 |
| Η Μυρτιδιώτισσα. |
Η 24 Σεπτέμβρη είναι μια μέρα με πολλές γιορτές. Κάθε μέρα γιορτάζουν πολλοί άγιοι, οι περισσότεροι άγνωστοι. Όμως αυτή τη μέρα γιορτάζουν άγιοι που το μήνυμά τους μού φαίνεται ξεχωριστά χρήσιμο για το σημερινό άνθρωπο.
Η “σπουδαιότερη” (ας το πω έτσι) σημερινή γιορτή είναι αναμφίβολα της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας. Είναι η ανάμνηση των θαυμάτων της ιστορικής & θαυματουργής εικόνας της Παναγίας, που βρέθηκε από ένα βοσκό, γύρω στο 1160 μ.Χ., στα Κύθηρα, μέσα σε μια μυρτιά.
Ας επισημάνουμε ότι “θαυματουργή εικόνα” = εικόνα που την αξιοποιεί ο Θεός, μέσω του προσώπου που απεικονίζεται (π.χ. η Παναγία ή ένας άγιος κ.τ.λ.) για να βοηθήσει τους ανθρώπους που Τον φωνάζουν μεγαλόφωνα ζητώντας βοήθεια.
Οι ασκητές στην έρημο δεν είχαν εικόνες προφανώς. Όμως ο κοινός άνθρωπος έχει ανάγκη “να βλέπει” κιόλας (όχι “να σκέφτεται” μόνο ένα πρόσωπο), γι’ αυτό έχουμε όλοι φωτογραφίες των δικών μας, κάποια και μέσα στο πορτοφόλι μας. Ξέρουμε ότι η φωτο της αγαπημένης μας ή του παιδιού μας ΔΕΝ είναι το ίδιο το πρόσωπο, κι όμως την αγαπάμε, δεν την ποδοπατάμε, κάποτε της μιλάμε κιόλας (ή την καίμε συμβολικά – εύχομαι κανείς σας να μη φτάσει να κάνει κάτι τέτοιο για τη φωτο κάποιου).
Βέβαια κι απ’ το σπίτι μου μπορώ να προσευχηθώ στην Παναγία. Αν όμως ξεσηκωθώ από την καρέκλα μου (να μη πω “απ’ τον καναπέ μου”) & ταξιδέψω μέχρι τα Κύθηρα ή την Τήνο ή τους Αγ. Τόπους ή άλλο προσκύνημα, τότε κάνω και μια θυσία γι’ αυτό που ζητάω απ’ την Παναγία ή το Χριστό – έτσι η καρδιά μου καλλιεργείται περισσότερο από το να κάθομαι μόνο και να παρακαλάω, ανοίγεται και μπορεί η χάρη του Θεού να μπει ευκολότερα μέσα, γιατί ο Θεός δε μπαίνει αν δεν Του ανοίξεις (δεν είναι διαρρήκτης, σαν κάποιους άλλους). Αυτός είναι ο λόγος που τα προσκυνήματα συνδέονται περισσότερο με θαύματα παρά ο ναός της ενορίας μας ή οι εικόνες του σπιτιού μας.
Σήμερα, επιπλέον, γιορτάζει ο μεγάλος σύγχρονος άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης (1866-1932), ένας νεαρός Ρώσος που αναζήτησε το Θεό με πόνο και ο Θεός του απάντησε όταν πια δεν περίμενε πως θα του απαντήσει!
Κατέληξε στο Άγιο Όρος ως απλός μοναχός (ούτε καν ιερέας), πέρασε από πολλές δοκιμασίες και, λόγω της ταπεινής αγάπης που είχε στην καρδιά του (αγάπη για ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, αγάπη που γεννήθηκε από το πράο και ειρηνικό βλέμμα του Χριστού, το οποίο είδε) εξελίχτηκε σε μεγάλο δάσκαλο της ορθόδοξης πνευματικής κληρονομιάς. Τη ζωή & τη διδασκαλία του κατέγραψε ο επίσης μεγάλος σύγχρονος άγιος (μαθητής του αγίου Σιλουανού) Σωφρόνιος Σαχάρωφ, ο “παγκόσμιος άνθρωπος”, που έζησε & έδρασε για δεκαετίες στο Essex της Αγγλίας.
