Έχω γράψει πολλά στη ζωή μου. Χιλιάδες είναι οι τυπωμένες σελίδες που έχουν συνδεθεί με το όνομα μου. Γιατί τάχα αισθάνθηκα την ανάγκη, προλογίζοντας ειδικά το βιβλίο μου τούτο, να μιλήσω με τρόπο εξομολογητικό; Ίσως γιατί κανένα βιβλίο μου δεν είναι τόσο δικό μου όσο είναι αυτό.
Ο Ιησούς, η σταύρωση, ο θάνατος, το άγνωστο, η πίστη – είναι τάχα όλα αυτά δικά μου; Ναι, είναι πολύ δικά μου, περισσότερο από όλα τα θέματα που έχω πραγματευθεί ως τώρα. Είναι δικά μου και είναι ολονών, γι΄ αυτό ακριβώς είναι και πολύ δικά μου.
Για πρώτη φορά μετράω την εποχή μου –αλλά και το παρελθόν και το μέλλον- με μέτρα τόσο μεγάλα όπως είναι ο Ιησούς, η σταύρωση, ο θάνατος, το άγνωστο, ο πόνος, η πίστη. Τα μέτρα αυτά είναι σχεδόν ασύλληπτα. Πώς τόλμησα να τα χρησιμοποιήσω για να μετρήσω μ΄ αυτά την εποχή μου;
Δεν έχω το αίσθημα ότι χρειάσθηκε τόλμη για να το κάνω. Ήταν χρέος μου, ένα απλό και αυτονόητο χρέος, να χρησιμοποιήσω τα πιο μεγάλα μέτρα που υπάρχουν στον κόσμο. Με τι να μετρούσα τον άνθρωπο, αν δεν τον μετρούσα με τον Ιησού; Με τι να μετρούσα τη γνώση και τα γνωστά, αν δεν τα μετρούσα με το άγνωστο και με την πίστη; Αλλά και αν υποτεθεί ότι χρειαζόταν ιδιαίτερη τόλμη για να κάμω ό,τι έκαμα, την τόλμη αυτή θα τη γεννούσε μέσα μου η έντονη συνείδηση της παιδαγωγικής αποστολής μου.
Ο Ιησούς, η σταύρωση, ο θάνατος, το άγνωστο, η πίστη – είναι τάχα όλα αυτά δικά μου; Ναι, είναι πολύ δικά μου, περισσότερο από όλα τα θέματα που έχω πραγματευθεί ως τώρα. Είναι δικά μου και είναι ολονών, γι΄ αυτό ακριβώς είναι και πολύ δικά μου.
Για πρώτη φορά μετράω την εποχή μου –αλλά και το παρελθόν και το μέλλον- με μέτρα τόσο μεγάλα όπως είναι ο Ιησούς, η σταύρωση, ο θάνατος, το άγνωστο, ο πόνος, η πίστη. Τα μέτρα αυτά είναι σχεδόν ασύλληπτα. Πώς τόλμησα να τα χρησιμοποιήσω για να μετρήσω μ΄ αυτά την εποχή μου;
Δεν έχω το αίσθημα ότι χρειάσθηκε τόλμη για να το κάνω. Ήταν χρέος μου, ένα απλό και αυτονόητο χρέος, να χρησιμοποιήσω τα πιο μεγάλα μέτρα που υπάρχουν στον κόσμο. Με τι να μετρούσα τον άνθρωπο, αν δεν τον μετρούσα με τον Ιησού; Με τι να μετρούσα τη γνώση και τα γνωστά, αν δεν τα μετρούσα με το άγνωστο και με την πίστη; Αλλά και αν υποτεθεί ότι χρειαζόταν ιδιαίτερη τόλμη για να κάμω ό,τι έκαμα, την τόλμη αυτή θα τη γεννούσε μέσα μου η έντονη συνείδηση της παιδαγωγικής αποστολής μου.
Οι μέρες μας είναι δύσκολες. Η ιστορία φυλλοροεί. Ποτέ δεν είχαν τόσο γυμνωθεί τα δέντρα της. Κάποια πολύ μεγάλα γεγονότα σημειώνονται ή πλησιάζουν. Γεγονότα τέτοια, που για την υποδοχή τους πρέπει να ΄ναι οι άνθρωποι πολύ προετοιμασμένοι. Και φοβούμαι ότι ποτέ δεν ήταν η ψυχή του ανθρώπου τόσο απροετοίμαστη, όσο είναι στις μέρες μας… Στην εποχή μας κλονίσθηκαν όλα. Η ψυχή των ανθρώπων έχει πολύ αδειάσει. Οι πιστοί είναι λίγοι. Κι αυτή η πίστη των πιστών είναι επίσης λίγη… Και το μεταφυσικό κενό εκτείνεται και εντείνεται τη στιγμή που προμηνύονται οι πιο μεγάλες εξελίξεις, ίσως και οι πιο μεγάλες ανθρώπινες δοκιμασίες στην ιστορία του κόσμου. Τα προμηνύματα είναι πραγματικά πολύ βαρειά. Δεν υπάρχουν μόνο προμηνύματα. Έχουν αρχίσει τα μεγάλα γεγονότα. Και η ψυχή των ανθρώπων είναι απροετοίμαστη. Είναι αδειανή. Πώς θα ανθέξει στα γεγονότα που έρχονται ή που άρχισαν να σημειώνονται;
Παναγιώτης Κανελλόπουλος,
από τον πρόλογο στο βιβλίο του «Ο χριστιανισμός και η εποχή μας»
