”ΑΝ ΗΞΕΡΕΣ…”

Θυμήθηκα μιὰ ἱστορία. Μιὰ ἀληθινὴ ἱστορία. Ἕνα περιστατικὸ ἀπὸ τὰ χρόνια ἐκεῖνα, τὰ παιδικά, ποὺ τὰ νοσταλγοῦμε πάντα καὶ ποὺ ἔβαλαν θεμέλια στὴ ζωή μας. Ἔγινε βέβαια στὸ χωριό μας, στὸ μικρὸ χωριουδάκι, σκαρφαλωμένο στὰ χίλια τόσα μέτρα. Ἦταν καλοκαίρι. Ὁ πατέρας, ὑλοτόμος σὲ μακρινὰ δάση μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους ἄνδρες τοῦ χωριοῦ. Εἴχαμε τότε καὶ ἕναν γαϊδαράκο. Καὶ καθὼς δὲν εἴχαμε ἐκεῖνο τὸ διάστημα ἐργασίες ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ τὸν χρησιμοποιήσουμε, ἀποφασίσαμε μὲ τὴ μητέρα νὰ τὸν ἀνεβάσουμε στὸ βουνό, γιὰ νὰ βόσκει ἐκεῖ στὶς καταπράσινες πλαγιὲς καὶ νὰ μὴν τρώει ἀπὸ τὰ ἀποθηκευμένα χόρτα. Τὸν πήραμε λοιπὸν μιὰ μέρα μαζί μας καὶ τὸν ἀνεβάσαμε σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς πλούσιες σὲ χόρτο πλαγιὲς τοῦ βουνοῦ, κανα­δυὸ ὧρες δρόμο ἀπὸ τὸ χωριό. Τὸν ἀφήσαμε καὶ ἐπιστρέψαμε στὸ σπιτάκι μας. Ἐγὼ μισοξάπλωσα γιὰ νὰ ξεκουραστῶ λίγο ἀπὸ τὴν περίπου τετράωρη ὁδοιπορία. Ξαφνικὰ ἀκούω φωνὲς τῆς μητέρας. Πετάχτηκα ἀμέσως. Ἦταν σὲ πολὺ παράξενη κατάσταση. Ἔβγαζε ἕνα εἶδος θυμοῦ καὶ παράπονου, μέσα ὅμως ἀπὸ δυνατὰ γέλια… καὶ ἔδειχνε τὸν σταῦλο… Εἶχε δίκαιο. Ὁ γαϊδαράκος ἦταν ἐκεῖ. Εἶχε φτάσει πρὶν ἀπὸ μᾶς, καὶ σπρώχνοντας τὴν ἁπλὴ ξύλινη πόρτα τοῦ κήπου, πῆγε στὴ γωνιά του, στὸ σπίτι του. Καιρὸ τώρα, καθὼς σκεφτόμουν τὸ περιστατικό, ἔρχονταν στὸν νοῦ μου τὰ ἐλεγκτικὰ λόγια τοῦ προφήτου Ἠσαΐου μὲ τὸ πικρὸ παράπονο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν Ἑβραϊκὸ λαό: «Ἔγνω βοῦς τὸν κτησάμενον καὶ ὄνος τὴν φάτνην τοῦ Κυρίου αὐτοῦ· Ἰσραὴλ δέ με οὐκ ἔγνω καὶ ὁ λαός με οὐ συνῆκε» (Ἡσ. α΄ 3)· τὸ βόδι γνωρίζει τὸν ἰδιοκτήτη του καὶ ὁ ὄνος ξέρει τὴ φάτνη τοῦ κυρίου του, στὴν ὁποία τρώει καὶ ἔχει τὸ σπίτι του. Ὁ Ἰσραὴλ ὅμως δὲν μὲ ἀναγνωρίζει καὶ ὁ λαός μου δὲν μὲ νιώθει. Μυστήριος λαός. Νὰ εἶναι πνιγμένος στὶς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, νὰ ἔχει ἀπολαύσει τόσα θαύματα, τόσες δωρεές… καὶ νὰ δείχνει τόση ἀχαριστία!

