο άγιος την λαμβάνει την δόξα.
Ο άγιος πηγαίνει στην μόνωση, στην ησυχία, για να επιδείξει ανδρικούς αγώνες και να εκφράσει με αυτούς την πίστη του ότι ο Θεός είναι παρών.
Βλέπει τον Αόρατον ως Ορατόν…
Βλέποντας τα σύννεφα, το βουνό, την άπλα του ορίζοντα, το σκοτάδι του κελιού μου, τα βάθη της καρδιάς μου, τα μύχια του νοός μου, τα πάθη μου, στην πραγματικότητα τα ξέρω και το πιστεύω ότι βλέπω τον Θεόν, διότι παντού κρύβεται ο Θεός. Τα πάντα είναι περιβόλαιο δικό Του, σημάδια της παρουσίας Του. Ακόμη και το πάθος μου και η τύφλωσή μου και ο κτύπος της καρδιάς μου και οι δήθεν γνώσεις μου και η βαθειά άγνοιά μου δείχνουν ότι υπάρχει ο Θεός, ότι είναι εδώ που είμαι εγώ.
Αλοίμονο αν δεν υπήρχε ο Θεός, θα πέθαινα ευθείς αμέσως. Λίγο να λείψει όχι ο Θεός, αλλά το πνεύμα Του, το νεύμα Του, αμέσως χάνομαι. Το ότι λοιπόν ζω και το ότι μπορώ να αμαρτήσω και να έχω το πάθος μου ή να κρύβω μέσα μου τα δικά μου θελήματα και τους δικούς μου εγωιστικούς πόθους, σημαίνει ότι ο Θεός με ανέχεται και δεν αποσύρει το βλέμμα του από εμένα. Με ανέχεται το νεύμα Του.
Μακροθυμεί ο Θεός, περιμένει…
Μόνο που δεν μπορεί να ενεργήσει μέσα μου, διότι του βάζω φραγμό!…
Εκείνος όμως στέκει από επάνω μου και με παρακολουθεί, έτοιμος, μόλις εγώ επιθυμήσω, να με αρπάξει και να με οδηγήσει στην άπλα την εσωτερική, στην ανάνευση, στην χαρίτωση της καρδιάς μου…
Εάν με την παρουσία Του ο Θεός με καλύπτει και μου επιτρέπει να αμαρτάνω, να Τον προσβάλλω δηλαδή, και εάν ακόμη και το πάθος μου και η αισχύνη μου είναι απόδειξις της παρουσίας του Θεού, πόσο μάλλον τα ορατά και αισθητά – πολύ δε περισσότερο τα αόρατα και νοούμενα – αποτελούν μαρτύρια της παρουσίας Του.
Άρα ο αγωνιστής παρίσταται ενώπιον του παρόντος Θεού, ο οποίος, αν και Αόρατος, γι’ αυτόν είναι Ορατός…
Έτσι το πάλαισμά μου είναι η παράστασή μου ενώπιον του Θεού και εκφράζει την πίστη μου ότι ο Θεός είναι παρών. Αυτή η παρουσία του Θεού είναι για μένα η προσδοχή Του, η οποία δεν είναι ψυχική ενέργεια ούτε έλλειψη, αλλά βίωμα, αφή του αοράτου Θεού, γάμος μυστικός, κάτι που το προσδέχομαι συνεχώς “αυλιζόμενος κατά μόνας”· προσλαβάνω δηλαδή αδιαλείπτως Αυτόν που είναι εδώ παρών μαζί μου και μέσα μου…
Ο κατά μόνας λοιπόν αυλισμός μου είναι μία διαρκής απορρόφηση του Θεού, μία διαρκής ένωση, μία διαρκής γαμήλιος απόλαυση, μία διαρκής συζυγία, μία διαρκής απόμαξις των ακτίνων του Θεού, της θείας ενεργείας,
μία διαρκής μεταχώρησις των ιδιοτήτων του Θεού και του ανθρώπου, μία διαρκής συνύπαρξη Θεού και ανθρώπου…
Άραγε, εμείς το πιστεύουμε αυτό; Ζούμε έτσι; Ασκούμεθα έτσι; Όταν ο Ιησούς μιλούσε στους μαθητάς του για τον Πατέρα, ο Φίλιππος του είπε: «Κύριε, δείξε μας τον Πατέρα και μας αρκεί» Και ο Ιησούς του απήντησε: Τόσο χρόνο είμαι μαζί σας, και δεν με γνώρισες Φίλιππε; Όποιος έχει δει εμένα έχει δει και τον Πατέρα.