Η βιογραφία του αγ. Σιλουανού, γραμμένη από το γέροντα Σωφρόνιο, θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά ορθόδοξα βιβλία του 20ού αιώνα. Προσωπική μου άποψη: διαβάστε την και μετά διαβάστε όποιο αθεϊστικό βιβλίο γουστάρετε, ακόμα και τόνους αθεϊστικών βιβλίων. Θα έχετε θέσει σε μια σωστή βάση την αναζήτησή σας για το Θεό.
Σήμερα επίσης γιορτάζει η αγία Θέκλα, η Πρωτομάρτυς και Ισαπόστολος. Μια κοπέλα από το Ικόνιο της Μικράς Ασίας, που έζησε τον 1ο αι. μ.Χ., άκουσε τον απόστολο Παύλο να μιλάει, άλλαξε ζωή, ματαίωσε το γάμο που σχεδίαζε και αφιέρωσε τη ζωή της στο να πλησιάσει το Χριστό και να μεταδώσει την αλήθεια του Χριστού στους ανθρώπους. Έκανε ταξίδια, μίλησε σε πολύ κόσμο, συνελήφθη και βασανίστηκε από τους Ρωμαίους και τελικά απελευθερώθηκε και πέρασε τα τελευταία αρκετά χρόνια της επίγειας ζωής της ως ασκήτρια στο βουνό Καλαμών της Σελεύκειας όπου κοιμήθηκε ειρηνικά (αναλυτικά η ζωή της εδώ).
Η αγία τιμάται ιδιαίτερα στην Κύπρο, μαζί με τους αγίους αποστόλους Λάζαρο (το φίλο του Χριστού, που πήγε στην Κύπρο και έγινε επίσκοπος στη Λάρκανα) και Βαρνάβα (ένα από τους 70 μαθητές του Χριστού, που ήταν Κύπριος & βοήθησε πολύ τον απόστολο Παύλο στην αρχή της χριστιανικής του ζωής – ο Παύλος, ως γνωστόν, ήταν διώκτης των χριστιανών που μετανόησε, ταξίδεψε πολύ μιλώντας για το Χριστό και τελείωσε τη ζωή του κάτω από το σπαθί των Ρωμαίων).
 |
| Το θρυλικό αρχαίο μοναστήρι της αγ. Θέκλας στη Μααλούλα της Συρίας . Εκεί ασκήτεψε & βρίσκεται ο τάφος της και άλλα ενδιαφέροντα σημεία. Αναλυτικά στο blog Αίθριον (ΑΞΙΖΕΙ!). |
Ο τίτλος όμως αυτού του post μιλάει για έναν άλλο άγιο.
Είναι ο άγιος Κόπρις (=σωρός κοπριάς)! Τι παράξενο όνομα είναι αυτό;
Ο άγιος Κόπρις γεννήθηκε πάνω σ’ ένα σωρό κοπριάς, ενώ η ετοιμόγεννη μητέρα του και όλοι οι κάτοικοι της περιοχής έτρεχαν να ξεφύγουν από επιδρομή πειρατών! Η μητέρα χάθηκε και, όταν πέρασαν κι έφυγαν οι επιδρομείς, οι μοναχοί που ζούσαν εκεί κοντά βρήκαν το μωράκι και το έφεραν στο μεγάλο πνευματικό τους πατέρα, τον άγιο Θεοδόσιο τον Κοινοβιάρχη (=κοινόβιο: μοναστήρι όπου όλοι έχουν τα πάντα κοινά & κανείς δεν έχει κάτι αποκλειστικά δικό του).
Ο άγιος μεγάλωσε το μωράκι, τρέφοντάς το στην αρχή με το γάλα μιας κατσίκας, η οποία, μαγνητισμένη από τη θεία χάρη που βρισκόταν μέσα στον άγιο, ερχόταν μόνη της να το θηλάσει όταν ήταν η ώρα και μετά γυρνούσε πάλι στο κοπάδι της.
Κατά τη γνώμη μου, το όνομά του πρέπει να ήταν άλλο, και το “Κόπρις” να του το είχαν δώσει σα χαϊδευτικό παρατσούκλι οι μοναχοί. Εκείνος όμως το υιοθέτησε μεγαλώνοντας, επειδή ήταν πολύ ταπεινός άνθρωπος, τόσο που όλοι τον φώναζαν έτσι και το βαφτιστικό του όνομα ξεχάστηκε.
