Καί αὐτόν τόν δρόμο τόν ἀκολουθοῦν μόνον τά μικρά παιδιά, αὐτά πού δέν πρόλαβαν νά ἁμαρτήσουν, νά μεγαλώσουν καί αὐτά πᾶνε στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ὅταν φύγουν ἀπό τόν κόσμο αὐτό.
Καί ὁ ἄλλος δρόμος, ποιός εἶναι; Εἶναι ὁ δρόμος τῆς μετανοίας. Ἐμεῖς ὅλοι μας λερώσαμε τήν χιονοφεγγόφωτον στολήν τῆς ψυχῆς μας. Ὅλοι μας ἁμαρτήσαμε, ὅλοι μας πέσαμε, ὅλοι μας σκοντάψαμε, ὅλοι μας λασπωθήκαμε. Λερώσαμε τήν σκέψι μας, τόν νοῦ μας, τήνδιάνοιά μας, τά βλέμματά μας, τήν γλῶσσα μας, τήν καρδιά μας. Ἕνας δρόμος ὑπάρχει· νά μετανοήσουμε εἰλικρινά καί νά χύσουμε ἕνα δάκρυ γιά τίς ἁμαρτίες πού διαπράττουμε καθημερινῶς. Ἕνα δάκρυ δικό μας, ἕνα δάκρυ μετανοίας! Νά χτυπήσουμε τά στήθη καί νά ποῦμε: Θεέ μου, ἁμάρτησα.
Δέν θά μᾶς δικάση ὁ Θεός γιατί ἁμαρτήσαμε, ἀλλά γιατί ἁμαρτήσαντες δέν μετανοήσαμε. Καί ὅταν τό δάκρυ τό δικό μας τό πάρη ὁ ἄγγελός μας καί ἐμεῖς δεχθοῦμε στήν καρδιά μας ἕνα ἠλεκτρόνιο ἀπό τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ, τότε θά γευθοῦμε τήν λύτρωσι ἀπό τήν ἁμαρτία. «Τό αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ καθαρίζει ἡμᾶς ἀπό πάσης ἁμαρτίας» (Α΄ Ἰωάν. α΄, 7).
Ναί, τότε θά σωθοῦμε. Ὅταν κοινωνοῦμε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ὅταν ἔχουμε λατρευτική ζωή, ὅταν βαδίζουμε τήν ὁδόν τῆς μετανοίας, ὅταν ὑμνοῦμε καί δοξολογοῦμε τόν Κύριο, ὅταν ζοῦμε σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ναί, τότε θά ἐλπίζουμε στήν σωτηρία, γιά τήν ὁποία ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος δέεται καί πρεσβεύει, ὥστε ὅλοι νά ζοῦμε ἐδῶ ἀγαπημένοι καί ἑνωμένοι, εἰρηνικά, ἀλλά καί στήν ἄνω Ἰερουσαλήμ, στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, νά εἴμαστε οἱ πολίτες τοῦ κράτους τοῦ Θεοῦ.
Ἀμήν.
Πῶς θά σωθοῦμε; Δύο εἶναι οἱ δρόμοι. Ὁ ἕνας δρόμος γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς εἶναι, νά μήν ἔχουμε διαπράξει καμμία ἁμαρτία.
Ἀρχιμ. π. Θεόφιλος Ζησόπουλος, ἱεροκήρυκας
