Του Κωνσταντίνου Ερρίπη, θεολόγου – Καρδιολόγου
– Το κινητό τηλέφωνο είναι μέσο προς εξυπηρέτηση και όχι προς επίδειξη.
– Σημειωτέον ότι είναι μία πρόοδος της επιστήμης τόσο σημαντική και τόσο αναπάντεχη, ώστε κανένα έργο επιστημονικής φαντασίας, καμμία προφητεία δεν το είχε προβλέψει.
– Οι κατ’ ιδίαν συνομιλίες με τα κινητά τηλέφωνα δεν παρουσιάζουν προβλήματα ή επί το ορθότερο, έχουν τα ίδια προβλήματα με τη σταθερή τηλεφωνία.
– Οι συνομιλίες όμως με τα κινητά τηλέφωνα σε ανθρώπινο περιβάλλον πρέπει να έχουν τους αναγκαίους περιορισμούς, για να μην ενοχλούν τους συνανθρώπους μας.
Μ ε ρ ι κ ά ε υ κ ο λ ο ν ό η τ α π α ρ α δ ε ί γ μ α τ α
– Όταν ταξιδεύουμε με το μετρό, δεν πρέπει να συνομιλούμε συνεχώς σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής ταλαιπωρούντες τους άλλους τρεις που κάθονται δίπλα και απέναντί μας.
– Το ίδιο ισχύει και όταν είμαστε όρθιοι, στιβαγμένοι ανάμεσα σε άλλους, είτε αυτό λέγεται μέσο συγκοινωνίας είτε ουρά στήν τράπεζα, κλπ.
Εάν βρισκόμαστε ανάμεσα σε λίγους ορθίους αποφεύγουμε να μιλάμε επί πολλήν ώρα, όταν κατά σύμπτωση μιλοῦν και άλλοι δύο τρεῖς ταυτόχρονα. Απαράδεκτη … συναυλία.
– Εάν βρισκόμαστε σε συγκοινωνιακό μέσο ξένης χώρας καί μιλάμε στο τηλέφωνο στή δική μας γλώσσα, τόσο το χειρότερο. Ενστικτωδώς ο ξενόγλωσσος το εκλαμβάνει σαν βαρβαρισμό.
– Όταν βρισκόμαστε μπροστά σε ταμείο (τράπεζας, σούπερ μάρκετ, κλπ), αποφεύγουμε νά μιλάμε και ταυτόχρονα νά πληρώνουμε.
– Είναι επικίνδυνο και δεν είναι πρέπον, την ώρα που ξεκινάμε με το αυτοκίνητό μας από το πάρκιν, εκείνη τη στιγμή νά παίρνουμε τηλέφωνο. Φαινόμαστε στους γύρω μας πολύ φτηνοί για μια τέτοια επίδειξη!
– Όταν βαδίζουμε στο δρόμο και διαθέτουμε «μπλου-τουθ» ή κάτι παρόμοιο που μας επιτρέπει να συνομιλούμε χωρίς να έχουμε το ακουστικό στο αυτί, τότε θα πρέπει να συνομιλούμε σιγά και χωρίς χειρονομίες. Ένας που δεν έχει ιδιαίτερες γνώσεις επ’ αυτών θα μας περάσει για τρελλούς!
– Όταν μιλάμε σέ βεράντα, μπαλκόνι, διάδρομο δημοσίου κτηρίου, καλό θα είναι να πηγαίνουμε σε μία άκρη. Οι διπλανοί μας θεωρούν ότι τους απειλούμε!
– Όταν βρίσκονται πλησίον μας άγνωστοι, τότε δεν χρησιμοποιούμε απρεπεῖς ἤ αστεῖες λέξεις (βρισιές, χαϊδευτικά, επιφωνήματα αστεία, κλπ). Μας χαρακτηρίζουν ανεξίτηλα!
– Όταν βρισκόμαστε σε παρέα καί τύχει να μας παίρνουν απανωτά τηλέφωνα μη αναγκαία, τότε κλείνουμε για λίγο το τηλέφωνο.
– Ό,τι πιο αστείο, οι χειρονομίες τήν ώρα που τηλεφωνάμε. Αποκλείετε να τις δει εκείνος με τον οποίο συνομιλούμε. Στους λοιπούς μόνο γέλιο προκαλούν!
– Κλείνουμε τό κινητό τηλέφωνο:
Στους ιερούς ναούς, ακόμη και όταν είναι άδειοι από κόσμο.
Στους θαλάμους ασθενών στα νοσοκομεία, όταν πρόκειται για ολιγόλεπτη επίσκεψή μας.
Σε μουσεία, εκθέσεις, θέατρα, κλπ
Σε ομιλίες, συγκεντρώσεις, κλπ.
– Είναι άκομψο να ζητάμε να μας δώσει τον αριθμό του κινητού του ένας άγνωστός μας. Ας αρκεσθούμε στον αριθμό του σταθερού του.
– Εάν δεν είναι κάποιος οικείο πρόσωπο, είναι προτιμότερο να τον καλούμε στό σταθερό του πρώτα (εκτός εάν μας έχει δώσει μόνο τον αριθμό του κινητού του).
– Δεν χρειάζεται να δίνουμε τον αριθμό του κινητού μας σε κάποιον που γνωρίζουμε ότι θα μας ενοχλεί με το παραμικρό. Η μελλοντική αντίδρασή μας θα τον πληγώσει περισσότερο από την αρχική έμμεση άρνησή μας.
– Σε φίλους που αποφεύγουν να δώσουν τον αριθμό του κινητού ή και του σταθερού τους, δεν εἴμαστε υποχρεωμένοι να ανταποκρινόμαστε στα τηλεφωνήματά τους.
– Είναι άκομψο να εἴμαστε οι μόνοι καλωδιωμένοι ή με κολημμένα εξαρτήματα κινητών στ’ ατιά μας σε μία παρέα. Είναι σαν να λειτουργούμε με μπαταρίες!
– Το να βρισκόμαστε σε παρέα και να παίζουμε μόνοι μας παιχνίδια με τό κινητό ή να ασχολούμεθα συνεχώς με αυτό, εἰναι ό,τι χειρότερο! Αν μη τι άλλο, εκλαμβάνεται ως … παλιμπαιδισμός.
Υ π ο σ η μ ε ί ω σ η
Καμμιά από τις ως άνω νουθεσίες δεν χρειάζεται σε άτομα που διαθέτουν πολιτισμένο κοινωνικό υπόστρωμα και έχουν ευγενή αισθήματα και ψυχικές ευαισθησίες.
