Η αναθεώρηση των εκκλησιαστικών κανόνων περί νηστείας σύμφωνα με τις ανάγκες της εποχής μας, πρότεινε, δεδομένου ότι οι περισσότεροι ορθόδοξοι πιστοί δεν τηρούν όλες τις νηστείες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, η νηστεία να γίνει ευκολότερη ώστε να τους ταιριάζει, “προκειμένου να αποφευχθούν τα προβλήματα συνειδήσεως λόγω της παραβίασης των αυστηρών εκκλησιαστικών επιταγών”.
“Μια τέτοια προσέγγιση”, έγραψε ο π. Σεραφείμ Ρόουζ, “είναι εντελώς ανορθόδοξη, και αποτελεί προφανή και ανεπεξέργαστη μίμηση του πνεύματος μεταρρύθμισης της Λατινικής Εκκλησίας, που είχε ως αποτέλεσμα την ολοκληρωτική κατάργηση της νηστείας.
Ο ορθόδοξος κανόνας για την νηστεία δεν αποσκοπεί στην “αποφυγή των προβλημάτων συνειδήσεως”, αλλά μάλλον στην κλήση των πιστών σε ένα δύσκολο, εμπνευσμένο και ταπεινό πρότυπο χριστιανικής ζωής.
Εάν οι πιστοί υστερούν εν σχέσει προς τα πρότυπα, τουλάχιστον μπορούν να δουν πόσο μακριά είναι η ζωή τους από αυτά τα πρότυπα, από τον κανόνα που παραμένει πάντα ο ίδιος.
Η παπική ιδέα, βασισμένη στην πλανερή σύγχρονη αρχή της πνευματικής αυταρέσκειας, αφορά είτε στην παραχώρηση μιας ειδικής απαλλαγής από την υποχρέωση συμμόρφωσης προς τα πρότυπα είτε στην αλλαγή των ίδιων των προτύπων, έτσι ώστε ο πιστός να μπορεί να εκπληρώσει εύκολα τον κανόνα και με αυτόν τον τρόπο να λαμβάνει μια αίσθηση ικανοποίησης από την “υπακοή στον νόμο”.
Αυτή ακριβώς είναι η διαφορά μεταξύ του Τελώνου και του Φαρισαίου: ο ορθόδοξος άνθρωπος αισθάνεται αδιάκοπα ότι είναι ένας αμαρτωλός επειδή υπολείπεται κατά πολύ από τα πρότυπα που έχει θέσει η Εκκλησία (κατά το πνεύμα εάν όχι κατά το γράμμα του νόμου), ενώ ο “σύγχρονος” άνθρωπος επιθυμεί να νιώθει δικαιωμένος, χωρίς οποιονδήποτε πόνο συνειδήσεως για το ότι υπολείπεται των εκκλησιαστικών προτύπων”.
Από το βιβλίο “π. Σεραφείμ Ρόουζ, η ζωή και τα έργα του”