“Αν υπάρχει κάτι που έχουμε ανάγκη όλοι μας, είναι αυτή την ώρα η ενότητα. Η ενότητα του λαού μας. Το ερώτημα είναι πού στηρίζεται αυτή η ενότητα. Το Μεγάλο Σάββατο, μετά τη Θεία Κοινωνία, καθώς όλοι είχαν κοινωνήσει, είπα στους χριστιανούς: Στην ευχή του καθαγιασμού, αφού επικαλεστήκαμε την χάρη του Αγίου Πνεύματος για να κάνει τον άρτο και τον οίνο σώμα και αίμα Χριστού και να κοινωνήσουμε τον Χριστό η ευχή συνεχίζει «ημάς δε πάντας ενώσας αλλήλοις…». Εμάς, δηλαδή όλους που θα κοινωνήσουμε το σώμα και το αίμα του Χριστού, να μας ενώσει εν Χριστώ και δια του Χριστού στην πίστη και την αλήθεια Του εις μίαν πνεύματος κοινωνία.
Αυτή είναι η πραγματική ενότητα. Αυτή που χρειαζόμαστε πάντοτε αλλά και σήμερα. Γιατί ο Χριστός και η Εκκλησία μας ενώνουν. Αν ο καθένας μπορεί να δει στο πρόσωπο του άλλου την εικόνα του Χριστού, αν μπορεί αυτόν που έχει δίπλα του να θυμάται ότι έχει και εκείνος κοινωνήσει, τότε άλλη θα είναι η στάση μας απέναντι ο ένας του άλλου. Είναι η στάση των παιδιών που αγαπούν τον πατέρα τους και είναι ενωμένοι στην αγάπη του πατέρα – αυτό είναι η Εκκλησία. Είναι όνομα ενότητας η Εκκλησία. Όμως εδώ και χρόνια γίνεται προσπάθεια να πολεμηθεί η Εκκλησία για να σπάσει αυτή η ενότητα . γιατί η ενότητα είναι δύναμη. Τα κόμματα – το λέει η λέξη – είναι κομμάτια. Τα κόμματα κομματιάζουν. Διχάζουν. Δεν είναι μακριά η εποχή που είχαμε τα καφενεία στα χωριά, με τα χρώματα, το πράσινο, το μπλε, το κόκκινο. Καταραμένες εποχές που δίχασαν το λαό μας και που στάθηκαν αφορμή να οπισθοχωρήσει ο τόπος μας. Γιατί κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν το διχασμό για να καταστρέψουν αυτή τη χώρα. Τώρα που η χώρα καταστράφηκε, τώρα είναι καιρός να αναμετρηθούμε έστω και από την ανάποδη. Ποιοι μας κατέστρεψαν; Ή μάλλον ποιοι κατέστρεψαν αυτό τον τόπο με τη συμμαχία τη δική μας; Γιατί εμείς συμμαχήσαμε με αυτούς, εμείς διχαστήκαμε μέσα στα ίδια μας τα σπίτια – τώρα είμαστε λίγο μακριά από αυτά -, ας θυμηθούμε και ας διερωτηθούμε. Για ποιο λόγο διχαστήκαμε ; Για ποιο λόγο κομματιαστήκαμε; Για ποιο λόγο δε λέγαμε καλημέρα ο ένας στον άλλον; Άξιζε τον κόπο αυτός ο λόγος; Προσφέραμε υπηρεσία στην πατρίδα μας με αυτό τον τρόπο; Η μήπως τελικά γίναμε συνεργοί στην κατεδάφιση του;
