Οι της λογικής θα υπερασπισθούν το δεύτερο μονοπάτι, αυτό της ανήσυχης απιστίας, αυτής που ζητά αδιάκοπα λεπτομέρειες για να κάνει το απρόσιτο Ιδανικό απτό και οικείο… εκείνοι θα πουν ότι χωρίς γνώση ο Ουρανός απομακρύνεται, ότι η γνώση, η επιστήμη (<επί+ ίσταμαι = γνωρίζω καλά), σε κάνει δυνατό και συνετό, η γνώση σε κάνει πιστό…
Ποια από τις δύο απόψεις είναι η ορθή; Και τελικά τι έχει ανάγκη ο άνθρωπος στην πορεία του προς την πνευματική του ολοκλήρωση; Οι ιστορίες των δύο αγίων που γιορτάζουν σήμερα φανερώνουν ότι για τον άνθρωπο που θέλει να ξεφύγει από τα στεγανά της ύλης, δεν υπάρχει μοναχά ένας δρόμος, γιατί η πνευματική ολοκλήρωση δεν περνά μέσα από την ακύρωση αυτού που είμαστε: μπορείς ελεύθερα να είσαι πλάσμα της πίστης ή πλάσμα της επιστήμης και ως τέτοιος να εξελιχθείς σε άνθρωπο του πνεύματος… όλοι οι δρόμοι είναι δεκτοί γιατί όλοι οι άνθρωποι είναι δεκτοί στην προσωπική τους αλήθεια. Βασική προϋπόθεση, κοινή στους δύο δρόμους η ταπεινή επιθυμία: να θέλεις να ανέβεις σε μια κορφή με όποιο μέσο διαθέτεις ως άνθρωπος- πίστη ή επιστήμη, βεβαιότητα ή αμφιβολία, καρδιά ή λογική… όλα δεκτά, όλα χρήσιμα, όλα αποτελεσματικά για τον άνθρωπο που θέλει: ο πιστός μπορεί να συντρίψει τέρατα και ο γνώστης μπορεί να αγγίξει την Ανάσταση… η πίστη νικάει το απόλυτο Κακό μα η γνώση ψηλαφεί το απόλυτο Καλό… μη βιαστείς να διαλέξεις μεγαλύτερη υπηρεσία: αν δε νικηθεί το Κακό, το Καλό δεν πλησιάζει… και αν το Καλό δε γίνει οικείο, κανείς δε μπορεί να νικήσει το Κακό… Χρειαζόμαστε και τις δυο δυνάμεις, όπως χρειαζόμαστε δύο πόδια διαφορετικά για να νικήσουμε τη στασιμότητα: πίστη χωρίς φανατισμούς και γνώση χωρίς υπεροψία…
Χρόνια πολλά και στους άπιστους Θωμάδες που αμφισβητούν την Ανάσταση, για να μας κάνουν να ελπίζουμε σ’ αυτήν..