Πόσες φορές θα μπορούσε να πει και σε μας ο Θεός: Τόσο καιρό παιδί μου, ήμουν μαζί σου και δεν με καταλάβαινες· όσο καιρό ασκείσαι, ήμουν εκεί, ήμουν έτοιμος να με απορροφήσεις, έλεγες ότι με δέχεσαι, ότι με αγαπάς, ότι ζεις για μένα και όμως δεν καταλάβαινες τι έλεγες!… Πότε θα πιστέψεις; Ούπω πιστεύεις; Ακόμη δεν πιστεύεις; Ακόμη δεν βλέπεις;…
Είθε να δώσει ο Θεός την στιγμή εκείνη που θα μας πει: Άρτι πιστεύεις. Τώρα μάλιστα πιστεύεις!…
Αλλά θα συνέχιζε: Παιδί μου, τόσα χρόνια έπρεπε να σε περιμένω; Τόσα χρόνια να σε κατακλύζω; Τόσα χρόνια να σε φωτίζω; Τόσα χρόνια να χυμάω ολόκληρος επάνω σου, και συ να μην με παίρνεις καθόλου είδηση; Τόσα χρόνια χρειαζόσουν, για να ξυπνήσεις λίγο και να ανοίξεις τα μάτια σου και να πεις: “Νάτος!”;…
Μα, τι μάτια χρειάζεσαι να ανοίξεις, αφού τα μάτια σού τα έχω δώσει; Θέλεις λοιπόν να με δεις; Θέλεις να με κάνεις αντικείμενο της περιέργειάς σου, της απολαύσεώς σου; Εγώ σου ζητάω αυτήν την πίστη, αυτήν την απόλαυση, αυτήν την προσδοχή, αυτήν την τελειότητα.
Όταν καταλάβεις αυτό το μεγαλείο, τότε θα πεις: Είδα τον Θεό!…
Δεν μπορώ να πω, θα δω τον Θεό. Μπορώ μόνον να λέγω, είδα τον Θεόν!..
Αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου
«Χαρισματική Οδός»
Σχόλιο Λόγος Φωτός: «Όταν πιστέψουμε ολόψυχα και μετανοήσουμε θερμά, θα συλλάβουμε τον Λόγο του Θεού στις καρδιές μας, καθώς τον συνέλαβε η Παρθένος, προσφέροντας Του και εμείς τις ψυχές μας παρθενικές και αγνές…»
«Ότι και πάντες οι Άγιοι τον Λόγον του Θεού εν εαυτοίς συλλαμβάνουσι τη Θεοτόκω παραπλησίως και γεννώσιν Αυτόν και γεννάται εν αυτοίς και γεννώνται υπ’ Αυτού και πως υιοί και αδελφοί και μητέρες Αυτού χρηματίζουσιν…» ~ Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος
Είθε όλοι μας φέτος τα Χριστούγεννα να «δούμε» Θεό. Είθε να εισέλθουμε εντός της φάτνης της καρδιάς μας με ειλικρινή μετάνοια, ταπεινό φρόνημα, και αγαθή προαίρεση, απλό κι απερίεργο νου και θυσιαστική αγάπη, βαδίζοντας με ασφάλεια στον δρόμο των Αγίων και ολόψυχα να αναφωνήσουμε:
«Αληθώς Χριστός ετέχθη! Ο Άσαρκος Λόγος έγινε Σεσαρκωμένος! Ο Αόρατος έγινε εντός μας Όρατός!….»
Αμήν, αμήν!…
