Το να μπορείς να αποδέχεσαι τον άλλο όπως είναι
δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα …
Για όλους εμάς που αγωνιζόμαστε στον κόσμο
Στα Μοναστήρια οι μοναχοί έχουν άλλο πολύ πιο δύσκολο αγώνα …
Παλεύουν πρώτα με τον εαυτό τους
και μετά με τον πονηρό , που βρίσκεται διαρκώς ενώπιών τους …
Και έχουν τον γέροντά τους που πρέπει να κάνουν υπακοή …
Εμείς , στον κόσμο , έχουμε άλλου είδους αγώνα …
Να αποδεχθούμε τον αδελφό μας
με τα ελαττώματά του …
Να τον αγαπήσουμε , χωρίς να θέλουμε να τον αλλάξουμε …
Είτε αυτός είναι ο σύντροφός μας , ο σύζυγός μας , το παιδί μας ,
ο φίλος μας , ο συνάδελφος μας , ο προϊστάμενος μας ,
ο κάθε διπλανός μας …
Για μας , ο γέροντάς μας είναι αυτός ο άλλος …
ο αδελφός μας …
Έχουμε οικογένεια ; …
Έχουμε το γέροντά μας , που δεν είναι άλλος
από το σύζυγό μας , το παιδί μας …
Μ΄ αυτούς συνεργαζόμαστε , σ΄ αυτούς θα κάνουμε υπακοή …
Αυτούς θ΄ αγαπήσουμε , αυτούς θα διακονήσουμε …
Εργαζόμαστε ; … Ο γέροντάς μας … ο προϊστάμενός μας ! …
Μπορεί νάναι δύσκολα τα πιο πάνω
μ΄ αυτά θέλει ο Θεός από τον καθένα μας …
Όλοι μας έχουμε τοποθετηθεί εκεί που πρέπει να υπηρετήσουμε
εκεί που πρέπει να αγωνιστούμε
εκεί που θα δείξουμε τι κρύβουμε εντός μας …
Με μιά φράση :
Καλή Δύναμη σε όλους μας φίλοι μου …