Ένας άντρας ένιωθε να καταπιέζεται έντονα από τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε στη ζωή του και παραπονέθηκε στον μέντορά του.
«Δεν μπορώ να το αντέξω! Αυτή η ζωή έχει γίνει αφόρητη!»
Ο μέντοράς του πήρε μια χούφτα στάχτη και την έριξε σ’ ένα ποτήρι γεμάτο με καθαρό νερό που είχε πάνω στο τραπέζι για να πιει, λέγοντας:
«Αυτά είναι τα βάσανά σου!»
Το νερό στο ποτήρι θόλωσε και αχρηστεύτηκε. Ο μέντορας το πέταξε. Στη συνέχεια γέμισε ξανά τη χούφτα του με στάχτη, όπως την προηγούμενη φορά, άνοιξε το παράθυρο και την εκσφενδόνισε στη θάλασσα. Η στάχτη διασκορπίστηκε αυτοστιγμεί αλλά η θάλασσα παρέμεινε όπως ακριβώς ήταν και πριν.
«Βλέπεις, του είπε, κάθε μέρα πρέπει να αποφασίζεις αν θα είσαι ένα ποτήρι νερό ή η θάλασσα. Υπάρχουν πάρα πολλές μικρές καρδιές γύρω μας, πάρα πολλές μικρές διστακτικές ψυχές, πάρα πολλά φτωχά μυαλά και παράλυτα χέρια. Μία από τις πλέον σοβαρές ελλείψεις της εποχής μας είναι το θάρρος. Όχι η ανόητη ψευτοπαλληκαριά και αναίσθητη απερισκεψία αλλά το πραγματικό θάρρος στην αντιμετώπιση κάθε προβλήματος, ώστε ήρεμα να λες: «Κάπου σίγουρα υπάρχει μια λύση και θα ψάξω να τη βρω!»
(Απόδοση από τα Ιταλικά: Αθ. Αστ. Γκάτζιος)
