«Οι σεξουαλικές επιθυμίες μου έχουν δοθή από το Θεό. Δεν πρέπει να τις ντρέπομαι, να τις φοβάμαι, ή να νοιώθω ενοχές. Αλλά υπάρχουν φορές που πρέπει να τις πω, καθώς λέω στο σκυλί μου, ‘’Κάτσε κάτω τώρα! Άλλοτε ναι, αλλά όχι τώρα!”. Σαν το σκυλί μου μπορεί να μη θέλουν να υποταχθούν. Αλλά πρέπει να εκπαιδευθούν και πρέπει εγώ να είμαι το αφεντικό.
Βλέπεις δεν αρνούμαι το σκυλί μου, αλλά το καταστέλλω όταν του λέω ‘’Κάτσε κάτω!” Δεν το ντρέπομαι όταν έρχωνται οι επισκέπτες. Εάν ένοιωθα τύψεις ή ενοχή ή ντροπή, θα έκρυβα το σκυλί μου στο υπόγειο και θα ένοιωθα προβληματισμό για το γαύγισμα που θα άκουγαν. Το αντίθετο, είμαι υπερήφανος για το σκυλί μου, αλλά πρέπει να το μάθω να πάρη τη θέσι του. Αν δεν το έκανα, θα ήταν το ίδιο δυστυχισμένο, καθώς και εγώ και οι φιλοξενούμενοί μου. Θα έχανα φίλους. Δεν θα τους άρεσε να πηδήξη αυτό πάνω τους, να τους γρατζουνίση, και να τους γλύψη. Επίσης το σκυλάκι μου θα προβληματιζόταν και θα τραυματιζόταν με μια απόρριψι που δεν θα μπορούσε να καταλάβη.
Οι σεξουαλικές παρορμήσεις (όπως τα εκπαιδευμένα κυνηγόσκυλα) πρέπει να πειθαρχηθούν και να αναχαιτισθούν και να γυμνασθούν για τη σωστή θέσι τους στη ζωή μας, αν πρόκειται να έχουμε μια υγιή ανάπτυξι και να μη γίνουμε σεξουαλικοί τεμπέληδες.» (Η Βεβήλωση του Έρωτα, εκδ. Ανώγειο, Αθήνα χ.χ., 84)
Η διαφορά του σεξουαλικού ενστίκτου στα ζώα και στον άνθρωπο τονίζεται στο παρακάτω απόσπασμα:
«Το ένστικτο στον άνθρωπο δεν είναι μόνο κίνησι που ενεργεί νομοτελώς και χωρίς ελευθερία, δεν είναι μόνο αντανακλαστικό τόξο όπως στα ζώα. Η άρνησι των σχέσεων αυτών των ενστίκτων με τις ανώτερες λειτουργίες του ανθρώπου, οι οποίες τον εμφανίζουν ως ένα λογικό ον, σημαίνει άρνησι της πραγματικότητας (Etienne de Greeff). Θα ισοδυναμούσε με το να μη θέλουμε να δούμε άλλο από πέτρες και σίδηρο σ’ ένα ωραίο οικοδόμημα, το οποίο έχουμε μπροστά μας.» (περ. Ακτίνες, Απρ. 1946, 133)
Το επιχείρημα ότι η παρανομία και η ηθική ασυδοσία στο πεδίο του σεξ, είναι ‘’φυσική”, και άρα είναι σωστό σε νέους και νέες να επιδίδωνται σ’ αυτήν ανεύθυνα και αδιάκριτα, γιατί τάχα έτσι κάνουν οι πολλοί, παραβλέπει και ανατρέπει πολλούς σημαντικούς παράγοντες.
Πρώτα – πρώτα το ‘’φυσικό” για του ανθρώπου τη φύσι δεν είναι το ένστικτο μεμονωμένο, όπως στα ζώα. Στον άνθρωπο αυτό το ‘’φυσικό” περιλαμβάνει ψυχικούς συντελεστές, την αμοιβαιότητα, την αγάπη, την ευθύνη.
Ας προσθέσω εδώ πόσο η σημερινή ιατρική επιστήμη δέχεται την αμοιβαία επίδρασι ψυχής και σώματος, την ψυχοσωματική ενότητα. Ο καθηγητής Μαρίνος Γερουλάνος, ένας από τους διασημότερους Έλληνες γιατρούς, στην ομιλία του ως πρόεδρος της Ακαδημίας είχα για θέμα ‘’ψυχικές επιδράσεις και οργανικές νόσοι”. Και στην εργασία που έγραψε στην εποχή της πλήρους ωριμότητάς του [Αι ψυχι- και επιδράσεις ως νοσογόνος παράγων, Αθήναι 1948, σ. ς’] λέει: ‘’Εύχομαι να συντελέση για να καταστή και σ’ εμάς γενικότερα συνειδητή η αντίληψι ότι η νόσος αποτελεί πάντοτε ενιαία έκρυθμη κατάστασι που αφορά εξίσου στο σωματικό όπως και στον ψυχικό παράγοντα”.
Σε όμοια συμπεράσματα είχε καταλήξει η κίνησι της ‘’Ιατρικής της προσωπικότητας” του Paul Tournier, για να πη στο τέλος πως η ψυχή διευθύνει την πορεία του ανθρώπινου οργανισμού (c’est l’βme qui dirige…).
