Ένα από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα των ανθρώπων είναι και αυτό της αχαριστίας. Της αγνωμοσύνης προς όλους εκείνους που με τον τρόπο τους ή τις ενέργειές τους, έχουν βοηθήσει, στο να ξεπεράσουμε κάποιες δυσκολίες, κάποιους κινδύνους.
Είναι αχαριστία όταν την ευημερία μας, την πρόοδό μας, την αποδίδουμε μόνο στις ικανότητές μας, στα τυπικά μας προσόντα, στη διπλωματία μας κι όχι στα ταλέντα που μας έδωσε ο Θεός, στους γονείς που φρόντισαν να μας μορφώσουν, στην κοινωνία που μας έδωσε τα εφόδια, στους φίλους και συνεργάτες που μας βοήθησαν ποικιλοτρόπως.
Είναι αγνωμοσύνη να διαγράφουμε όλα όσα οι άλλοι έκαναν για μας – πολλές φορές μάλιστα με μεγάλο κόστος – και να στρεφόμαστε εναντίον τους όταν γίνεται κάποιο σφάλμα. Είναι απάνθρωπο να θεωρούμε πως όλοι οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να μας υπηρετούν, να μας υπακούουν και συγχρόνως να δέχονται αδιαμαρτύρητα την κακή συμπεριφορά μας. Είναι όλα αυτά ένδειξη υπερεγωισμού, ναρκισσισμού, φαυλότητας. Η αχαριστία φανερώνει αρρωστημένο ψυχικό κόσμο.
Όλες οι ευαισθησίες, τα καλά συναισθήματα, όλα εκείνα που κάνουν τον άνθρωπο να ξεχωρίζει από τα ζώα και να πλησιάζει στο «κατ’ εικόνα και ομοίωση» έχουν νεκρωθεί, έχουν θαφτεί κάτω από τον όγκο της φιλαυτίας, της μικρότητας, την κενοδοξίας, της φιλοδοξίας. Κι ενώ τα ζώα δείχνουν πάντοτε την ευγνωμοσύνη τους σ’ αυτούς που τα φροντίζουν, τα ευεργετούν, οι άνθρωποι πολλές φορές φέρονται με αγνωμοσύνη.
Αρκετοί άνθρωποι, βάζοντας υψηλούς στόχους ή επιθυμώντας να αποκτήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα υλικά αγαθά, πέφτουν στο αμάρτημα της αχαριστίας. Εύκολα διακρίνει κανείς τον αχάριστο. Δεν έχει φίλους, οι συνεργάτες του δεν είναι ευτυχισμένοι, η συμπεριφορά του στους γύρω του είναι περιφρονητική.
Γιατί ποιος θα παραμείνει δίπλα σ’ έναν αχάριστο που μόνο σκοπό έχει να παίρνει ό,τι του δίνουν οι άλλοι, χωρίς ποτέ κι αυτός να προσφέρει κάτι, έστω κι έναν γλυκό λόγο; Ποιος συνεργάτης νιώθει ευτυχισμένος έχοντας δίπλα του έναν άνθρωπο που στόχο έχει να εκμεταλλεύεται τα προσόντα των άλλων και να προβάλλει σαν δικό του έργο όλα όσα εκείνοι κάνουν;
Πόσο θ’ αντέξει κάποιος την περιφρονητική συμπεριφορά, ακόμα και αγαπημένου προσώπου όταν ποτέ δεν νιώθει ζεστασιά, θαλπωρή, αγάπη; Μεγάλη η αρρώστια της αχαριστίας. Γιατί δεν πληγώνει μονάχα όλους όσους έρχονται σ’ επαφή με εκείνον που νοσεί. Βασανίζει αβάστακτα και τον ίδιο τον ασθενή που σε κάθε του βήμα βλέπει γύρω του ευτυχισμένους ανθρώπους, παρέες που γελούν και διασκεδάζουν, αντρόγυνα που κρατά ο ένας τρυφερά το χέρι του άλλου, φίλους να εμπιστεύονται τα προβλήματά τους, να συζητούν σαν αδέλφια. Και αναρωτιέται γιατί τον αποφεύγουν, γιατί νιώθει άβολα μαζί τους, γιατί δεν του σφίγγουν με θέρμη το χέρι.