Να διδαχθούμε, λοιπόν, από τα λάθη μας, να γυρίσουμε στις ενορίες μας, να ενωθούμε στην πνευματική μας οικογένεια και να σταθούμε σε απόσταση και σε ευθύνη. Ο καθένας ας ψηφήσει ότι θέλει, να πετάξουμε στο καλάθι των αχρήστων τον φανατισμό, αλλιώς θα δείξουμε πως είμαστε και εμείς πονηροί, ότι ψηφίζουμε για τα δικά μας συμφέροντα και όχι για τα συμφέροντα αυτού του τόπου, για την κοινή μας πατρίδα που συνεργήσαμε όλοι στην ανυποληψία στην οποία σήμερα βρίσκεται στο παγκόσμιο σκηνικό. Είναι εύκολο να κατηγορούμε τους άλλους. Είναι δύσκολο να πάρουμε τις ευθύνες επάνω μας. Μήπως όμως είναι καιρός να το κάνουμε; Για αυτό, λοιπόν, αυτή την ώρα μας χρειάζεται ενότητα. Η εκκλησία για μία ακόμα φορά απέδειξε ότι είναι μάνα. Δεν άρχισε τώρα να βοηθά τους ανθρώπους αλλά τώρα ιδιαίτερα νιώθει την μεγάλη ευθύνη που έχει. Βλέπεται δεν καταφεύγουν οι άνθρωποι σήμερα ούτε στους δήμους, ούτε στους υπουργούς, ούτε στους δημοσιογράφους , ούτε στα κανάλια. Στην εκκλησία καταφεύγουν για να εξασφαλίσουν έστω ένα πιάτο φαγητό. Η εκκλησία, παρά τον πόλεμο, παρά την ληστρική επιδρομή της πολιτείας εναντίον της, παρά τις διαρκείς δυσχέρειες που προβάλει η πολιτεία που έχει ανάγκη σήμερα την εκκλησία, συνεχίζει την διακονία της αγάπης. την θυσιαστική της διακονία .
Θα το ξαναπώ… καιρός να ξυπνήσουμε , να καταλάβουμε, να ανανήψουμε… Αν υπάρχει κάτι που μας ταιριάζει σε όλους μας, είναι αυτός ο ύμνος της σαρακοστής: «Ἡμάρτομεν, ἠνομήσαμεν, ἠδικήσαμεν ἐνώπιόν σου, οὐδὲ συνετηρήσαμεν, οὐδὲ ἐποιήσαμεν, καθὼς ἐνετείλω ἡμῖν, ἀλλὰ μὴ παραδῴης ἡμᾶς εἰς τέλος, ὁ τῶν Πατέρων Θεός». Να γυρίσουμε στην πίστη του Χριστού, για να ξαναζήσουμε το θαύμα όχι από τους ανθρώπους, αλλά από την αγάπη του Θεού.”
απόσπασμα από συνέντευξη του Μητροπολίτη Σιατίστης κ.κ. Παύλου (πηγή: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=bqxQiu48UtI)
Αυτή είναι η πραγματική ενότητα. Αυτή που χρειαζόμαστε πάντοτε αλλά και σήμερα. Γιατί ο Χριστός και η Εκκλησία μας ενώνουν. Αν ο καθένας μπορεί να δει στο πρόσωπο του άλλου την εικόνα του Χριστού, αν μπορεί αυτόν που έχει δίπλα του να θυμάται ότι έχει και εκείνος κοινωνήσει, τότε άλλη θα είναι η στάση μας απέναντι ο ένας του άλλου. Είναι η στάση των παιδιών που αγαπούν τον πατέρα τους και είναι ενωμένοι στην αγάπη του πατέρα – αυτό είναι η Εκκλησία. Είναι όνομα ενότητας η Εκκλησία. Όμως εδώ και χρόνια γίνεται προσπάθεια να πολεμηθεί η Εκκλησία για να σπάσει αυτή η ενότητα . γιατί η ενότητα είναι δύναμη. Τα κόμματα – το λέει η λέξη – είναι κομμάτια. Τα κόμματα κομματιάζουν. Διχάζουν. Δεν είναι μακριά η εποχή που είχαμε τα καφενεία στα χωριά, με τα χρώματα, το πράσινο, το μπλε, το κόκκινο. Καταραμένες εποχές που δίχασαν το λαό μας και που στάθηκαν αφορμή να οπισθοχωρήσει ο τόπος μας. Γιατί κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν το διχασμό για να καταστρέψουν αυτή τη χώρα. Τώρα που η χώρα καταστράφηκε, τώρα είναι καιρός να αναμετρηθούμε έστω και από την ανάποδη. Ποιοι μας κατέστρεψαν; Ή μάλλον ποιοι κατέστρεψαν αυτό τον τόπο με τη συμμαχία τη δική μας; Γιατί εμείς συμμαχήσαμε με αυτούς, εμείς διχαστήκαμε μέσα στα ίδια μας τα σπίτια – τώρα είμαστε λίγο μακριά από αυτά -, ας θυμηθούμε και ας διερωτηθούμε. Για ποιο λόγο διχαστήκαμε ; Για ποιο λόγο κομματιαστήκαμε; Για ποιο λόγο δε λέγαμε καλημέρα ο ένας στον άλλον; Άξιζε τον κόπο αυτός ο λόγος; Προσφέραμε υπηρεσία στην πατρίδα μας με αυτό τον τρόπο; Η μήπως τελικά γίναμε συνεργοί στην κατεδάφιση του;
Να διδαχθούμε, λοιπόν, από τα λάθη μας, να γυρίσουμε στις ενορίες μας, να ενωθούμε στην πνευματική μας οικογένεια και να σταθούμε σε απόσταση και σε ευθύνη. Ο καθένας ας ψηφήσει ότι θέλει, να πετάξουμε στο καλάθι των αχρήστων τον φανατισμό, αλλιώς θα δείξουμε πως είμαστε και εμείς πονηροί, ότι ψηφίζουμε για τα δικά μας συμφέροντα και όχι για τα συμφέροντα αυτού του τόπου, για την κοινή μας πατρίδα που συνεργήσαμε όλοι στην ανυποληψία στην οποία σήμερα βρίσκεται στο παγκόσμιο σκηνικό. Είναι εύκολο να κατηγορούμε τους άλλους. Είναι δύσκολο να πάρουμε τις ευθύνες επάνω μας. Μήπως όμως είναι καιρός να το κάνουμε; Για αυτό, λοιπόν, αυτή την ώρα μας χρειάζεται ενότητα. Η εκκλησία για μία ακόμα φορά απέδειξε ότι είναι μάνα. Δεν άρχισε τώρα να βοηθά τους ανθρώπους αλλά τώρα ιδιαίτερα νιώθει την μεγάλη ευθύνη που έχει. Βλέπεται δεν καταφεύγουν οι άνθρωποι σήμερα ούτε στους δήμους, ούτε στους υπουργούς, ούτε στους δημοσιογράφους , ούτε στα κανάλια. Στην εκκλησία καταφεύγουν για να εξασφαλίσουν έστω ένα πιάτο φαγητό. Η εκκλησία, παρά τον πόλεμο, παρά την ληστρική επιδρομή της πολιτείας εναντίον της, παρά τις διαρκείς δυσχέρειες που προβάλει η πολιτεία που έχει ανάγκη σήμερα την εκκλησία, συνεχίζει την διακονία της αγάπης. την θυσιαστική της διακονία .
Θα το ξαναπώ… καιρός να ξυπνήσουμε , να καταλάβουμε, να ανανήψουμε… Αν υπάρχει κάτι που μας ταιριάζει σε όλους μας, είναι αυτός ο ύμνος της σαρακοστής: «Ἡμάρτομεν, ἠνομήσαμεν, ἠδικήσαμεν ἐνώπιόν σου, οὐδὲ συνετηρήσαμεν, οὐδὲ ἐποιήσαμεν, καθὼς ἐνετείλω ἡμῖν, ἀλλὰ μὴ παραδῴης ἡμᾶς εἰς τέλος, ὁ τῶν Πατέρων Θεός». Να γυρίσουμε στην πίστη του Χριστού, για να ξαναζήσουμε το θαύμα όχι από τους ανθρώπους, αλλά από την αγάπη του Θεού.”
απόσπασμα από συνέντευξη του Μητροπολίτη Σιατίστης κ.κ. Παύλου (πηγή: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=bqxQiu48UtI)