Ἀχαριστία… Ἡ λέξη δὲν λέει τίποτε· ἔφτασε στὸ σημεῖο νὰ ἀνεβάσει στὸν Σταυρὸ Αὐτὸν ποὺ περίμενε ἐπὶ δεκαοκτὼ αἰῶνες. Ἀρνήθηκε Ἐκεῖνον ποὺ ἀποτελοῦσε τὴν καρδιὰ τῶν προσδοκιῶν του, τὴ μελωδικότερη μουσικὴ τῶν τραγουδιῶν του, τὸ γλυκύτατο νανούρισμα τῶν μικρῶν βρεφῶν του… «Ἔγνω βοῦς τὸν κτησάμενον καὶ ὄνος τὴν φάτνην τοῦ Κυρίου αὐτοῦ»… Κι ὁ λαός Του νὰ φέρεται χειρότερα ἀπὸ τὸ βόδι, νὰ εἶναι πιὸ χαμηλὰ ἀπὸ τὰ ζῶα, νὰ μὴ φέρεται οὔτε ὅπως ὁ ὄνος. Κάποια στιγμὴ θὰ καταλάβει. Τὸ ἔχουν προφητεύσει ἐναργῶς μὲ πλῆθος προφητεῖες οἱ Προφῆτες, τὸ ἔχει καταγράψει μὲ ἀπόλυτη ἀκρίβεια ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή του (βλ. κεφ. θ΄­ ια΄ [11]). Κάποτε θὰ καταλάβει, καὶ τότε θὰ γνωρίσει Αὐτὸν τὸν Ὁποῖον τόσο περιφρόνησε ὅταν ἦρθε ταπεινὰ πάνω στὴ γῆ. Πότε θὰ γίνει αὐτὸ δὲν γνωρίζουμε. Ἴσως ὅμως καὶ νὰ μὴν εἶναι πολὺ μακριὰ αὐτὴ ἡ μοναδικὴ ἡμέρα. Τουλάχιστον ἂν λάβουμε ὑπ᾿ ὄψιν τὰ τρομερὰ γεγονότα ποὺ συμβαίνουν στοὺς καιρούς μας, πολλὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν ἐπαληθεύσεις τῶν προφητειῶν τῆς Ἀποκαλύψεως. Ὅμως τὸ θέμα δὲν ἀφορᾶ μόνο στοὺς Ἑβραίους. Ἀφορᾶ ἐξίσου καὶ σ᾿ ἐμᾶς, στὸν καθένα μας. Αὐτὸ κυρίως λέει ἡ ἀρχική μας ἱστορία. Κατάλαβες τώρα; λέω στὸν ἑαυτό μου. Δὲν γνωρίζεις, δὲν γνωρίζουμε τὸν Θεό μας. Μοιάζουμε μὲ τὴ Σαμαρείτιδα πρὶν ἀντιληφθεῖ ποιὸς ἦταν Αὐτὸς μὲ τὸν Ὁποῖον συνομιλοῦσε στὸ πηγάδι τοῦ Ἰακὼβ καὶ δίσταζε νὰ Τοῦ δώσει νὰ πιεῖ νερό. «Ἂν ἤξερες», τῆς εἶπε κάποια στιγμὴ ὁ Κύριος… «Εἰ ᾔδεις τὴν δωρεὰν τοῦ Θεοῦ, καὶ τίς ἐστιν ὁ λέγων σοι, δός μοι πιεῖν, σὺ ἂν ᾔτησας αὐτόν, καὶ ἔδωκεν ἄν σοι ὕδωρ ζῶν» (Ἰω. δ΄ 10)· ἂν ἤξερες τὸ δῶρο τοῦ Θεοῦ καὶ ποιὸς εἶναι Αὐτὸς ποὺ σοῦ λέει, «δός μου νὰ πιῶ», ἐσὺ θὰ Τοῦ ζητοῦσες καὶ θὰ σοῦ ἔδινε νερὸ τρεχούμενο, ζωογόνο.

«Εἰ ἤδεις»… Ἂν ἤξερες… Ἂν ξέραμε… Ἂν ξέραμε τί χάνουμε, ὅταν χάνουμε τὸν καιρό μας στὶς μικρὲς καὶ μεγάλες ὀθόνες… Ἂν ξέραμε τί στερούμαστε, ὅταν πνιγόμαστε στοὺς ἀναρίθμητους περισπασμοὺς καὶ δὲν βρίσκουμε χρόνο νὰ ἐπικοινωνήσουμε μὲ τὸν Δημιουργό μας. Ὅταν δὲν σκύβουμε στὸ ἀθάνατο Βιβλίο, τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς, τὴ θεία Γραφή! Ὅταν παραμελοῦμε τὸν ἐκκλησιασμό, τὴ συμμετοχή μας στὰ θεοποιὰ Μυστήρια! Ὅταν… Πόσα ἀλήθεια πράγματα τραβοῦν τὸ ἐνδιαφέρον μας, πόσα μαγνητίζουν τὴν καρδιά μας, μᾶς μεθοῦν!… Πόσα! Καὶ τὰ οὐσιώδη, τὰ καίρια, τὰ ζωοποιὰ μᾶς διαφεύγουν… Μέχρι πότε ἄραγε;