“ Πρόσχωμεν. Τά Ἅγια τοῖς ἁγίοις ”

Ὅταν τό 1959 πῆγα γιά πρώτη φορά στό Ἅγιον Ὄρος, μία ἀπό τίς πρῶτες ἐπισκέψεις μου ἦταν στήν Ἱερά Μονή τοῦ ἁγίου Διονυσίου. Ἐκεῖ συνάντησα κατ᾿ ἰδίαν τόν Ἡγούμενο τῆς Μονῆς, Γέροντα Γαβριήλ. (Ἤδη τώρα ἔχει κοιμηθῆ ὁσιακῶς.) Ὅταν ἄκουσε ὅτι τό ὄνομα μου εἶναι Στέφανος, μοῦ διηγήθηκε τό ἑξῆς θαυμαστό γεγονός, τό ὁποῖο εἶχε συμβῆ ἕνα χρόνο πρίν, τόν Ἰούλιο τοῦ 1958.

Στίς Καρυές, τήν διοικητική πρωτεύουσα τοῦ Ἁγίου Ὄρους, διαμένουν οἱ εἴκοσι ἀντιπρόσωποι τῶν Ἱερῶν Μονῶν. Ἔχουν κονάκια (μικρές δηλαδή κατοικίες) μέ ἕνα δυό κελλάκια κι ἕνα μικρό Ναό. Ὁ Ναΐσκος τοῦ κονακίου τῆς Μονῆς Διονυσίου εἶναι πρός τιμήν τοῦ Πρωτομάρτυρος καί Ἀρχιδιακόνου Στεφάνου. Ἀντιπρόσωπος τήν ἐποχή ἐκείνη ἦταν ὁ πατήρ Δομέτιος, ὁ ὁποῖος κάλεσε ἕναν Ρῶσο ἱερέα, ὀνόματι π. Νικόστρατο, νά κάμη Θεία Λειτουργία στό κονάκι.

Σύμφωνα μέ τή μαρτυρία ὄχι μόνο τοῦ ἀντιπροσώπου ἀλλά καί ἄλλων μοναχῶν ὁ π. Νικόστρατος ἦλθε στό τέλος τοῦ Ὄρθρου. Στάθηκε στήν πόρτα τοῦ μικροῦ Ναοῦ καί δέν μπῆκε μέσα. Μάλιστα ἡ στάσις του ἔδειχνε εὐλάβεια καί πολύ σεβασμό. Τρόπον τινά ἦταν ἐκστατικός. Σάν νά ἔβλεπε κάτι τό πολύ ὑπέροχο. Τόν εἶδε ὁ π. Δομέτιος, τόν πλησίασε καί τοῦ εἶπε νά περάση μέσα καί νά πάρη “καιρό”.

Πέρασε, παπᾶ μου, νά πάρης καιρό, τοῦ λέγει ὁ π. Δομέτιος, ὁ ἀντιπρόσωπος.

Τί λές, πάτερ μου… ἀφοῦ ἔχετε μέσα ἄλλον Παπᾶ λειτουργεῖ, τί νά κάμω ἐγώ;

Καί ὁ ἀντιπρόσωπος ἔκπληκτος λέγει:

Λειτουργία μέ ἄλλον Παπᾶ μέσα;…

Πῶς δέν γίνεται Λειτουργία, ἀφοῦ πρίν ἀπό λίγο ἕνας λαμπροφόρος Διάκος σᾶς θύμιασε ὅλους καί τίς ἅγιες εἰκόνες καί τώρα μόλις μπῆκε μέσα στό Ἱερό; Πῶς τό ἐξηγεῖς αὐτό; Ἀφοῦ ὁ Διάκος σας φοροῦσε ἀπαστράπτουσα στολή καί μέ ὁλόχρυσο θυμιατό σᾶς θύμιασε ὅλους καί τώρα μόλις, ὅπως σοῦ εἶπα, μπῆκε στό Ἱερό; Μόνος του λειτουργεῖ, χωρίς Παπᾶ;

Μόλις τ᾿ ἄκουσε ὅλα αὐτά ὁ ἀντιπρόσωπος καί οἱ ἄλλοι μοναχοί, κατάλαβαν ἀμέσως ὅτι ὁ εὐλαβής π. Νικόστρατος θά εἶχε δεῖ θεῖο ὅραμα καί ὀπτασία, καί μάλιστα μέ τόν Ἀρχιδιάκονο Ἅγιο Στέφανο.

Κατόπιν ὅλοι μαζί τόν παρακαλοῦσαν νά μπῆ στόν Ναό καί νά συλλειτουργήση μέ τόν ὁλόλαμπρο Διάκο…, πού ἐκεῖνοι δέν ἔβλεπαν. Ὕστερα ἀπό πολλές πιέσεις καί παρακλήσεις δέχθηκε, πῆρε “καιρό” καί μπῆκε στό ἅγιο Βῆμα. Μή βλέποντας ὅμως κανένα, τότε συνῆλθε ἀπό τήν ἔκστασι, ὁπότε μέ πολύ φόβο καί δάκρυα πολλά τέλεσε τή Θεία Λειτουργία. Γιά πολλούς ἔμεινε ἀλησμόνητη ἐκείνη ἡ Θεία Λειτουργία.

Στό τέλος ὡμολόγησε:

Ἔχετε πολλή Χάρι σ᾿ αὐτό σας τό ἐκκλησάκι. Ὁ Πρωτομάρτυρας πολύ σᾶς ἀγαπᾶ. Γιατί δέν εἶναι λίγο πρᾶγμα, νά σᾶς θυμιάζη ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος Στέφανος!2

Ἀλήθεια, πόσες φορές Ἄγγελοι καί Ἀρχάγγελοι δέν θυμιάζουν τούς Ναούς καί τούς πιστούς στή διάρκεια τῆς Θείας Λατρείας; Καί, διόλου ἀπίθανον, ὄχι μόνο Ἄγγελοι ἀλλα καί Διάκονοι καί Ἅγιοι τῆς Θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας!