Ἡ ἁμαρτία τοῦ πολέμου
Ἡ πυκνή εἰδησεογραφία δημιουργεῖ ἐθισμούς. Χειρότερος εἶναι ὁ ἐθισμός στίς εἰδήσεις γιά ἄδικους φόνους, στά πεδία τῶν μαχῶν ἤ στίς βομβαρδιζόμενες πόλεις.
Οἱ πολεμικές εἰδήσεις ὅμως δέν δείχνουν μόνον κτήρια νά βομβαρδίζονται καί νά γκρεμίζονται, οἱ ἴδιες (σέ ἄλλο πεδίο) γκρεμίζουν καί «βεβηλώνουν» εἰκόνες τῆς ἐκκλησιαστικῆς συναξαριακῆς μας μνήμης. Ἡ ἔρημος, μέσα στήν πνευματική μας παράδοση, εἶναι ταυτισμένη μέ τήν ἡσυχία, τούς λιπόσαρκους ἐρημίτες, τούς προσευχόμενους ἀντιπάλους τῆς ἰδιοτέλειας, τούς καλλιεργητές τῶν σπερμάτων τῆς ἀγάπης, πού ἐγκατέσπειρε μέσα στήν φύση μας ὁ Θεός. Τώρα τήν βλέπουμε νά γίνεται πρῶτα τόπος κοσμικῶν διασκεδάσεων, κατόπιν θέατρο φονικῶν τρομοκρατικῶν ἐπιθέσεων καί στήν συνέχεια πεδίο αἱματηρῶν στρατιωτικῶν ἐπιδρομῶν, μέ ἀσυγκράτητο μίσος, τό ὁποῖο τροφοδοτοῦν ἐθνικά συμφέροντα ἤ ἐθνικά δίκαια ἤ ἀκόμη ἀγωνίες ἐθνικῆς ἐπιβίωσης.
Πάντως, στά τελευταῖα γεγονότα τῆς Μέσης Ἀνατολῆς εἶναι χαρακτηριστική ἡ συντομία μέ τήν ὁποία ὁ θύτης γίνεται θύμα καί τό θύμα θύτης· τό πῶς τό ἐθνικό δίκαιο χάνεται μέσα στήν ἀγριότητα μιᾶς τρομοκρατικῆς ἐπίθεσης καί πῶς τό δικαίωμα στήν αὐτοάμυνα ἐξανεμίζεται ἀπό τούς φόνους τῶν ἀμάχων, κυρίως τῶν παιδιῶν.
Ἡ ἔρημος τοῦ Ἄθω, μέ τό δυναμικό πνευματικό της περιεχόμενο, μᾶς ἄφησε μιά σημαντική μαρτυρία γιά τήν μεγάλη ἁμαρτία τοῦ πολέμου. Εἶναι τοῦ ὁσίου Σωφρονίου τοῦ ἁγιορείτου, ὁ ὁποῖος γράφει:
«Μέ συνέπαιρνε κατά κάποιον τρόπο ἡ αἴσθηση τῶν παθημάτων τῆς οἰκουμένης. Σέ αὐτό συνέβαλλε ἡ ἐμπειρία μου ἀπό τόν Πρῶτο Παγκόσμιο πόλεμο καί τή Ρωσική Ἐπανάσταση πού ἀκολούθησε. Ζοῦσα γιά χρόνια μέσα σέ πνιγηρή ἀτμόσφαιρα ἀδελφοκτόνου μίσους, ἀρχικά ἐξαιτίας τοῦ Παγκοσμίου κι ἔπειτα ἐμφυλίου πολέμου. Ἔκτοτε μοῦ εἶναι προτιμότερο νά ἀκούω γιά χιλιάδες ἴσως θύματα ἀπό σεισμούς, πλημμῦρες, ἐπιδημίες καί ἄλλες θεομηνίες καί καταστροφές, πού προκαλοῦν συνήθως τή συμπάθεια ὅλων, παρά γιά πολέμους, πού σχεδόν χωρίς ἐξαίρεση παρασύρουν τούς πάντες σέ ἠθική συμμετοχή στούς φόνους. Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἁμαρτία ἀπό τόν πόλεμο» (Ὀψόμεθα τόν Θεόν…, σ. 146).
Ἡ ἐπισήμανση τοῦ ὁσίου Σωφρονίου γιά τήν «ἠθική συμμετοχή στούς φόνους» δέν γίνεται ἀπό τούς πολλούς ἀντιληπτή. Ὅταν κάποιος χαίρεται μέ τίς πολεμικές «ἐπιτυχίες» ἑνός ἀπό τούς ἀντιμαχομένους, συμμετέχει ἠθικά στούς φόνους πού διαπράχθηκαν. Αὐτό σημαίνει ὅτι τό ἠθικό κακό ἑνός πολέμου, πού γίνεται σέ ἕνα μικρό μέρος τῆς γῆς, μπορεῖ νά ἐπηρεάση ὅλον τόν κόσμο.
Ζωοποιός πόλεμος
Ὑπάρχει ὅμως κι ἄλλη μορφή πολέμου, ζωοποιοῦ πολέμου. Παραθέτουμε πάλι κείμενο τοῦ ὁσίου Σωφρονίου. Γράφει ὁ Ὅσιος:
«Ὁ μόνος πόλεμος πού ἐμεῖς διαλέξαμε, εἶναι ἡ ἁγία πάλη πρός τόν κοινό γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους, γιά ὅλη τήν ἀνθρωπότητα ἐχθρό: τόν θάνατο (βλ. Α΄ Κορ. ιε΄26). Οὐσιαστικά ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει ἄλλον ἐχθρό. Παλεύουμε γιά τήν ἀνάσταση, τήν προσωπική μας καί τοῦ κάθε ἄλλου συν-ανθρώπου μας. Ὁ Κύριος “ἀπέστειλεν ἡμᾶς ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων” (Ματθ. ι΄ 16)» (ὅ.π. σ. 133).
Δέν παλεύουμε γιά μιά ἐγκόσμια εἰρήνη. Αὐτήν οἱ παγιωμένες κακίες τῶν ἀνθρώπων τήν ἔχουν καταστήσει ἀνέφικτη. Παλεύουμε γιά τήν ἀνάσταση· σέ αὐτήν ὑπάρχει ἡ ἀδιατάρακτη εἰρήνη. Ὁ πόλεμος θέλει θανάτους. Χωρίς θάνατο ὁ πόλεμος δέν ἔχει ἀντικείμενο.
Πάντως, ὅσοι παλεύουν γιά τήν ἀδιατάρακτη εἰρήνη τῆς ἀνάστασης εἶναι «ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων». Πρόβατα τά ὁποῖα ὅμως τρέμουν οἱ νοητοί λύκοι, ὅταν βέβαια εἶναι εὐαγγελικά πρόβατα καί ὄχι προβατόσχημα.
(Πηγή: https://alopsis.gr)
