Ἀπό τό βιβλίο «Πνευματικές Νουθεσίες»
Ὁσίου Μακαρίου τῆς Ὄπτινα
(ἀποσπάσματα ἐπιστολῶν)
Θλίψεις
«Σ᾿ εὐχαριστῶ πού μοῦ ἀποκάλυψες τή θλίψη τῆς πληγωμένης καρδιᾶς σου. Ἕνα δυνατό, ἀκτινοβόλο φῶς μέ τυλίγει, κάθε φορά πού μοιράζομαι μέ ἄλλους τή λύπη τους…
Θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι ὁ Χριστός μᾶς λέει: «Καταδέχθηκα τό σταυρό γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Καί ὅποιον διαλέγω καί θέλω νά τραβήξω κοντά Μου, σ᾿ ἐκεῖνον πρῶτα-πρῶτα στέλνω θλίψεις, καί μάλιστα τή μιά πίσω ἀπό τήν ἄλλη. Ἐκείνου τήν καρδιά τρυπάω πρῶτα μέ βέλη βουτηγμένα στό πικρό δηλητήριο τοῦ πόνου. Αὐτό τό κάνω. Καί τό κάνω γιά νά πεθάνει. Νά πεθάνει γιά τόν κόσμο, νά νεκρωθεῖ ἀπέναντι στήν ἀκαταμάχητη γοητεία, τή γλυκειά ἕλξη πού ἀσκοῦν οἱ ἐφήμερες ἀπολαύσεις καί ἡ κοσμική δύναμη.Ἡ μάστιγα τῶν θλίψεων εἶναι ἡ σημαία τῆς ἀγάπης Μου. Μ᾿ αὐτό τόν τρόπο πλήγωσα τήν καρδιά τοῦ δούλου Μου Δαβίδ. Καί ὅταν ἡ θύελλα τῶν συμφορῶν τόν χώρισε ἀπό τόν κόσμο, τότε μόνο ὁ νοῦς του γέμισε μέ συνταρακτικούς σωτήριους λογισμούς. Μιά ἀπροσδόκητη, εὐλογημένη μεταστροφή συντελέσθηκε μέσα του, καί πλημμύρισε ὁλόκληρη τήν ὕπαρξή του…»
*
Μέσα σέ μιά ὀρθόδοξη καρδιά, ἡ λύπη καί τό πένθος γιά τούς νεκρούς σύντομα διαλύεται καί ἐξατμίζεται κάτω ἀπό τό φῶς τῆς ἀληθινῆς σοφίας. Ἔτσι, ὕστερ᾿ ἀπό λίγο, τή θέση τοῦ πόνου παίρνει μιά καινούργια γνώση, ὅπου κυριαρχεῖ ἡ πίστη καί ἡ ἐλπίδα. Αὐτή ἡ γνώση ὄχι μόνο ξεπλένει τήν ψυχή ἀπό κάθε ἴχνος λύπης, ἀλλά καί τή γεμίζει χαρά καί εὐφροσύνη.
Ἡ πίστη δίνει στό νοῦ φτερά καί τόν ἐλευθερώνει. Αὐτή ἡ ἐλευθερία ἐκδηλώνεται καί ἀποδεικνύεται μέ μιάν ἤρεμη σταθερότητα στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου, μιά σταθερότητα πού δέν διασαλεύεται ἀπ᾿ ὁποιεσδήποτε περιστάσεις, θετικές ἤ ἀρνητικές. Τό ὄργανο πού κόβει τίς ἁλυσίδες καί μᾶς ἐλευθερώνει, εἶναι ὁ ἐξαγνισμένος, ὁ «κεκαθαρμένος» νοῦς. Ὁ νοῦς, πού εἶναι σέ θέση νά διακρίνει καί νά ἐξιχνιάζει τό ἀληθινό, τό κρυφό, τίς μυστικές αἰτίες καί τούς σκοπούς κάθε γεγονότος καί κάθε συγκυρίας. Καί ἡ κάθαρση τοῦ νοῦ γίνεται κατορθωτή μέ τόν ἀδιάκοπο ἔλεγχο τῶν λογισμῶν, μέ τήν ἀνάγνωση τῶν θείων Γραφῶν, μέ τή μελέτη τῶν βιβλίων τῶν θεοφόρων Πατέρων καί μέ τήν ἐκκοπή τῶν σωματικῶν ἡδονῶν καί ἀπολαύσεων. Ὅλ᾿ αὐτά ὅμως δέν θά καταλήξουν σέ κάποιο θετικό ἀποτέλεσμα, ἄν δέν καλύπτονται πάντοτε ἀπό τό πέπλο τῆς ζωντανῆς καί ἀδιάλειπτης προσευχῆς, πού παρέχει τήν προστασία καί τήν ἐνίσχυση τοῦ Θεοῦ.
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗ
