Τα όπλα μας…

Εισήλθαμε στο στάδιο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Προσπαθούμε καθημερινά να θεραπευθούμε από τα πάθη μας, τα οποία σαν πελώρια κύματα είναι έτοιμα να καταποντίσουν το πλοιάριο της υπάρξεώς μας.
Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι ένα στάδιο. Και το στάδιο αυτό δεν έχει κερκίδες. Δεν μπορεί κανείς να είναι θεατής παρά μόνο αγωνιστής.
Η πάλη μας δεν είναι προς αίμα και σάρκα αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, προς τα πνευματικά της πονηρίας εν τοις επουρανίοις (Προς Εφεσίους 6, 12).

Τα όπλα μας σ’ αυτή την πάλη μας τα περιγράφει ο ιερός υμνογράφος σε ένα από τα τροπάρια των αίνων, της Κυριακής της Τυρινής.
Α) Η πανοπλία του Σταυρού. Εμείς οι Χριστιανοί έχουμε ως όπλο τον Τίμιο Σταυρό. Το αποτρόπαιο όργανο της καταδίκης του Ιησού Χριστού, έγινε τρόπαιο νίκης, σημαία θριάμβου, θυρεός πίστεως, όπλον ακαταμάχητον και δαιμόνων αντίπαλος.
Θα είναι όμως βοηθός ο Σταυρός στη ζωή μας, αν πιστεύουμε στο Σταυρωθέντα και Αναστάντα Κύριό μας και αν τον σημειώνουμε, δηλαδή το Σταυρό, σωστά στο σώμα μας.
Γιατί απλούστατα εμείς οι νεοέλληνες ανάμεσα στα άλλα που ξεχάσαμε, αστοχήσαμε στο να κάνουμε το σημείο του Σταυρού και όταν κάνουμε το Σταυρό μας να μη το σχηματίζουμε σωστά, ενώ θα έπρεπε να αρχίζουμε και να κλείνουμε την ημέρα μας μ’ αυτό ζητώντας τη βοήθεια του Θεού και να μην εμπαίζουμε το πάθος του Κυρίου μας. Απομακρυνθήκαμε, ακόμα, από το Χριστό αφού ντρεπόμαστε να κάνουμε το Σταυρό μας, όπως επιτάσσει η παράδοσή μας.
Β) Το τείχος της πίστεως. Κεφάλαιο για τον πνευματικό μας αγώνα αποτελεί η πίστη μας.
Πιστεύουμε όπως διδάσκει η Εκκλησία μας. Κι όταν ακόμη συμφωνούμε με τη δογματική της Εκκλησίας μας αυτό δεν είναι αρκετό. Αποτελεί κατά το Μέγα Βασίλειο φλυαρία.
Η πίστη μας πρέπει να είναι καρπός και συγχρόνως φωτισμός του Αγίου Πνεύματος. Τότε θα έχουμε τη σύζευξη ορθοδοξίας και ορθοπραξίας.
Γ) Η προσευχή ως θώραξ. Όπως ένας στρατιώτης χρησιμοποιεί την ανάλογη ενδυμασία, προκειμένου να διαφύγει τα βέλη του εχθρού, έτσι και ο Χριστιανός στον αγώνα του χρησιμοποιεί ως θώρακα την προσευχή.
Η παράδοση των Πατέρων μας και η εμπειρία της Εκκλησίας, μάς έχει αφήσει σαν πολύτιμη παρακαταθήκη το «Ιησού ονόματι μάστιζε πολεμίους».
Μέσα σε λίγες φράσεις το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» και το «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς», συνοψίζεται όλη η διδασκαλία της Εκκλησίας μας για την προσευχή. Μακάρι στη ζωή μας μαζί με την Κυριακή Προσευχή να τις χρησιμοποιούσαμε κι αυτές.
Θα ήμασταν οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι!
Δ) Ως περικεφαλαία η ελεημοσύνη. Η αγάπη μας προς το Θεό εκφράζεται συγχρόνως και αγάπη προς το συνάνθρωπο.
Δεν μπορεί κανείς να πει ότι προσεύχεται και ότι αγαπά το Θεό, αν συγχρόνως δεν αγαπά και την εικόνα του Θεού που είναι ο άνθρωπος.
Η ελεημοσύνη θα καλύψει πλήθος αμαρτιών.
Θα μας ετοιμάσει τόπο στη Βασιλεία των Ουρανών.
Θα συνηγορήσει για μας στο φοβερό κριτήριο κατά τη Δευτέρα Παρουσία.
Θα είναι ο μόνος θησαυρός τον οποίο θα πάρουμε μαζί μας στο ουράνιο ταξίδι μας.
Γι’ αυτό και στην παράδοσή μας τα χέρια αυτών που ελεούν καθημερινά παραμένουν αδιάλυτα και ευωδιάζοντα. Δείγματα της μεγάλης αρετής της ελεημοσύνης.
Ε) Η νηστεία ως μάχαιρα. Το μαχαίρι που αποκόπτει κάθε κακία συνυφασμένο με τις παραπάνω αρετές είναι η νηστεία. Όχι απλώς σαν μια αλλαγή τροφών αλλά με τη στενή και την ευρεία σημασία της λέξεως.
Νηστεία σημαίνει ολιγάρκεια για να συντηρήσουμε τον εαυτό μας προκειμένου να ασκήσουμε την αρετή της ελεημοσύνης.
Νηστεία ακόμη ως «εγκράτεια γλώσσης, θυμού αποχή, επιθυμιών χωρισμός, καταλαλιάς ψεύδους και επιορκίας», όπως γράφει ο Μέγας Βασίλειος και ψάλλει ο ιερός υμνογράφος.
Είθε να μας βοηθήσει ο Θεός με τις πολλές πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου και πάντων των Αγίων να χρησιμοποιήσουμε τα όπλα αυτά για να διανύσουμε την περίοδο της αμώμου νηστείας.