Εγωπαθής κίνηση η αμαρτία, που στρέφεται κατά του Ιησού, που πέθανε για τον άνθρωπο. Προτάσσουμε τον εγωισμό μας απέναντι στο θέλημα Εκείνου, που έχυσε το Αίμα Του για τη σωτηρία μας. Καθημερινή υπόθεση η τέλεση της αμαρτίας και συχνή η παράβαση και η ανομία. Έτσι αποδεικνύουμε τη φίλαυτη ικανοποίηση του δικού μας θελήματος. Προτιμούμε να διαφεντεύει στη ζωή μας ο φίλαυτος και παλαιός άνθρωπος, παρά η αγαπητική παρουσία του Ιησού.
«Ωσεί άμμος θαλάσσης» οι αμαρτίες μας, άλλες τόσες οι λόγχες που λογχίζουν το Σώμα του Ιησού. Αυτός όμως ανταπαντά με τη συγχώρεση, με το έλεος, με τη φιλανθρωπία, προ πάντων όμως με την αγάπη Του. Με μια αγάπη που ξεχειλίζει από καρδιά «καίουσα από έρωτα για τον άνθρωπο» (John Meyendorf).
«Η αμαρτία, λοιπόν, είναι άρνηση αγάπης. Άρνηση της μεγάλης Αγάπης. Άρνηση του Θεού. Άρνηση του Ιησού που πέθανε για μας. Προσβολή του ονόματός Του. Παράβαση του θελήματός Του. Ενοχή.
Πόσο μας βαραίνει τούτη ενοχή! Κάθε μέρα και κάθε στιγμή αμαρτάνουμε. Αντιτάσσουμε το όχι μας στο δικό Του θέλημα. Κάνουμε ό,τι θέλουμε εμείς κι όχι ό,τι θέλει Εκείνος. Αγαπούμε τον εαυτό μας περισσότερο από τον Ιησού. Προτιμούμε το δικό μας θέλημα από το θέλημα του Θεού. Λατρεύουμε το εγωιστικό μας είδωλο, αντί να λατρεύουμε μ’ όλης της ύπαρξης την αφοσίωση τον Κύριο και Λυτρωτή μας.
Πλήθος οι ανομίες μας, γιατί «η αμαρτία εστίν η ανομία». Η αμαρτία είναι επανάσταση ενάντια στον Νόμο του Θεού. Είναι ανατροπή του έργου του Χριστού (ερμηνεία Κ. Διαθήκης Παν. Τρεμπέλα, Α’ Ιω. γ’ 4).
Ο Ιησούς, ωστόσο, έγινε ιλασμός και εξιλέωση. “Τον μη γνότα αμαρτίαν υπέρ ημών αμαρτίαν εποίησεν” (Β’ Κορ. ε’ 21). Κατακρίθηκε σαν αμαρτωλός, για να μας λυτρώσει. Στον Ιησού αναπαύονται η εξιλέωση κι η συγχώρηση. Σαν να μας λέγει: “Ρίξε επάνω μου την αμαρτία σου. Μετάθεσέ την στους ώμους μου. Εγώ θα κάνω τις επανορθώσεις. Αναζητώ μονάχα το βλέμμα σου, τη στροφή σου σε μένα…”.
“Θέλεις πάντα η ενανθρώπησή μου να μου στοιχίζει αίμα, χωρίς εσύ να δίνεις δάκρυα” (Πασκάλ).
Ο Ιησούς ξεπλήρωσε την υποχρέωσή Του στον Ουράνιο Πατέρα με αίμα, με πολύ και ατίμητο αίμα. Έμεινε “υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού”. Γιατί εμείς να ‘μαστε τόσο δύσκολοι για ένα μετανοίας δάκρυ;
Πόση αγάπη κρύβει η καρδιά του Ιησού! Ω, άγια Καρδιά του Ιησού! Ιερή Καρδιά! Πόσο με σαγηνεύει, με γοητεύει, μου μιλάει με το δικό της τρόπο! Πόσους χωράει τούτ’ η καρδιά! Όλο τον κόσμο. Όλη την ανθρωπότητα, από τον πρώτο Αδάμ, ως τον άνθρωπο -τους ανθρώπους- της τελικής κρίσης. Τους χωράει όλους “και έτι τόπος εστί”. Καρδιά που πόνεσε και ράγισε και στράγγισε στον σταυρό της οδύνης. Καρδιά που δόθηκε στους ανθρώπους, αλλά που ζητάει και να της προσφέρονται. Καρδιά που πονάει όταν αμαρτάνουμε, μα και ταυτόχρονα συμπονεί.
Ο Ιησούς με τη μετάνοια προσφέρεται σε κάθε αμαρτωλό. Προσφέρεται ολόκληρος. Ατενίζει τον άσωτο, τον κάθε αμαρτωλό, και τρέχει ανοίγοντας την αγκαλιά Του.
Ο Ιησούς αγκαλιάζει και αγκαλιάζεται. Δίνει αγάπη και παίρνει αγάπη. Ο άνθρωπος εξομολογείται και ο Θεός συγχωρεί». (Μιχ. Ε. Μιχαηλίδη, Θείος έρωτας, σ. 70)
Εάν η αμαρτία, η παράβαση του Νόμου του Θεού, μας απομακρύνει από την αγάπη Του, ο νυγμός της καρδιάς, το δάκρυ και ο πόνος της ψυχής μάς επαναφέρει πλησίον Του. Δίνεται ολοκληρωτικά σε κάθε αμαρτωλό, εφόσον μετανοήσουμε έμπρακτα. Προσφέρεται άπειρα, αν συνειδητά ανταποκριθούμε στο κάλεσμα. Δεν παραβιάζει την ελευθερία μας, αλλά καρτερικά προσμένει. Δεν συμπεριφέρεται εξουσιαστικά για να μας κατακτήσει, αλλά πατρικά υπομένει και θυσιαστικά δίνεται, για να μας κερδίσει.
Να, λοιπόν, ποιος είναι ο Ιησούς. Οι μεν άνθρωποι:
Τον βλαστημούν, Αυτός τους συγχωρεί·
Τον αρνούνται, Αυτός τους αγκαλιάζει·
Τον περιγελούν, Αυτός τους προσφέρεται·
Τον προσβάλλουν, Αυτός τους τιμά·
Τον βρίζουν, Αυτός τους αγαπά·
Τον φυτεύουν, Αυτός τους ελεεί·
Τον θανατώνουν, Αυτός τους ζωοποιεί·
Τον σταυρώνουν, Αυτός τους ελευθερώνει·
Τον σαρκάζουν, Αυτός τους χαμογελά·
Τον κρίνουν, Αυτός τους χαρίζεται·
Τον διαβάλλουν και Αυτός γεμάτος από αγάπη τους ευλογεί και τους συγχωρεί.
Τελικά το άκρως επικίνδυνο δεν είναι η αμαρτία και τα συμπτώματά της, αλλά το να μη θέλει κανείς να έλθει «εις εαυτόν», ώστε με συνείδηση γρηγορούσα ο άνθρωπος της πτώσης να μετανοήσει και να ζητήσει τη λυτρωτική συγχώρεση.