Κι ο εγωισμός του, τον εμποδίζει να δει την αλήθεια. Διακρίνει γύρω του μόνο εχθρούς, ανθρώπους που δεν μπορούν να εκτιμήσουν τα μεγάλα προσόντα του, άτομα που τον ζηλεύουν επειδή έχει πετύχει στη ζωή του. Μ’ αυτές τις σκέψεις, μ’ αυτά τα κριτήρια αντιμετωπίζει ο αχάριστος τα άτομα γύρω του. Δεν κάνει ποτέ αυτοκριτική αλλά ψάχνει στους άλλους να βρει λάθη κι ελαττώματα. Και μόλις γίνει κάποιο σφάλμα, κάποια παράλειψη, γίνεται άδικος, προσβλητικός, χωρίς ποτέ να σκεφθεί σε ποιον αποδίδει κατηγορίες, ύβρεις, απρεπείς χαρακτηρισμούς. Και μέσα από αυτή την επίθεση που κάνει, αισθάνεται την δικαίωση του ισχυρού, του δυνατού, του μεγάλου, αλλά μόνο για λίγες στιγμές. Τόσες, όσες αρκούν για να ξανανιώσει μόνος, παράταιρος, άδειος.
Είναι αλήθεια να λυπάται κανείς τέτοιους ανθρώπους . Γιατί η αχαριστία δεν είναι μια αρρώστια όπως η γρίπη που θεραπεύεται γρήγορα χωρίς να αφήσει πίσω της σημάδια. Είναι μια ψυχική νόσος που συνεχώς μεγαλώνει, κυριεύει τον άνθρωπο και του καταστρέφει την ύπαρξη. Είναι χειρότερη και από την αρρώστια του καρκίνου, μιας και αυτός καταστρέφει μόνο την σάρκα, το σώμα, αφήνοντας αλώβητη την ψυχή, ενώ η αχαριστία φωλιάζει μέσα της και την νεκρώνει αφήνοντας το σώμα υγιές.
«Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίσει τον κόσμον όλον, και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού;». (Κατά Μάρκον κεφ. η 36). (Διότι τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο, αν κερδίσει όλο τον κόσμο και στο τέλος χάσει την ψυχή του;). Τα φθαρτά, τα πρόσκαιρα αγαθά, ποτέ δεν μπορούν να αντισταθμίσουν την αξία της ψυχής η οποία είναι πνευματική και αιώνια. Γι’ αυτό, και πρέπει να αγωνιζόμαστε να διατηρήσουμε την ψυχή μας καθαρή, χωρίς να την μολύνουμε με το μικρόβιο της αχαριστίας. Κι όσοι μολύνθηκαν απ’ αυτό ας φροντίσουν να καθαριστούν γρήγορα. Ο Μεγάλος Γιατρός, ο Πατέρας όλων, είναι πάντα δίπλα μας προκειμένου να δεχθεί την συγγνώμη μας και να συγχωρήσει τα σφάλματά μας.
Ας πολεμήσουμε τον εγωισμό μας, την κενοδοξία μας, την φιλαυτία μας και ας γεμίσουμε την καρδιά μας με αγάπη. Με την μεγάλη αυτή ασπίδα και όπλο της Χριστιανοσύνης που ανοίγει τους δρόμους για τον μεγάλο προορισμό μας. Η αχαριστία είναι αρρώστια που εμείς θελήσαμε να μολύνει την ψυχή μας και μόνο εμείς μπορούμε μετανοώντας να την θεραπεύσουμε. Αν δεν προσπαθήσουμε, θα παραμείνουμε αχάριστοι όχι μόνο στους συνανθρώπους μας αλλά και προς τον δημιουργό μας, που τόσο μας έχει ευεργετήσει. Αυτόν, που γνωρίζοντας πόσο δύσκολο είναι να δούμε μέσα μας τα λάθη και τις αδυναμίες μας, όρθωσε εμπρός μας λαμπρό και πεντακάθαρο καθρέφτη τη ζωή, τα έργα και τα λόγια Του.
Πηγή: synaxipalaiochoriou.blogspot.com
