Σχεδόν όλοι μας χειροκροτούμε εύκολα κάθε τι φαιδρό και γελοίο,
κάθε τι ανήθικο και πρόστυχο, κάθε τι ψεύτικο και προσβλητικό. Εύκολα και με ενθουσιασμό θα προσέλθουμε σε συναυλίες μουσικών,
σε γήπεδα, σε θέατρα. Θα στηθούμε με τις ώρες μπροστά στις τηλεοράσεις μας για δούμε τηλεοπτικές σειρές και ταινίες που προβάλουν την αισχρότητα και γενικότερα το κόλλημά μας σε κάθε αισθητή ηδονή. Χειροκροτούμε πολιτικούς, για όλα εκείνα τα «θα» που μας υπόσχονται.
Χειροκροτούμε πράξεις φανατισμού, λόγια μίσους που μας συμφέρουν από όποια μεριά κι αν έρχονται. Χειροκροτούμε αυτά και αυτούς που μέσα μας θαυμάζουμε.
Αυτοί είμαστε τελικά;
Μην χειροκροτάς εύκολα κανέναν. Σκέψου πριν το κάνεις.
Δυστυχώς μερικές φορές το κάνουμε για λόγους ευγενείας.
Κι όμως, αυτό είναι λάθος.
Όταν κάτι έρχεται σε αντίθεση με τα πιστεύω σου, με την γνώμη σου ή δεν είναι του γούστου σου μην τον χειροκροτάς.
Φοβόμαστε όμως μη τυχόν και οι υπόλοιποι μας κάνουν παρατήρηση.
Φοβόμαστε μη τυχόν και ξεχωρίσουμε από τον όχλο που χειροκροτεί χωρίς να σκέφτεται, χωρίς να έχει αξίες και ιδανικά, χωρίς να έχει Θεό στην ζωή του.
Φοβόμαστε να εκφέρουμε γνώμη, μη τυχόν γίνουμε «αποσυνάγωγοι».
Έτσι όμως το χειροκρότημα χάνει την αξία του. Δίδεται σε όλους χωρίς φραγμούς, χωρίς κριτήρια, χωρίς διάκριση.
Και φτάνουμε στο σημείο να χειροκροτείται περισσότερο ένας ποδοσφαιριστής από έναν φιλόσοφο, ένας τράπερ από έναν ποιητή, μία influencer από έναν εφευρέτη, ένας όμορφος στο σώμα από έναν όμορφο στην ψυχή, ένας διάσημος από έναν Άγιο.
Χειροκρότημα. Πίσω από αυτό κρύβεται η ποιότητα της πνευματικής μας κατάστασης. Αυτούς που χειροκροτούμε, είναι και τα πρότυπά μας.
Και δυστυχώς τα πρότυπά μας αποδεικνύονται φθηνά.
Μπερδεμένοι είμαστε. Γιατί δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε. Δεν θέλουμε να μάθουμε ποιοι είμαστε και ποιοι μπορούμε να γίνουμε. Κι έτσι επαναπαυόμαστε στο χειροκρότημα αυτών που επιπλέουν.
Έχουμε χάσει (όχι όλοι) το φιλοσοφικό πνεύμα, τις πνευματικές αναζητήσεις, τα βαθιά της ζωής.
Επικεντρωνόμαστε σε μια επιπόλαιη βιωτή.
«Να είμαστε καλά, να περνάμε καλά».
Βεβαίως να πω και τούτο. Μπορεί τη μια στιγμή να χειροκροτούμε κάποιον με θέρμη και την άλλη στιγμή να τον γιουχάρουμε. Αποδεικνύοντας ότι τελικά εύκολα αλλάζουμε άποψη για κάποιον άνθρωπο. Και αυτό γίνεται συνήθως όταν αυτός ο κάποιος ενώ υπερασπιζόταν τα συμφέροντά μας, τώρα τα μάχεται. Με την συμπεριφορά μας δείχνουμε ότι δεν χειροκροτούσαμε τον άλλον αλλά το συμφέρον μας, τον εγωισμό μας, το βόλεμά μας που ο άλλος στην δεδομένη στιγμή ντάντευε και καλλιεργούσε. Εδώ βεβαίως να πούμε ότι και οι άνθρωποι εύκολα αλλάζουν μόνο και μόνο για να χειροκροτηθούν, πουλάνε τον εαυτό τους για την δόξα και την αναγνώριση. Και αυτό είναι άκρως επικίνδυνο διότι ο άνθρωπος αυτός που πάνω από όλα ποθεί το χειροκρότημα των άλλων, μπορεί εύκολα να προδώσει κάθε τι μόνο και μόνο για να λάβει από το πλήθος την αποδοχή και την αναγνωσιμότητα.
Ευτυχώς όμως υπάρχουν και κάποιοι που σε πείσμα αυτής της κατάστασης βλέπουνε τα πράγματα αλλιώς. Τα βλέπουνε όχι επιφανειακά αλλά βαθιά. Δεν μένουνε σε ότι λαμπυρίζει αλλά σε ότι πραγματικά λάμπει, σε ό,τι είναι γνήσιο και θεάρεστο, σε ό,τι είναι ποιοτικό και όχι ευτελές, σε ότι αξίζει να χειροκροτήσει κανείς.
Εάν σεβόμαστε έστω και λίγο τον εαυτό μας χρειάζεται να σταματήσουμε να χειροκροτούμε κάθε τι το ψεύτικο και επίπλαστο, κάθε τι το ανάξιο και γελοίο.
Μακάρι κάποτε να καταλάβουμε ότι στην θάλασσα της ζωής δεν καλούμαστε να παίξουμε τον ρόλο ενός φελλού αλλά μπορούμε να γίνουμε σταθεροί φάροι και για τους πιο αδύναμους, μπορούμε να γίνουμε θωρηκτά χαράσσοντας την δική μας πορεία.
Και κάτι τελευταίο. Εάν θέλει διάκριση στο χειροκρότημα που δίνουμε.
Χρειάζεται και ταπεινό φρόνημα ώστε να μην αναζητούμε με εμμονή κι εμείς το χειροκρότημα των άλλων.
Δεν έχει σημασία ποιοι και πόσοι θα μας χειροκροτήσουν στην ζωή μας.
Μην καθορίζεις το σωστό και το λάθος από το πόσοι χειροκροτούν, διότι όπως είπαμε οι άνθρωποι έχουνε χάσει εδώ και καιρό κάθε αίσθηση σωστού και λάθους, αμαρτωλού και ενάρετου, προσβλητικού και αστείου, αδιάκριτου και διακριτικού.
Σημασία έχει να ζήσουμε γνήσια και θεάρεστα κι ας μην βρεθεί και κανείς να μας χειροκροτήσει…
Μην ζεις για το χειροκρότημα.
…φτάνει το σιωπηλό «χειροκρότημα» του Θεού, των Αγγέλων και των Αγίων μας, που περνά την φθαρτότητα χωρίς πυροτεχνήματα και γίνεται αιώνια αποδοχή, παράδεισος.
Aρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
πηγή: https://melissoules.com
