(ὁ Κύριος, Μαρ. 1,15)
Ὅσο λιγότερη πίστη ἔχουμε, τόσο περισσότερη εἶναι ἡ στεναχώρια μας. Μιά ἀπό τίς σπουδαιότερες ὠφέλειες τῆς πίστης εἶναι ἡ ἀπελευθέρωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τίς πολλές στεναχώριες. Ὅσο τό παιδί γνωρίζει πώς ὑπάρχει ὁ πατέρας, πού φροντίζει γιά τό σπίτι καί γιά ὅλες τίς δουλιές τοῦ σπιτιοῦ, κάθε στεναχώρια του τελειώνει γρήγορα μέ τραγούδι. Μόλις ὅμως χαθεῖ αὐτή ἡ αἴσθηση, σωπαίνει τό τραγούδι! Τότε τό παιδί αἰσθάνεται ὀρφανό καί μόνο, περιτριγυρισμένο ἀπό στεναχώριες, αἰσθάνεται περιτριγυρισμένο ἀπό ἕνα σμῆνος σφίγγες.
Ὅσο περισσότερο ὁ ἄνθρωπος προσπαθεῖ μόνος του, μέ τίς δικές του δυνάμεις νά «ξεφορτώσει» τίς στεναχώριες του, τόσο περισσότερο μπερδεύεται στά δίχτυά τους. Ἡ χαρά σβήνει, τά μαλλιά ἀσπρίζουν, τό σῶμα «ἐξατμίζεται», ὁ θυμός μαζεύεται, μέχρι πού ὁ ἄνθρωπος καταλήγει σάν μία τσάντα ξηροῦ δέρματος γεμάτη θυμό, σκυμμένη πάνω ἀπό τόν τάφο.
Γιά ποιό λόγο ἔχετε τόσες στεναχώριες;
Αὐτό εἶναι τό ἐρώτημα, πού θέτει ὁ Σωτήρας στήν ἀνθρωπότητα πού εἶναι ταραγμένη καί διαμελισμένη σέ κομμάτια ἀπό τίς πολλές στεναχώριες.
– Ποιός ἀπό σᾶς μπορεῖ μέ τό ἄγχος του νά προσθέσει ἕναν πήχη στό ἀνάστημά του; (Ματθ. 6, 27).- Γιά ποιό λόγο ἔχετε τόσες στεναχώριες; Ἐνδέχεται αὔριο τό πρωί ὁ ἥλιος νά μήν ἀνατείλει;
Ἐκεῖνος πού ἀρχίζει νά κατακτᾶ τή σοφία, συνεχίζει, κατηγορεῖ τόν ἑαυτό του. Ὁ σοφός ὅμως εἶναι ἄνθρωπος πού δέν κατηγορεῖ οὔτε τόν ἑαυτό του, οὔτε τούς ἄλλους ἀνθρώπους. «Σοφός ἄνθρωπος», σύμφωνα μέ τόν φιλόσοφο, «εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος πλήρως παραδόθηκε στά χέρια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Νοῦ».
Ὁ Ἠσαΐας ἐξηγεῖ σαφέστερα τήν ἀνθρώπινη πορεία: Ἰδού οἱ δουλεύοντές μοι ἀγαλλιάσονται ἐν εὐφροσύνῃ, ὑμεῖς δέ κεκράξεσθε διά τόν πόνον τῆς καρδίας ὑμῶν καί ἀπό συντριβῆς πνεύματος ὑμῶν ὁλολύξετε (Ἠσαΐας ΞΕ΄, 14). Δηλαδή: – Κοιτάξτε οἱ δοῦλοι μου θά ὑμνοῦν ἀπό τή χαρά πού θά ἔχουν στήν καρδιά καί ἐσεῖς (πού ἐγκαταλείψατε τόν Κύριο), θά κραυγάζετε ἀπό τή λύπη πού θά ἔχετε στήν καρδιά καί θά θρηνεῖτε ἀπό τήν συντριβή τοῦ πνεύματος σας.
Δοῦλος τοῦ Κυρίου, σύμφωνα μέ τόν προφήτη Ἠσαΐα, εἶναι ἐκεῖνος πού ὑπακούει στό θέλημα τοῦ Κυρίου χωρίς νά γογγύζει, χωρίς νά στεναχωριέται καί χωρίς νά φοβᾶται.
Τόν ὡραιότερο λόγο λέει ὁ Κύριος Ἰησοῦς:
– Μάρθα, Μάρθα ἀσχολεῖσαι κι ἀγωνιᾶς γιά τόσα πολλά πράγματα, ἐνῶ ἕνα μόνο χρειάζεσαι.
– Ποιό εἶναι αὐτό τό ἕνα πού χρειάζομαι;
– Πίστη ὅτι ὁ Πατέρας ζεῖ.
Πώς Αὐτός φροντίζει τά πάντα γιά τόν καθένα.
Πώς ὁ γιός (ὁ ἄνθρωπος) δέν μπορεῖ νά καταφέρει τίποτε ἀπό μόνος του.
Γιατί λοιπόν κάθε στεναχώρια σας δέν γίνεται τραγούδι;
Γιατί, ἄν πράγματι πιστεύετε στόν Ἀληθινό, Ἄγρυπνο Πατέρα, τότε θά καταλάβετε πώς ὅλες οἱ κοσμικές στεναχώριες σας εἶναι παράλογες καί ἀνόητες.
Μέ τίς ἀτέλειωτες στεναχώριες σας τό μόνο πού κάνετε εἶναι νά ἀποδεικνύετε τήν ἀπιστία σας στό Θεό. Ἄν ἰσχυρίζεστε ὅτι πιστεύετε στό Θεό καί πάλι τρικλίζετε στά σκοτεινά ἀπό τό φορτίο τῆς στεναχώριας σας, τότε ἡ πίστη σας εἶναι λίγη.
