Γλυκύτατε Ἰησοῦ μου, σκέπτομαι πόσο μὲ ἀγάπησες.
Κάτι μὲ τραβοῦσε κοντά Σου.
Πόσες φορές, τὸ γνωρίζεις, τὸ εἶδες, Σὲ ἄφησα.
Μὲ τὴ ζωή μου τὴν ἁμαρτωλή Σοῦ ἔλεγα: δὲν σὲ ἀγαπῶ.
Καὶ ὅμως Σύ, Κύριε, “ἐπέτασας χείρας” σ΄ ἕνα παιδὶ ἄτακτο καὶ δύστροπο.
Ἔφτασα μέχρι τὸ χεῖλος τῆς ἀβύσσου.
Τὴν τελευταία στιγμὴ μὲ ἔπιανες καὶ μὲ τραβοῦσες ἀπὸ τὴν καταστροφή.
Πολλὲς φορὲς ἔφυγα ἀπὸ κοντά Σου, κι ἄλλες τόσες φορές, Φίλε μου Καλέ,
Γλυκέ, Σύντροφε τῆς ζωῆς μου, Παρηγοριὰ τῆς ψυχῆς,
πεφιλημένε μου καὶ ἀγαπητικὲ τῆς καρδιᾶς μου,
μὲ δάκρυα καὶ λυγμούς Σοῦ ἔλεγα:
“Σοὶ μόνῳ ἁμαρτάνω καὶ Σοὶ μόνῳ προσπίπτω”.
Ἐλέησόν με . . . καὶ μὲ ἐλεοῦσες.
Δὲν μποροῦσα ὅμως ποτέ, Κύριέ μου, νὰ φαντασθῶ
Πὼς τόσο πολὺ θὰ μ΄ ἀγαποῦσες.
Τί νὰ πῶ; Ἐσὺ ξέρεις πιὸ πολλὰ ἀπ΄ ὅλους μας.
Οἱ ἀναστεναγμοί μου Σοῦ τὰ λένε.
Κύριε, Κύριε, θὰ ἀπαντήσω πὼς εἶσαι ὁ πόθος τῆς καρδιᾶς μου.
Ναί, Κύριε, Σ΄ ἀγαπῶ, παρ΄ ὅλα τὰ ἀνθρώπινα στοιχεῖα μου.
Πορεύου, Κύριε μαζί μου κάθε στιγμή !
† Μητροπολίτου Χαλκίδος Νικολάου Σελέντη