Μιλώντας στο αρχονταρίκι αγιορείτικης Μονής ο επίσκοπος Μαυροβουνίου Αμφιλόχιος Ράντοβιτς αναφέρθηκε στην αγιασμένη μορφή του πατέρα του. Θυμήθηκε ότι στα χρόνια της αθεϊστικής Γιουγκοσλαβίας, τότε που κανείς δεν τολμούσε να πάει στην Εκκλησία, ο πατέρας του τους έπαιρνε και τους πήγαινε τακτικά για να κοινωνούν. Στο χωριό, του είχαν προτείνει να γίνει δάσκαλος, επειδή είχε τελειώσει Λύκειο. Κι εκείνος απάντησε: «Δεν θέλω να αναλάβω, γιατί θα αναγκαστώ να διδάσκω αθεΐα».
«Ένα βραδάκι», διηγείται ο επίσκοπος Αμφιλόχιος, «μετά τις αγροτικές δουλειές, είχαμε μαζευτεί όλα τα αδέλφια μου, επτά παλληκάρια, και συζητούσαμε περί ομολογίας της πίστεως. Ο μακαρίτης ο μεγαλύτερος αδελφός μου έλεγε ότι δεν πρέπει να εξωτερικεύουμε την πίστη μας. Εγώ, τεταρτοετής της Θεολογικής Σχολής τότε, έλεγα το αντίθετο. Ο πατέρας άκουγε τη συζήτηση, και σε μια στιγμή λέει:
-Ακούστε, παιδιά μου. Έχω εσάς, επτά γιούς, και είμαι έτοιμος να χύσω και την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για σας. Όμως να θυμάστε αυτό που σας λέω: Αν ερχόταν κάποιος να μου πει: «Διάλεξε. Ή θα αρνηθείς το Χριστό, ή θα σου σκοτώσουμε τους επτά γιούς», εγώ θα έλεγα (και τον πιάσανε τα κλάματα τον καϋμένο): «Ο Θεός τα έδωσε. Ο Θεός τα πήρε. Δεν είναι δικά μου. Του Θεού είναι. Τον Χριστό δεν Τον αρνούμαι».
«Έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Το θυμάμαι έντονα ακόμα», έλεγε ο επίσκοπος Αμφιλόχιος.
Ο αγιασμένος Σέρβος πατέρας δεν είπε κάτι καινούργιο. Με την ομολογία του (έστω κι αν δεν βρέθηκε στη δύσκολη θέση να την εφαρμόσει) προστέθηκε στην μεγάλη χορεία των αγίων γονέων, που ενθάρρυναν και ήταν παρόντες στο μαρτυρικό θάνατο των παιδιών τους και οι περισσότεροι τους ακολούθησαν στο μαρτύριο: η Αγία Σολομονή (μάννα των επτά Μακκαβαίων), η μητέρα του αγίου Μελίτωνα (ενός από τους Σαράντα Μάρτυρες), η Αγία Ανθία (μάννα του αγίου Ελευθερίου), η Αγία Σοφία με τις τρείς θυγατέρες της και πολλοί άλλοι.
Τα συγκλονιστικά λόγια του πατέρα που αναφέραμε, ουσιαστικά θέλουν να δηλώσουν το εξής απλό:
“Αν αρνηθώ το Χριστό, τότε παύω να είμαι Πατέρας σας (το Π με κεφαλαίο). Και αντί για την ανάμνηση της ζωογόνου πατρικής αγκαλιάς, σας αφήνω μια θανατηφόρα κληρονομιά. Σας τραβάω με το παράδειγμά μου, σε ένα δρόμο αιωνίου θανάτου και καταστροφής. Κι εγώ δεν σας γέννησα για να καταστραφείτε και να χαθείτε για πάντα. Σας γέννησα για να σωθείτε, και για να ζείτε για πάντα Ζωή Αληθινή. Γι’ αυτό καλύτερα να σας καμαρώνω- Αιώνια Ζωντανούς- Μάρτυρες της Αλήθειας, παρά εσείς να επιβιώσετε με το στίγμα:
«Τα παιδιά του αντίχριστου» και εγώ να είμαι αναπολόγητος στο φοβερό βήμα του Χριστού!”.
Από το βιβλίο: «Κείμενα για την οικογένεια χτίζοντας σπίτι» του αρχιμ. Βαρνάβα Λαμπροπούλου.
