Στοὺς πέντε προηγούμενους τόμους τῆς σειρᾶς “Λόγοι Γέροντος Παϊσίου” ὑπάρχουν ἀρκετὲς ἀναφορὲς στὴν προσευχὴ ἀφοῦ ὁ Γέροντας ὡς μοναχὸς “κὰθ΄ὅλην τὴν ἐντέλειαν”, κύριο ἔργο τοῦ εἶχε τὴν προσευχή. Ἀλλὰ καὶ στὴν ἐπικοινωνία του μὲ τοὺς ἀνθρώπους, μοναχοὺς καὶ λαϊκούς, ἐπεδίωκε πάντοτε νὰ τοὺς βοηθήσει νὰ ἐμπιστεύωνται τὴν ζωή τους στὸ Θεὸ μέσω τῆς προσευχῆς. Στὸν τόμο αὐτόν, ὁ ὁποῖος ἐκδίδεται μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Ποιμενάρχου μας, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κασσανδρείας κ. Νικοδήμου περιλαμβάνονται λόγοι τοῦ Γέροντος Παϊσίου εἰδικὰ γιὰ τὴν προσευχή.
Γιὰ τὸν Γέροντα Παΐσιο ἡ προσευχὴ εἶναι ἡ μεγάλη δυνατότητα ποὺ μᾶς ἔδωσε ὁ Θεὸς νὰ ἐπικοινωνοῦμε μαζί Του, γιὰ νὰ ζητοῦμε τὴ βοήθειά Του. Ὁ Γέροντας πονοῦσε, ὅταν ἔβλεπε τοὺς ἀνθρώπους νὰ ταλαιπωροῦνται ἀγωνιζόμενοι “μὲ τὶς λιγοστὲς ἀνθρώπινες δυνάμεις τους”, ἐνῶ θὰ μποροῦσαν νὰ ζητήσουν τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος “μπορεῖ νὰ στείλη ὄχι ἁπλῶς δύναμη θεία, ἀλλὰ πολλὲς δυνάμεις θεῖες. Καὶ τότε ἡ βοήθειά Του δὲν θὰ λέγεται βοήθεια μόνον, ἀλλὰ θαῦμα Θεοῦ”. Γι’ αὐτὸ ἐπέμενε ὅτι πρέπει νὰ νιώσουμε τὴν προσευχὴ ὡς ἀνάγκη καὶ προσπαθοῦσε νὰ βοηθήση ὅσους δὲν εἶχα μάθει νὰ προσεύχωνται, “νὰ βάλουν ἀρχή, γιὰ νὰ πάρη μπρὸς ἡ καρδιά τους στὴν προσευχή”.
Ὅσους πάλι εἶχαν ἀποκτήσει τὴν καλὴ συνήθεια τῆς προσευχῆς, τοὺς ἐνίσχυε γιὰ νὰ προσεύχωνται μὲ περισσότερο φιλότιμο καὶ μεγαλύτερη θέρμη. Σὲ ὅλους ὅμως τόνιζε, ὡς κύρια προϋπόθεση γιὰ τὴν ἐπικοινωνία μὲ τὸν Θεό, τὴν μετάνοια καὶ τὴν ταπείνωση. “Ἀδελφέ μου, γράφει σὲ ἐπιστολή του, μὴ ζητᾶς τίποτε ἄλλο στὴν προσευχή σου ἀπὸ τὴν….
μετάνοια… Ἡ μετάνοια θὰ σοὺ φέρη τὴν ταπείνωση, ἡ ταπείνωση θὰ φέρη τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, καὶ ὁ Θεὸς θὰ σοὺ ἔχη μέσα στὴν Χάρη Τοῦ ὅ,τι χρειάζεται γιὰ τὴν δική σου σωτηρία καὶ ὅ,τι ἄλλο, σὲ περίπτωση ποῦ θὰ χρειασθῆ, γιὰ νὰ βοηθήσεις μία ἄλλη ψυχή”. Καὶ σὲ ἄλλη ἐπιστολὴ τοῦ γράφει: “Προσπαθῶ νὰ συντρίβωμαι μπροστὰ στὸν Θεὸ ἁπλώνοντας τὶς ἁμαρτίες μου καὶ τὶς ἀχαριστίες μου, νὰ ζητῶ ταπεινὰ τὸ ἔλεος Του καὶ νὰ Τὸν εὐγνωμονῶ δοξολογώντας”.