 |
| Το σκίτσο από εδώ: βιογραφία του αγίου σε μορφή διηγήματος, με φανταστικές λεπτομέρειες. Κατά τη συγγραφέα, “Κόπρις” ήταν το πραγματικό όνομα του αγίου. |
Μεγαλώνοντας το παιδί αγάπησε τη ζωή των μοναχών, την προσευχή και το δρόμο που οδηγεί στο Χριστό και έζησε ακολουθώντας αυτό το δρόμο. Έτσι αξιώθηκε να γίνει μεγάλος και θαυματουργός άγιος, που και τα ζώα τον υπάκουαν. Να δύο περιστατικά μόνο, από το “συναξάρι” του (=το σύντομο βιογραφικό του, από το βιβλίο “Μηναίο”, που διαβάζεται το πρωί της εορτής του στην εκκλησία):
Aλλά και μίαν φοράν αναβαίνωντας εις το βουνόν ομού με τον γαΐδαρον του μοναστηρίου διά να κόψη ξύλα, επειδή μία αρκούδα επλήγωσε τον γαΐδαρον εις το μηρί, επίασεν ο Όσιος την αρκούδαν, και εφόρτωσεν εις αυτήν τα ξύλα, ειπών. Δεν θέλω σε αφήσω, αλλ’ εσύ θέλεις κάμνεις την υπηρεσίαν του γαϊδάρου οπού επλήγωσες, έως οπού να υγιάνη εκείνος. Kαι λοιπόν διά της ευχής του Aγίου Θεοδοσίου [δηλ. την ευλογία του αγίου Θεοδοσίου, ευλογία που συνόδευε τον άγιο Κόπρι, σαν πνευματικό του παιδί που ήταν] υπετάσσετο εις αυτόν η αρκούδα, και έφερνε τα ξύλα. Oύτος μίαν φοράν υπηρετών εις το μαγειρείον, και βλέπωντας οπού το καζάνι έβραζε, και εχύνετο έξω το μαγειρευόμενον όσπριον, επειδή δεν εύρε την συνειθισμένην χουλιάραν (=κουτάλα), έβαλε γυμνόν το χέρι του μέσα εις το καζάνι εκείνο, και ω του θαύματος!, ευθύς έπαυσε το υπερβολικόν βράσιμον, χωρίς να λάβη παραμικράν βλάβην το χέρι του.
Μετά την κοίμηση του αγίου Θεοδοσίου, ο άγιος Κόπρις συχνά τον έβλεπε και έψαλλαν μαζί στην εκκλησία. Από αυτόν μάλιστα έμαθε και την ημέρα που θα πέθαινε, σε ηλικία ενενήντα χρονών. Για την κοίμησή του το συναξάρι του γράφει:
Eπειδή δε ήτον στολισμένος με κάθε είδος αρετής, και μέχρι του γηρατείου του δεν αμέλησε την άσκησιν (διότι και με όλον οπού ήτον χρόνων εννενήκοντα, όμως ο τρισμακάριστος, πάντοτε εστέκετο εις τόπον απόκρυφον και επροσηύχετο). Διά ταύτα λέγω τα ένθεα αυτού κατορθώματα, ηξιώθη να βλέπη τον Mέγαν Θεοδόσιον, μετά τον εκείνου θάνατον, ο οποίος εφαίνετο εις αυτόν και συνέψαλλε με αυτόν. Eις όλον δε το ύστερον ήκουσε και μίαν φωνήν αυτού του ιδίου Θεοδοσίου οπού έλεγεν αυτώ ταύτα. Aδελφέ Kόπρι, ιδού οπού έφθασεν ο καιρός του θανάτου σου. Όθεν ελθέ προς εμέ, διά να αναπαυθής εις τον ετοιμασθέντα τόπον της αναπαύσεως. Λάμψας λοιπόν ο Όσιος ούτος ανάμεσα εις τους αγίους Πατέρας εκείνους, ωσάν ήλιος, στολισμένος μάλιστα ώντας και με το λαμπρόν της ιερωσύνης αξίωμα, μετά ολίγας ημέρας αφ’ ου ήκουσε την άνωθεν φωνήν, ασθένησεν ολίγον. Kαι αποχαιρετίσας όλους τους Πατέρας, και αδελφούς, απήλθε προς Kύριον.
Με την ευχή της Παναγίας & όλων των αγίων, καλό αγώνα, αδέρφια, και σήμερα και όλη μας τη ζωή, όσο κι αν κρατήσει.
Τι λέω; Για πάντα κρατάει, γιατί μετά την ανάσταση του Χριστού, δεν υπάρχει θάνατος, αλλά απλή μετακίνηση από εδώ στο βασίλειο του Ουρανού. Με το καλό – και στα δικά μας.
