 |
| Χείρ Μιχάλη Βασιλάκη |
Σ’ ἐσένανε, τόν Κύριο, πολλές φορές φωνιάζω,
σ’ ἐσένα μόνο, τόν Θεό, δέομαι καί στενάζω.
Ἴντα τό θές τό αἶμα μου νά τρέξει ἅμα μέ σφάξεις,
Μπάς καί σ’ ὑμνεῖ τό λείψανο, τό χῶμα τί τό νοιάζει,
ποιός θά μιλεῖ γι’ ἀλήθειες σου, ποιός θά σέ λογαριάζει ;
Καί μ’ ἄκουσε ὁ Κύριος, κι ἦρθε κι ἐλέησέ με,
κι ἔγινε ὁ προστάτης μου, γιατρός μου κι ὕγιανέ με.
Χαρά ‘κανες τόν θρῆνο μου, γέλιο τό κάθε κλάμα,
στά ἄσπρα ροῦχα μ’ ἔντυσες καί μοῦ ΄σκισες τά μαῦρα.
Κι ὅπως στήν ζήση θά σ’ ὑμνῶ, τήν λύπη θά ξεχάσω.
Ψαλμός 29, 9.13