Ἡ ἀπιστία σας δείχνει καθώς νομίζετε, ὅτι ὁ Οἰκοδεσπότης δέν μπορεῖ ἤ δέν θέλει ἤ δέν ξέρει νά φροντίσει τό σπίτι Του καί ἀφήνει τήν φροντίδα τοῦ σπιτιοῦ του στούς δούλους Του. Μέ ποιό τρόπο οἱ δοῦλοι θά σώσουν τό σπίτι, ἄν δέν μπορεῖ νά τό σώσει ὁ Οἰκοδεσπότης;
Πιθανόν θά θελήσετε νά μέ διορθώσετε καί θά πεῖτε: τά παιδιά καί ὄχι οἱ δοῦλοι. Ὅμως ἀληθινά παιδιά εἶναι μόνον ὅσα ἀφήνουν ὅλες τίς στεναχώριες τους, ὅλη τους τή θέληση, ὅλες τους τίς σκέψεις, ὅλη τους τήν καρδιά στόν Πατέρα καί ὑπακοῦν μέ ἀμεριμνησία στή θέλησή Του. Ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι εἶναι δοῦλοι χωρίς ἴχνος σοφίας, γιατί δέν μπορεῖ νά ὀνομαστεῖ σοφός αὐτός πού δέν αἰσθάνεται τήν παρουσία τοῦ οὐράνιου Πατέρα. Ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι πού δέν ὑπακοῦν στό θέλημα τοῦ Κυρίου, βρίσκονται στό σκοτάδι καί εἶναι γεμάτοι στεναχώριες.
Ἡ πίστη εἶναι ἕνα χέρι δροσιᾶς καί ἀνακούφισης πού ἁπλώνεται στούς κατοίκους τῆς κόλασης. Ὅλα τά ὑπόλοιπα ἐκτός ἀπό αὐτό τό χέρι εἶναι πυρακτωμένη φωτιά. Οἱ ἄμυαλοι ἄνθρωποι φορτώνοντας τόν ἑαυτό τους μέ στεναχώριες χύνουν λιωμένο σίδηρο σέ λιωμένο μόλυβδο. Μέ τή φλόγα ὅμως δέν σβήνεται ἡ φλόγα. Γιατί οἱ στεναχώριες εἶναι σάν νά καίγεσαι πάνω σέ λιωμένο μέταλλο. Μονό ἡ πίστη μπορεῖ νά σβήσει αὐτή τή φωτιά.
Μεγάλη πίστη-μικρές στεναχώριες.
Τέλεια πίστη-τέλεια ἀμεριμνησία.
Τέλεια πίστη-τέλεια χαρά.
– Νά αἰσθάνεστε χαρά καί ἀγαλλίαση. (Ματθ. 5, 12).
– Σᾶς τά εἵπα αὐτά, ὥστε ἡ χαρά ἡ δική μου νά εἶναι μέσα σας κι ἡ χαρά σας νά εἶναι ὁλοκληρωμένη (Ἰωάν. 15, 11).
Ὁ Μωυσῆς ἀκολουθοῦσε τόν Θεό ὅπως τό παιδί τόν πατέρα. Τό ἴδιο καί ὁ Ἀβραάμ καί ὁ Ἰσαάκ καί ὁ Ἰακώβ. Τό ἴδιο καί ὁ Σαμουήλ καί ὁ Δαβίδ. Θυμηθεῖτε πότε δυσκολεύονταν ὁ Μωυσῆς καί ὁ Δαβίδ. Δυσκολεύονταν τότε πού ἔχαναν τήν ἐμπιστοσύνη τους στόν Κύριο καί «φορτώνονταν» ἀτέλειωτες στεναχώριες, βασιζόμενοι στόν ἑαυτό τους καί στίς δυνάμεις τους. Καί ὁ Ἰησοῦς; Δέν ἥταν τό τελειότερο παιδί πού εἵχε πλήρη ἀφοσίωση, ὑπακοή καί ἐμπιστοσύνη στόν Πατέρα;
Τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ εἶναι χαρά καί ὄχι λύπη! Ἀνακούφιση καί ὄχι στεναχώρια.Ἕνα γραμμάριο πίστης ἀξίζει περισσότερο ἀπό ἕνα ὁλόκληρο φορτίο μέ στεναχώριες!
Ὁ χριστιανός πού δέν τό συνειδητοποίησε αὐτό καί δέν τό ἀποδέχτηκε, εἶναι βαπτισμένος μόνο μέ νερό καί ὄχι μέ Ἅγιο Πνεῦμα.
Ὁ ἱερέας πού δέν τό ἀντιλήφθηκε καί δέν τό υἱοθέτησε ὡς ἀρχή «κατρακυλᾶ» σάν πέτρα ἀπό βουνό, γιατί αὐτός εἶναι πού πρέπει νά στηρίζει, νά ἐνθαρρύνει ἄλλους ἀνθρώπους νά σηκωθοῦν.
Ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ἡ εἰρήνη, ἡ ὑγεία ἀκολουθοῦν τόν δοῦλο τοῦ Χριστοῦ πού ἔχει τή δύναμη νά φωνάξει μέ ὅλη τήν ψυχή του:
– Ἀληθινά, περισσότερα καταφέρνει κανείς μέ τήν πίστη παρά μέ τήν στεναχώρια!
«Τήν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ,
φύλαξόν με ὑπό τήν σκέπην σου».
Ἁγίου Νικολάου Ἀχρίδος
Ἀπό τό βιβλίο: «ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ καί τήν ἐμπιστοσύνη στόν Θεό»
