30 Ιουλίου 2016
Να μην παγιδευόμαστε από τη δική μας λογική
Υπακοή
Είναι ανάγκη από τη δική μας πλευρά να γίνει αυτό το έργο, να παραδοθεί το όλο είναι μας στη χάρη του Θεού . Και για να γίνει, χρειάζεται και να έχει υπ’ όψιν του κανείς κάποιες γνώσεις θεωρητικά και να βρεθεί σε υπακοή και να κάνει αγώνα. Όμως, πρέπει να πάει κανείς αρκετά κόντρα στη δική του λογική. Όχι στη λογική, αλλά στη δική του λογική. Βλέπουμε ψυχασθενή, ιδίως στην οξεία φάση της αρρώστιας του, να έχει για ένα θέμα μια γνώμη η οποία πέρα για πέρα είναι παράλογη· και όμως, πού να του βγάλεις τη γνώμη αυτή; Αυτός πιστεύει ακράδαντα ότι έτσι είναι. Όλοι οι κάπως λογικά σκεπτόμενοι άνθρωποι βλέπουν ότι παραλογίζεται, αυτός όμως δεν το καταλαβαίνει, δεν το δέχεται. Κατά παρόμοιο τρόπο ο κάθε πεπτωκώς άνθρωπος είναι κολλημένος στη δική του λογική και δεν λέει να ξεκολλήσει.
Επομένως, ο καθένας που θέλει να κάνει αυτή την εργασία, το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να πάει κόντρα στη δική του λογική. Επαναλαμβάνω, όχι στη λογική, αλλά στη δική του λογική. Εγώ θα έλεγα χωρίς επιφυλάξεις, ανενδοιάστως, ότι εμείς που βρισκόμαστε αυτή την ώρα εδώ, εάν κάπως καταλάβαμε την αλήθεια που λέμε, και κάποιος ή κάποιοι κάπως επηρεασθούν, από αυτή τη στιγμή κιόλας να το κρατήσουν καλά αυτό: Σύμφωνα με αυτά που ακούσαμε, όλο το μυστικό είναι να μην παγιδευόμαστε από τη δική μας λογική, να μην παρασυρόμαστε από τη δική μας λογική, να μη συμβουλευόμαστε τη δική μας λογική. Να το κάνει κανείς αυτό και να πιαστεί από κάτι άλλο. Εκείνος που είναι στην υπακοή, θα πιαστεί από την υπακοή και δεν έχει κανένα φόβο· αλλά να ξεγλιτώσει από τη δική του λογική. Όποιος λοιπόν το κάνει αυτό, σήμερα κιόλας, πριν τελειώσει η μέρα, πολύ περισσότερο αύριο, μεθαύριο, θα αρχίσει να γίνεται άλλος άνθρωπος.
Τι νομίζετε είναι αυτό που κυριολεκτικά κάνει τους ανθρώπους σήμερα να είναι σαν δαιμονισμένοι; Ακόμη και κάτι μαθητριούλες, κάτι μαθητές, κάτι μικρά κόλλησαν σ’ αυτό: «Θέλω να κάνω αυτό που θέλω εγώ, αυτό που αρέσει σ’ εμένα». Και νομίζουν ποιος ξέρει τι λένε. Δεν αντιλαμβάνονται ότι τελικά είναι δαιμονική, θα έλεγε κανείς, ενέργεια, αυτό που τους επηρεάζει.
Δηλαδή, έτσι που σκεπτόμαστε και έτσι που ενεργούμε, βοηθάμε πάρα πολύ τον διάβολο, για να γίνει το δικό του. Ο διάβολος πανηγυρίζει, καθώς μέσα από κάτι τέτοια μας βάζει στο χέρι του και μας κάνει ό,τι θέλει. Ενώ το σωστό είναι να πεις: «Δεν βάζω κατά μέρος τη λογική;» Γιατί, όσο παγιδευμένος κι αν είναι κανείς, όσο σκοτισμένος κι αν είναι, δεν είναι πολύ δύσκολο, νομίζω, να καταλάβει ότι κάπως έτσι είναι η αλήθεια. Όταν αναφερόμαστε σε τρίτον, το καταλαβαίνουμε αμέσως. Διότι σε έναν άλλο το βλέπουμε ότι παραλογίζεται. Όταν πρόκειται για τον εαυτό μας, δεν καταλαβαίνουμε ότι παραλογίζεται. Όμως, ως λογικός άνθρωπος να πει κανείς: «Για στάσου. Κάτι συμβαίνει εδώ». Και να αφήσει κατά μέρος αυτή τη λογική παγίδα. Τη δική του λογική παγίδα. Θα αρχίσει αμέσως η προκοπή, θα αρχίσει αμέσως η αλλαγή δηλαδή θα νορμαλοποιηθεί ο εαυτός μας.
Να κάνουμε λοιπόν ό,τι χρειάζεται, για να γίνει σωστός, νορμάλ ο εαυτός μας. Να είναι χαρτί και καλαμάρι ανοιχτός ενώπιον του Θεού και να παραδοθεί όλος ο εαυτός μας στον Χριστό. Μετά, είναι θέμα του Χριστού τι θα γίνει. Αυτό όμως πρέπει εμείς να το κάνουμε. Ο Χριστός απλώς θα μας βοηθήσει να το κάνουμε. Εμείς πρέπει να εφαρμόσουμε, ας πούμε έτσι, αυτή τη διαδικασία, ώστε τελικά να παραδώσουμε τον όλο εαυτό μας στον Χριστό. Και από κει και πέρα θα χαριτωθούμε, θα λυτρωθούμε, θα θεραπευθούμε, θα γίνουμε του Χριστού, θα είμαστε του Χριστού.
