Η ειδωλοποίηση των απαιτήσεων της ζωής, των αναγκών, είναι ακόμα ένας παράγοντας κρίσης και εν μέρει αποδημίας από τον συζυγικό δεσμό.Συνήθως θεωρώντας ως δεδομένη τη σχέση μας με τον/την σύζυγο, μεταθέτουμε το κέντρο βάρους της προσωπικής μας ζωής από το πρόσωπο που ζούμε μαζί σε άλλα δευτερεύοντα κέντρα, όπως η προσπάθεια για ευημερία.
Η ευημερία είναι μια από τις πολλές μικρές θεότητες στον βωμό των οποίων θυσιάζεται πολλές φορές ο ίδιος ο γάμος. Γεγονός που διαπιστώνεται εύκολα στις περιόδους κρίσης. Σε αυτές αποκαλύπτεται ότι το κέντρο βάρους δεν είναι η συζυγική ζωή αλλά οι οικονομικοί όροι διαβίωσης. Αυτή η μονομέρεια οδηγεί πολύ συχνά στην αποξένωση. Πρέπει εδώ να τονιστεί ότι η παρατήρηση αυτή δεν αποτελεί γενικό κανόνα και ακόμα αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι αιτία της «κρίσης» του γάμου είναι ο άνθρωπος.
Πρωτ. Αντωνίου Καλλιγέρη
«Ένας αργός θάνατος στον καναπέ»
Από το βιβλίο «Οικογένεια σε κρίση»
