Ἐξ αἰτίας τοῦ ὅτι παρατηρεῖται τὸ φαινόμενο νὰ ὑπάρχουν ἀπορίες καί, εἰς ὁρισμένες περιπτώσεις, ἄγνοια ἐν σχέσει πρὸς τὸ θέμα τῶν ἀναδόχων καὶ τῶν προϋποθέσεων ἀναδοχῆς κατὰ τὸἹερὸν Βάπτισμα, σᾶς γνωρίζομε τὰ ἑξῆς:
Ἔργο τοῦ ἀναδόχου ὑπῆρξε, μετὰ τὴν ἐπικράτηση τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ, νὰ ἀναλαμβάνει τὴν φυσικὴ ἔλλειψη τῆς πίστεως καὶ τῆς μετανοίας στὸ νήπιο, φροντίζοντας μαζὶ μὲ τοὺς γονεῖς γιὰ τὴν κατὰ Χριστὸν μόρφωση καὶ ἀνατροφή του. Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο ὁ Ἅγιος Συμεὼν Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης γιὰ τὸν Ἀνάδοχο ἀναφέρει σχετικά: “Ὅτι πρέπει ὁ ἀνάδοχος τοῦ βαπτιζομένου νὰ εἶναι ὀρθόδοξος καὶ εὐλαβής. Εἰς τοῦτο, λοιπόν, πρέπει καὶ νὰ προσέχωμεν, διὰ νὰ κάμνωμεν ἀναδόχους φίλους τῆς εὐσεβείας καὶ διδασκάλους σχεδὸν τῆς πίστεως” (Τὰ Ἅπαντα. Περὶ τῆς τελετῆς τοῦ Θείου Βαπτίσματος, Κεφάλαιον Ε΄, σελ. 85. Ἐκδόσεις Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη). Ἐξ αὐτοῦ προκύπτουν τὰ ἑξῆς:
α) Ὁ ὑποψήφιος ἀνάδοχος δέον ὅπως εἶναι ἐνήλικας, (ὑπ’ ἀριθμ. 498 π.ε./42 ΝΚ/200/19-1-2006 Ἐγκύκλιος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος).
β) Ὁ ὑποψήφιος ἀνάδοχος ὀφείλει νὰ εἶναι ὄχι μόνο βαπτισμένος Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς ὁ ἴδιος (Συνοδικοὶ Ἐγκύκλιοι ὑπ’ ἀριθμ. 590/23-10-1986 καὶ 3983/2490ΝΚ/182/12-2-1996, ἡ τελευταία ἐκ τῶν ὁποίων ἀπαγορεύει νὰ γίνονται ἀνάδοχοι μέλη ὀργανώσεων μὲ σοβαρὲς δογματικὲς ἀποκλίσεις), ἀλλὰ καὶ ζωντανὸ καὶ συνειδητὸ μέλος τῆς Ἐκκλησίας, νὰ ζεῖ, δηλαδὴ, συνειδητὰ τὴν μυστηριακὴ καὶ ἀγωνιστικὴ ζωὴ τοῦ Εὐαγγελίου. Ἐξυπακούεται, φυσικά, ὅτι κάποιος ποὺ περιφρονεῖ τὸ Ἱερὸ Μυστήριο τοῦ Γάμου, ἔχοντας συνάψει μόνον πολιτικόν, ἀπαγορεύεται νὰ γίνει ἀνάδοχος (Συνοδικοὶ Ἐγκύκλιοι ὑπ’ ἀριθμ. 2309/240/105/21-1-1982 καὶ 3262/46ΝΚ/2268/ 7-11-2000). Ὁ Ἐφημέριος δύναται νὰ βεβαιώνεται γιὰ τὴν τήρηση τῶν προϋποθέσεων αὐτῶν αἰτούμενος τὴν προσκόμιση Ληξιαρχικῆς Πράξεως Γεννήσεως τοῦ Ἀναδόχου ἢ Πιστοποιητικὸ Βαπτίσεώς του, τὸ ὁποῖο βεβαιώνει ὅτι εἶναι βαπτισμένος Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς καθὼς καὶ Πιστοποιητικὸ Οἰκογενειακῆς Καταστάσεως ἢ Ληξιαρχικὴ Πράξη Γάμου τοῦ Ἀναδόχου, γιὰ νὰ βεβαιωθεῖ ὅτι δὲν εἶναι παντρεμένος μόνον μὲ Πολιτικὸ Γάμο.
α) Οἱ ὑπ’ ἀριθμ. 5487/19-5-1836 καὶ 814/1156/838/20-5-1955 Συνοδικὲς Ἐγκύκλιοι ὁρίζουν ὅτι ὁ ἀνάδοχος πρέπει νὰ εἶναι “εἷς καὶ μόνος”, ἐνῷ τυχὸν ἕτερος ὑποβοηθεῖ τὸν ἕνα (Ἐγκύκλιος ὑπ’ ἀριθμ. 2627/659/401/8-4-1997),
β) Ἡ ὑπ’ ἀριθμ. 1554/4168/1138/27-6-1968 ΣυνοδικὴἘγκύκλιος κωλύει τοὺς Κληρικοὺς καὶ τοὺς Μοναχοὺς ἀπὸ τὸ νὰ γίνουν ἀνάδοχοι,
γ) Ὁ ΝΓ΄ Κανὼν τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ ἡ ὑπ’ ἀριθμ. 52747/6835ΝΚ/199/27-1-1999 Συνοδικὴ Ἐγκύκλιος ἀπαγορεύουν στοὺς γονεῖς νὰ ἀναδεχθοῦν κατὰ τὴν βάπτιση τὰ παιδιά τους καὶ
δ) Ἡ ὑπ’ ἀριθμ. 2283/6901ΝΚ/1372/15-6-1999 Συνοδικὴ Ἐγκύκλιος ὁρίζει ὅτι κατὰ τὴν Βάπτιση ἐνηλίκων ἡ παράσταση ἀναδόχου δὲν εἶναι ἀναγκαία.
“Θέλετε νὰ ἀπευθύνουμε τώρα τὸν λόγο στοὺς ἀναδόχους σας, γιὰ νὰ μάθουν καὶ ἐκεῖνοι ποιῶν ἀμοιβῶν ἀξιώνονται, ἐὰν δείξουν γιὰ ἐσᾶς πολλὴ φροντίδα καὶ ἀντιθέτως ποιὰ τιμωρία τοὺς ἀναμένει, ἂν ἀμελήσουν;
Τὰ ὡς ἄνω, ἀσφαλῶς, δὲν παρατίθενται, γιὰ νὰ ἀποτρέψουν ἢ νὰ φοβίσουν τοὺς ὑποψηφίους Ἀναδόχους ἀπὸ τὴν ἀνάληψη τοῦ ἱεροῦ χρέους τους, ἀλλά περισσότερο, γιὰ νὰ ἀφυπνίσουν τοὺς προσεγγίζοντας ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ τὴν εὐθύνη τῆς ἀναδοχῆς.
