Καὶ ἀναστὰς ὁ ἀρχιερεὺς εἶπεν αὐτῷ· οὐδὲν ἀποκρίνῃ; τί οὗτοί σου καταμαρτυροῦσιν; ὁ δὲ Ἰησοῦς ἐσιώπα (Ματθ. κστ’ 62-63).
Σιωπή… Έτσι απαντά ο Κύριος. Όμως, αυτή η σιωπή δεν είναι σαν όλες τις άλλες, δε θυμίζει ατέλειωτη νεκρική σιγή. Αυτή η σιωπή είναι ζωντανή! Αλλά ποτέ τα ακουστικά μας τύμπανα δε θα δονηθούν στη συχνότητά της. Γιατί αυτή η σιωπή προορίζεται να αντηχεί μόνο στους θόλους της καρδίας μας! Και είναι μια ιστορία που έχει πολλά να μας πει…
Αρχικά, μας ξαφνιάζει: ο αναμάρτητος Θεός, ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, η Αλήθεια, ο μελλοντικός Κριτής της οικουμένης… στο εδώλιο του κατηγορούμενου; Και γιατί την ώρα που το δικαστήριο των ανόμων αμαυρώνει τον ὡραῖον κάλλει, παρὰ πάντας βροτούς (Έπιτ. θρήν. Α’ στ.) με τις πιο βαριές κατηγορίες που νους ανθρώπινος θα μπορούσε να συλλάβει, ο Παντογνώστης δείχνει να… ξεμένει από επιχειρήματα; Γιατί, ακόμα, ο Παντοδύναμος και Διακυβερνών τα σύμπαντα διαλέγει να γίνει ο μοναδικός ποιμένας που παρατά τον εαυτό του έρμαιο στις παράλογες απαιτήσεις και τις ζωώδεις ορέξεις του ποιμνίου του; Και τι ορέξεις… ενώ πριν λίγες μέρες, επευφημίες και τὰ τῆς νίκης σύμβολα (Ἀπολυτίκιον Κυριακής Βαΐων), τώρα ο χειρότερος κακούργος: Σταυρωθήτω!
Και να… ο Χριστός ανεβαίνει στον Σταυρό! Αλλά και πάλι μένει σιωπηλός. Η σιωπή Του σε συγκλονίζει, σε γοητεύει… Θαυμάζεις την άφθαστη μεγαλοψυχία, το βάθος της ταπείνωσης, την άμετρη ευσπλαχνία, τον φλογερό πόθο της θυσίας. Και όλα αυτά εν σιωπή, η οποία, όμως, για λίγο θα σπάσει· είναι η στιγμή που ο ωκεανός της θεϊκής αγάπης ξεχειλίζει: Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι (Λουκ. κγ’ 34)! Και η σιωπή συνεχίζεται… μέχρι τον τάφο· γιατί στην κηδεία του ο Κύριος δεν άκουσε την Ιερουσαλήμ να θρηνεί τον θάνατό Του ούτε είχε δίπλα Του τα πλήθη του λαού που αλάλαζαν κάθε φορά που ολοκλήρωνε τα θαύματά Του· μόνο λίγες γυναίκες και κάποιους κρυφούς μαθητές. Έτσι, σιωπηλά…
Αυτή η σιωπή σου, Χριστέ, πόσο μας ελέγχει, πόσα μας διδάσκει! Μαρτυρά την ολοκληρωτική Σου αυταπάρνηση, κυρίως, όμως, την ακλόνητη υπακοή Σου στο σχέδιο του Ουρανίου Πατρός για τη σωτηρία μας. Πάτερ… γενηθήτω τὸ θέλημά Σου. Αυτή η φράση ήταν η προσευχή Σου, αυτή ήταν η υπόσχεση που έδωσες στη Γεθσημανή. Μέσα της κρύβει όχι μόνο τον Γολγοθά, αλλά τα 33 χρόνια της παρουσίας Σου στον κόσμο μας… Κύριε, όλη η πορεία Σου επι της γης, όσο σιωπηλή και διακριτική κι αν ήταν, φωνάζει: Γενηθήτω τὸ θέλημά Σου.
Το θέλημά Σου…
Τι πιο ωραίος στόχος από το να αγωνιστούμε να του δώσουμε υπόσταση, να γίνουμε το θέλημά Σου… Και σε ευχαριστούμε που φέτος μας φανέρωσες μια νέα πτυχή του. Οι πόρτες των εκκλησιών παραμένουν κλειστές αυτές τις άγιες ημέρες. Ίσως αισθανόμαστε αδικημένοι, εκτεθειμένοι… όπως ένιωσες κι Εσύ τότε. Φέτος, έχουμε την τιμή να συμπορευθούμε μαζί όχι ως κοινωνοί του Σώματος και του Αίματός Σου, αλλά ως μέτοχοι του εσωτερικού Σου κόσμου, των συναισθημάτων δηλαδή που είχαν κατακλύσει την καρδιά Σου καθώς ανέβαινες στο Γολγοθά! Δώσε και σε μας τη Χάρη Σου ώστε αυτή η συνοδοιπορία να γίνει όπως την έκανες κι Εσύ τότε. Εσύ, σιωπηλέ Λόγε…
