Πολλές φορές την πνευματική μας ζωή τη διακρίνει η στασιμότητα. Δεν προχωρούμε. Δεν προοδεύουμε. Δεν στολίζουμε με αρετές την ψυχή μας. Δεν κατακτούμε ολοένα και ψηλότερες πνευματικές κορυφές. Γυρίζουμε διαρκώς στα ίδια. Όλα τα ζούμε υποτονικά, τα επαναλαμβάνουμε τυπικά και μένουμε στάσιμοι.
Κατάσταση όχι μόνο δυσάρεστη, αλλά και πολύ επικίνδυνη. Διότι τη στασιμότητα μπορεί να ακολουθήσει η υποχώρηση.
Ούτως ή άλλως η κατάσταση της στασιμότητος βασανίζει τον άνθρωπο. Η ζωή φαίνεται να μην έχει ενδιαφέρον, να μην έχει σκοπό, να είναι πάντα ίδια, μονότονη, πληκτική. Ένα τέλμα στο οποίο βυθίζεται ο άνθρωπος χωρίς καμιά ανώτερη προοπτική.
Ποιά η αιτία του κακού; Και πως μπορεί να διορθωθεί; Πως μπορούμε να επιτελούμε τον σκοπό μας, να προοδεύουμε πνευματικά και να πορευόμαστε με χαρά στο δρόμο της ζωής;
Η αιτία; Ποιά άλλη από την οκνηρία, τη ραθυμία, το νυσταγμό. Δεν υπάρχει όρεξη για αγώνα. Δεν υπάρχει διάθεση για δουλειά. Υπνηλία καταλαμβάνει την ψυχή μας. Και τότε όλα φαίνονται δύσκολα, βαριά και ακατόρθωτα.
Ένα πνεύμα αναβλητικότητος κυριαρχεί: Δεν πειράζει. Τώρα είμαι κουρασμένος, ζαλισμένος. Φεύγει ο νούς. Πως να κάνω προσευχή; Αύριο θα προσπαθήσω να προσευχηθώ. Τώρα είμαι με τις σκοτούρες της δουλειάς. Γύρισα στο σπίτι με τόσα προβλήματα, που κούρασαν την ψυχή, έσβησαν τους πόθους της για κάτι ανώτερο, και γυρίζουν διαρκώς στο μυαλό μου. Πως ν’ ανοίξω τώρα την Αγία Γραφή και να διαβάσω; Φαίνεται τόσο αταίριαστο! Το αφήνω για αργότερα. Για αργότερα ο εκκλησιασμός, αργότερα η Εξομολόγηση, η φιλανθρωπία κ.λπ. Δεν αρνούμαι τίποτε. Όλα χρήσιμα και αναγκαία είναι, αλλά δεν γίνονται τώρα. Αργότερα…
Ευλογοφανείς οι δικαιολογίες, αλλά όχι σοβαρές. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να αφήσουμε την ψυχή μας άπραγη, ναρκωμένη, απρόθυμη για τα πνευματικά, ράθυμη και οκνηρή. Αλλά πρέπει να στραφούμε στον εαυτό μας και με αυστηρότητα να του πούμε: «έως τίνος, οκνηρέ, κατάκεισαι; πότε δε εξ ύπνου εγερθήση;». Ώς πότε, οκνηρέ, θα μένεις ξαπλωμένος; Πότε θα σηκωθείς από τον ύπνο; «Ολίγον μέν υπνοίς, ολίγον δε κάθησαι, μικρόν δε νυστάζεις, ολίγον δε εναγκαλίζη χερσί στήθη». Λίγη ώρα κοιμάσαι και κατόπιν για λίγο κάθεσαι. Λίγο νυστάζεις και λίγο αγκαλιάζεις τα στήθη σου με σταυρωμένα χέρια (Παρ. ς΄ 9-10).
