Στο εδώ και χρόνια γνωστό τραγούδι της Χαρούλας Αλεξίου “Πρώτη φορά Συγγνώμη”, βρισκόμαστε μπροστά στον άνθρωπο που τα έχει όλα, αλλά παρ’ όλα αυτά γκρινιάζει και παραπονιέται.
“Ήταν η ζωή μου πάντοτε γεμάτη, μα εγώ παράπονα της έκανα”.
Πρόκειται για έναν συνηθισμένο τύπο ανθρώπου, που περπατάει στη ζωή αυτή πρώτα από όλα απροβλημάτιστος, θεωρώντας ότι όλα του ανήκουν και όλοι του χρωστάνε, και δεύτερον αιθεροβάμονας, νομίζοντας ότι η εκπλήρωση των ονείρων του είναι δεδομένη κατάσταση. «Όταν ακουμπούσε κάποιος τα φτερά μου, αετός γινόμουνα και πήγαινα. Μα έβλεπα τον κόσμο μέσα απ’ τα όνειρά μου κι όποιος μου τα γκρέμιζε, τον πλήγωνα». Βρισκόμαστε δηλαδή μπροστά στον εγωιστή άνθρωπο που ζει «κοιμισμένος», ανακυκλώνοντας τον ίδιο του τον εαυτό.
Κι έρχεται η ώρα της ευλογίας: του αποκαλύπτεται ξαφνικά η πραγματικότητα, διότι του δίνεται η ευκαιρία να δει τον κόσμο όπως είναι, να προβληματιστεί, να αλλάξει, να ζητήσει συγγνώμη. Πώς; Ερχόμενος σε επαφή με τον πόνο και τον καημό του συνανθρώπου. «Ώσπου κάποια μέρα χτύπησε την πόρτα μου ο δικός σου πόνος και καημός». Διότι πράγματι ο πόνος του συνανθρώπου, το πάθος του άλλου λειτουργεί ως καθρέπτης για την πραγματικότητα και της δικής μας ζωής. Μπροστά στον άλλον μπορούμε να δούμε τι έχουμε και τι δεν έχουμε. Να μετρήσουμε τον εαυτό μας. «Και ξαφνικά είδα τον κόσμο να γυρίζει, τι πάει να πει να’ χεις τα χέρια σου αδειανά». Η αποκάλυψη του πραγματικού κόσμου λειτουργεί ανακαινιστικά: ο πριν εγωιστής και αιθεροβάμων μετανοεί, κλαίει πικρά, λέει «συγγνώμη στη ζωή πρώτη φορά».
Δεν είναι τυχαίο που πάντοτε οι άγιοί μας, όταν βρίσκονταν μπροστά σε ανθρώπους που είχαν χάσει την επαφή τους με την αληθινή ζωή, λόγω των «παροχών» σ’ αυτούς της ίδιας της ζωής, τους παρότρυναν να πάνε σε νοσοκομεία και να βρουν ανθρώπους καταβεβλημένους από τις διάφορες ανάγκες. Γιατί ήξεραν ότι η συνάντηση με τον ανθρώπινο πόνο ταπεινώνει τον εγωισμό, μαλακώνει την καρδιά, κάνει τον άνθρωπο πραγματικό άνθρωπο. Κι από την άποψη αυτή οι θλίψεις και οι δοκιμασίες της ζωής αποτελούν τις περισσότερες φορές ευεργεσία για τους ανθρώπους.
Το τραγούδι της Αλεξίου, εκτός βεβαίως από τη συγκλονιστική απόδοσή του με την αισθαντική φωνή της καλλιτέχνιδος, είναι από τα δυνατότερα σε νόημα τραγούδια που έχουν κυκλοφορηθεί. Η ανθρωπολογία του είναι απολύτως ρεαλιστική που θα τη ζήλευε κι ένας ιεροκήρυκας. Το τραγούδι αποτελεί το καλύτερο κήρυγμα μετανοίας για τον κοσμικό και όχι μόνο άνθρωπο, που μπορεί να γίνει εύκολα αποδεκτό, γιατί ακριβώς γίνεται χωρίς να έχει γραφεί με διάθεση κηρυγματική. Αν μάλιστα συναντήσει και καλοπροαίρετη καρδιά, τότε μπορεί να γίνει και αναβαθμός για να πλησιάσει ο άνθρωπος τον ίδιο τον Χριστό.
