Η κοίμηση του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστάσιου πυροδότησε τη συνείδηση κλήρου και λαού, Ορθοδόξων και μη, Ελλήνων και Αλβανών, ανθρώπων «έως εσχάτου της γης», που έλεγε: «αληθινός άνθρωπος του Θεού της αγάπης».
Συγχρόνως, όμως, εξέφραζε τη μυστική επιθυμία να είναι όλοι οι Αρχιεπίσκοποι, Επίσκοποι, Ιερείς και όσοι διακονούν στην Εκκλησία του Χριστού «όπως τον Αναστάσιο». Κανείς, βέβαια, δεν μπορεί να επαναλάβει τη ζωή κάποιου άλλου. Μπορούμε, όμως, να ευαισθητοποιηθούμε και να εργαστούμε, ο καθένας στο χώρο που βρίσκεται, με βάση τις αρετές του Αναστάσιου:
- Τη ζωντανή του πίστη.
- Την ελπίδα του που εκφράζεται με το «Χριστός Ανέστη».
- Το ζήλο του για την πραγματοποίηση του «Ελθέτω η Βασιλεία Σου».
- Την αντιμετώπιση των ποικίλων προβλημάτων ως πρόκληση για πνευματική ανάπτυξη.
- Την ενεργοποίηση των χαρισμάτων του προς δόξαν Θεού και όχι προς ίδιον όφελος.
- Το άνοιγμα της καρδιάς του προς κάθε άνθρωπο.
- Την ταπείνωση που εκφραζόταν στην απλότητα της καθημερινότητας, και ας ήταν καθηγητής πανεπιστημίου και Αρχιεπίσκοπος.
Ευτύχησα να τον είχα καθηγητή στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Μας έλεγε, αστειευόμενος: «έναν κληρικό έχει η Θεολογική σχολή και αυτός σας μιλάει για άλλες θρησκείες». Δεν θα ξεχάσω το τελευταίο μάθημα, όπου μας ανέπτυξε το εδάφιο από την προς Φιλιππησίους επιστολή του αποστόλου Παύλου: «Τοῦ γνῶναι αὐτόν καί τήν δύναμιν τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ καί τήν κοινωνίαν τῶν παθημάτων αὐτοῦ, συμμορφούμενος τῷ θανάτῳ αὐτοῦ». Δηλαδή: «ό,τι επιθυμώ είναι να γνωρίσω το Χριστό και τη δύναμη της αναστάσεώς του, να μετάσχω στα παθήματά του ακολουθώντας τον στον θάνατο». Η όλη ατμόσφαιρα στην αίθουσα ήταν μια μυσταγωγία, καθώς συνειδητοποιούσαμε, από το λόγο του, τις δυσκολίες που μας ανέμεναν, αλλά και το μεγαλείο της αποστολής που αναλαμβάναμε. Μας εισήγαγε, με βάση τη δική του εμπειρία, στο μυστήριο της σταυροαναστάσιμης ζωής που αρχίζαμε ως θεολόγοι – κληρικοί ή λαϊκοί.
Θυμάμαι, ακόμη, την Κυριακή της Πεντηκοστής του 1977, όπου, μετά την ακολουθία στο ναό που λειτούργησε, στο Χαλάνδρι, με κάλεσε στο μικρό διαμέρισμά του στην Αθήνα, μαζί με το Γιάννη Ασλανίδη (μετέπειτα Αρχιμανδρίτη Κοσμά Γρηγοριάτη, ιεραπόστολο στο Κολουέζι), για να προγευματίσουμε και να μιλήσουμε για την ιεραποστολή. Ξεπροβοδώντας μας μάς είπε: «Εύχομαι να έχετε τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος που πρώτα είναι η αγάπη και τελευταία η εγκράτεια».
Τον έζησα πιο κοντά το καλοκαίρι του 1982 στην Κένυα, όταν ανέλαβε την Μητρόπολη και την Πατριαρχική σχολή στην Ναϊρόμπι. Πήγα με δική του πρόσκληση ως πρόεδρος του Παγκύπριου ομίλου εξωτερικής ιεραποστολής, αφού χειροτονήθηκα ιερέας την Πεντηκοστή του ίδιου έτους. Τον έζησα ως ένα ενθουσιώδη, σοφό, συνετό ιεράρχη. Η καρδιά του αγκάλιαζε τους Αφρικανούς όλους. Το έβλεπες στο χαρούμενο πρόσωπό του όπως και στα πρόσωπα του ποιμνίου του.
Τον προηγούμενο χρόνο τον καλέσαμε για ομιλίες σε διάφορες πόλεις κατά την εβδομάδα εξωτερικής ιεραποστολής. Η παρουσία του και ο λόγος του ξυπνούσε συνειδήσεις, μετάγγιζε γνησιότητα, αλήθεια και ζωντάνια.
Ο ίδιος ήταν «σημείο της ζωντανής παρουσία του ζώντος Κυρίου», όπως μου ευχήθηκε να γίνω σε αφιέρωση που μου έγραψε στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης που μου χάρισε λίγο πριν χειροτονηθώ.
Αν η συνείδηση της Εκκλησίας τον αποκάλεσε «άγιο και σοφό», τότε μπορούμε να πούμε: «άγιε άνθρωπε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών».
ΠΗΓΗ: https://www.isagiastriados.com