Ο οκνηρός και ράθυμος πνευματικώς άνθρωπος! Όλο αναβάλλει τη φροντίδα για τη σωτηρία του. Πότε θα ανασκουμπωθεί και θα δουλέψει;
«Ίθι πρός τον μύρμηκα, ώ οκνηρέ, και ζήλωσον ιδών τάς οδούς αυτού και γενού εκείνου σοφώτερος». Πήγαινε, οκνηρέ άνθρωπε, πρός το μυρμήγκι. Πήγαινε να δείς, να παρατηρήσεις προσεκτικά τους τρόπους της ζωής του. Να τους ζηλέψεις και να τους μιμηθείς και να γίνεις πιό σοφός και εργατικός από αυτό. Πρόσεξε το μυρμήγκι· παρόλο που δεν έχει χωράφια να καλλιεργεί, ούτε κανένα να το αναγκάζει να δουλέψει, όμως το καλοκαίρι εργάζεται και ετοιμάζει την τροφή όλου του έτους και εξασφαλίζει προμήθεια πολλή και κάνει μεγάλη αποθήκευση κατά τον θερισμό, τοποθετώντας κατάλληλα τις απαραίτητες για όλο τον χρόνο τροφές. «Πορεύθητι πρός την μέλισσαν και μάθε ως εργάτις εστί». Πήγαινε να παρακολουθήσεις και τη μέλισσα και να μάθεις πόσο εργατική είναι και με πόση προσοχή, επιμέλεια και τάξη κάνει την εργασία της. Τον κόπο της, δηλαδή το μέλι, το γεύονται οι άνθρωποι ως τροφή και φάρμακο. Μικρό έντομο είναι, και όμως όλοι την τιμούν, διότι προτιμά τον κόπο της εργασίας και εργάζεται με περισσή τέχνη και σοφία (βλ. Παρ. ς΄ 6-8).
Ο αιώνιος λόγος του Θεού μας διδάσκει κάτι πολύ μεγάλο, παίρνοντας παραδείγματα από τα πολύ μικρά ζωύφια και έντομα. Αυτά δεν κάθονται, δεν ραθυμούν. Εκμεταλλεύονται τον χρόνο τους και εργάζονται. Ασταμάτητα κινούνται τα μικρά μυρμήγκια για να αποθηκεύσουν κάτω από τη γή όσα θα τους είναι αναγκαία τον χειμώνα. Εργατικές και οι μέλισσες πετούν από λουλούδι σε λουλούδι για να κάνουν το μέλι.
Όσοι αδρανούν, θα έλθει καιρός που δεν θα έχουν, θα στερηθούν και θα πεινάσουν. Όσοι εργάζονται, θα απολαύσουν στον κατάλληλο καιρό τους καρπούς των κόπων τους.
Πρόσεξε, άνθρωπε, μελέτησε την εργατικότητα που δείχνουν τα μικρά ζωύφια, τα μικρά έντομα, πρόσεξε τη σοφία και προνοητικότητα με την οποία εργάζονται και δρούν. Μη χάνεις τον καιρό σου και εργάσου και σύ, δημιούργησε τις συνθήκες που αύριο θα σε διευκολύνουν και θα σώσουν ίσως τη ζωή σου.
Προσπάθησε και στον πνευματικό σου αγώνα να κάνεις το καλύτερο που μπορείς σήμερα, για να θερίσεις αύριο καρπούς θαυμαστούς. Κάθε ώρα, κάθε λεπτό της ζωής σου είναι πολύτιμο και δεν θα το ξαναβρείς. Κάνε έγκαιρα τις καταθέσεις σου στην Τράπεζα του ουρανού. Φρόντιζε την ψυχή σου και μην την παραμελείς. Κόψε τώρα τα αγκάθια των παθών και στόλισέ την με τα άνθη των αρετών. Μην αναβάλλεις για αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα. Την προσευχή, τη μελέτη, την αγαθοεργία, τον εκκλησιασμό, την ιερά Εξομολόγηση, τον αγώνα, μην τ’ αφήνεις για αύριο. Το αύριο μπορεί να μην έλθει, και αν έλθει, κάτι άλλο θα σε καλέσει να κάνεις. Το σήμερα δεν πρέπει να χαθεί.
Άνθρωπε, που είσαι από τον Θεό προικισμένος με λογικό, πάρε μαθήματα από τα άλογα όντα: από τη μέλισσα και το μικρό μυρμήγκι· «καί γενού εκείνων σοφώτερος».
Ναί, να σκεφθούμε σωστά, να ενεργήσουμε σωστά· να γίνουμε σοφότεροι από τα μυρμήγκια!
Πηγή: synaxipalaiochoriou.blogspot.com