Ένας σημαντικός στύλος της προσωπικότητάς μας είναι ο αυτοέλεγχος, στο να κανονίζουμε το χρόνο μας, τα χρήματά μας, τη συμπεριφορά μας στους φίλους και φυσικά και τη συμπεριφορά στο σεξ. Κανείς δεν μπορεί να αφίνη ελεύθερα τα καπρίτσια του και να κάνη ό,τι του αρέσει.«Η μοντέρνα πολεμική εναντίον της αγνότητος προέρχεται από ανθρώπους που νομίζουν ότι τα σώματά τους είναι ‘’ιδιοκτησία” τους, ενώ στην πραγματικότητα δεν μπορούν να διαθέσουν διόλου τον οργανισμό τους, που πάλλεται από τη δημιουργική δύναμι του κόσμου, μέσα στον οποίο βρίσκονται κλεισμένοι χωρίς την συγκατάθεσί τους και από τον οποίο εκδιώκονται σύμφωνα με την αρέσκεια ενός Άλλου. Οι άνθρωποι είναι σαν ένα πρίγκηπα, που τον έβαλε ο πατέρας του, από αγάπη, επί κεφαλής μιας μεγάλης επαρχίας, που την κυβερνά με την βοήθεια σοφών συμβούλων, και ο οποίος φαντάζεται ότι κατέχει πράγματι τις πόλεις, τα δάση, τους καρπούς, όπως κατέχει τα παιχνίδια του.» (Τακτική του Διαβόλου, εκδ. Πουρναρά, Θεσ/νίκη 1974, 105)
Ο Μιχ. Μηλίγκος προσφέρει την ιατρική άποψι:
«Ο γιατρός και θεολόγος A. Niedermyer είχε γράψει, στο σύγγραμμά του ‘’Ποιμαντική Ιατρική”, το εξής χαρακτηριστικό απόφθεγμα: ‘’Ούτε ένα στοιχείο που είναι καλό από ηθικής επόψεως, μπορεί να είναι κακό από πλευράς υγείας”. Τι μεγάλη αλήθεια! Αιώνες, τώρα περιμένουμε να δούμε τα νοσηλευτικά ιδρύματα και τα σωφρονιστικά καταστήματα που φιλοξενούν ‘’πάσχοντες” λόγω… θρησκευτικής βιώσεως. Αντίθετα, βλέπουμε κοινωνίες ολόκληρες να νοσούν, να γεμίζουν εγκληματικότητα, να θερίζωνται από το θάνατο, εξ αιτίας μιας συμπεριφοράς ανθρώπων, οι οποίοι δηλώνουν και βιώνουν… ‘’αδέσμευτοι”, από ηθικούς φραγμούς και ιατρικούς περιορισμούς.» (Ακτίνες, Δεκ. 1997, 30)
Το ίδιο κι ο Tihamer Toth:
«”Αρκετά συχνά τα ένστικτα αποδεικνύονται απατηλά. Μετά τυφοειδή πυρετό ο ευρισκόμενος υπό ανάρρωσι πάντοτε πεινά, ώστε κλαίει και παρακαλεί να του δοθή λίγη τροφή. Ίσως ποτέ άλλοτε το ένστικτο της διατροφής δεν εκδηλώνεται με τόση σφοδρότητα όσο τότε. Και όμως τι συμβαίνει αν από οίκτο υποχωρήσουν στις παρακλήσεις του αρρώστου και του δώσουν ό,τι ζητά; Τον εκθέτουν στο σοβαρώτερο κίνδυνο. Ο ασθενής με τις πληγές που μόλις επουλώθηκαν δεχόμενος τροφή δεν είναι σε θέσι να την υποφέρη, οι πληγές ξανανοίγουν, όταν δε κάποιος από αυτούς τους δύστυχους φτάση στο χειρουργικό τραπέζι, τότε μπορεί κανείς να αντιληφθή, ότι η τόσο ποθητή τροφή τον θανάτωσε και ότι τα εντόσθιά του είναι διάτρητα όπως το κόσκινο.
Ποιος δεν παρακινήθηκε από το ένστικτό του να πιη ποτήρι παγωμένου νερού ή να λουστή με παγωμένο νερό, όταν κινδυνεύη να σκάση από τη ζέστη; Ο κόσμος όλος όμως γνωρίζει, τι επικίνδυνες συνέπειες μπορεί να έχη η απερίσκεπτη αυτή πράξι και για αυτό αποφεύγει να πιη.
Ο καθένας λοιπόν βλέπει τη βασιμότητα της δηλώσεώς μας, ότι το ένστικτο είναι δυνατόν να απατηθή και γι’ αυτό πρέπει να χαλιναγωγηθή.” (Liebermann, Aux …. De l’Université et des Lycées, Βουδαπέστη 1912, σελ. 11-12)» (Τα αγνά νιάτα, εκδ. Αστήρ, Αθήναι 1991, 115)
Ο Jung επίσης «αρνείται να δεχθή ως κυρίαρχο το σεξουαλικό ένστικτο στη ζωή. Το ένστικτο αποτελεί ασφαλώς μια πρώτη ύλη, μα θα ήταν τόσο αστείο να κατατάξη κανείς την ανθρώπινη ζωή στη σεξουαλική τάξι ‘’όσο και το να κατατάξη τη μητρόπολι της Κολωνίας στην ορυκτολογία επειδή είναι φτιαγμένη από πέτρα”.» (περ. Ακτίνες, Αύγ.-Σεπτ. 1946, 297)
Εάν αντιστρέψουμε τη θέσι ψυχής και σώματος επακολουθεί δυσαρμονία:
«Εάν η τάξι της ιεραρχήσεως διαταραχθή, παύει πλέον να υπάρχη αρμονία. Ο De Rougemont δίνει γι’ αυτό μία ωραία εικόνα: τη διόπτρα που θα δοκιμάζαμε ν’ αντιστρέψουμε τους διαφόρους φακούς της.» (Paul Tournier, περ. Ακτίνες, Νοέμ. 1974, 257)