Η Εκκλησία μας με αφορμή την εύρεση του Τιμίου Σταυρού του Κυρίου μας αλλά και την ύψωσή του στα Ιεροσόλυμα μας προβάλει τον Σταυρό του Χριστού όχι απλά ως το Τίμιο Ξύλο στο οποίο επάνω σταυρώθηκε ο Θεάνθρωπος αλλά ως τον τρόπο ζωής με τον οποίο θα πρέπει να ζήσουμε.
Εν Χριστώ ζωή δίχως Σταυρό δεν νοείται. Όταν λοιπόν εισήλθαμε μέσα στην μεγάλη αυτή οικογένεια της Εκκλησίας του Χριστού, αυτή έδωσε στον καθένα μας έναν σταυρό ώστε να τον φορούμε στο στήθος μας, όχι όμως απλά ως ένα όμορφο στολίδι αλλά για να θυμόμαστε τον Κύριό μας, να θυμόμαστε κυρίως τρία πράγματα: την ταπείνωση του Χριστού, την υπακοή του αλλά και την αγάπη του.
Και θα έλεγα όχι μόνο να τα ενθυμούμαστε αλλά όπως φοράμε τον σταυρό έτσι θα πρέπει να ενδυθούμε και εμείς αυτές της τρεις αρετές οι οποίες είναι οι μητέρες τόσων άλλων .
Ο Χριστός ταπεινώθηκε όσο κανείς άλλος, με συκοφαντίες, με ραπίσματα, με μαστιγώσεις με αποκορύφωση την άκρα ταπείνωση του Σταυρού. Ο Χριστός βλέπετε τα υπέμεινε όλα αυτά κάνοντας υπακοή. Κάνοντας υπακοή όχι στον Θεό Πατέρα αλλά θα έλεγα κάνοντας υπακοή στην δική μας ανθρώπινη τρέλα και εμπάθεια. Ο Θεός Πατέρας δεν θέλει να υποφέρει κανένα πλάσμα του, πόσο μάλλον ο Υιός του. Δεν είναι δυνατόν λοιπόν ο Θεός Πατέρας να έστειλε τον Υιό του για να σταυρωθεί. Ο Πατήρ έστειλε τον Υιό του για να σώσει τον άνθρωπο.
Ο Χριστός δεν μας σώζει με αυτά που είπε ή έκανε αλλά με αυτό που είναι.
Ο Ιησούς από την Ναζαρέτ είναι ο Τέλειος Θεός που έλαβε την Ανθρώπινη Φύση και έτσι μας έδωσε την δυνατότητα να μπορούμε και εμείς να σωθούμε, να γίνουμε δηλαδή σώοι-ολόκληροι-ολοκληρωμένοι. Ο Χριστός λοιπόν ήρθε στην γη κάνοντας υπακοή στον Θεό Πατέρα, για 30 ολόκληρα χρόνια έκανε υπακοή στην Παναγία Μητέρα του και στον προστάτη του Άγιο Ιωσήφ. Μετά αρχίζει την δημόσια δράσει του φανερώνοντας στην ανθρωπότητα την Καινή Διαθήκη, την νέα πραγματικότητα και όμως οι άνθρωποι αντί να δεχτούν αυτήν την καινούργια διδασκαλία αυτοί λένε ένα μεγάλο ΟΧΙ στον Χριστό. Λένε όχι σε αυτά που λέγει ο Χριστός και προτιμούν να μείνουν στην τήρηση του Νόμου του Μωυσέως. Προτιμούν τον νεκρό Νόμο αντί τον Νομοθέτη, προτιμούν να μείνουν στο βόλεμά τους παρά να κοπιάσουν και να δουν την ουσία των πραγμάτων, προτιμούν την ηθική από την αγάπη!
Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι οι άνθρωποι να πάρουν απόφαση ότι ένας τέτοιος Θεός, ένας δηλαδή Θεός που συγχωρεί, που αγαπά, που θυσιάζεται δεν τους χρειάζεται και γι’αυτό καταδικάζουν τον Ιησού σε θάνατο, θάνατο σταυρικό για να γίνει παράδειγμα προς αποφυγή για όλους τους επίδοξους μιμητές του. Και βλέπουμε ο Χριστός κάνει υπακοή, κάνει υπακοή στην παραφροσύνη μας για χάρη του αυτεξούσιού μας, κάνει υπακοή στην εμπάθειά μας και σταυρώνεται για χάρη της αγάπης.
Ο Χριστός μας αγαπά όσο κανείς άλλος, μας αγαπά όχι γιατί περιμένει κάτι από εμάς, αλλά γιατί ο Χριστός είναι η Αγάπη, όπως Αγάπη είναι και ο Πατήρ αλλά και ο Παράκλητος. Δεν περιμένει ανταλλάγματα, δεν περιμένει θυσίες, δεν περιμένει ανταλλάγματα….γιατί ξέρει καλά ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι άξιο της αγάπης του.
Το θέμα όμως αδελφοί μου είναι εμείς, από την δική μας πλευρά τι κάνουμε; Ο Θεός γνωρίζει ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι άξιο της αγάπης του, αυτό όμως τι σημαίνει… ότι εμείς δεν θα κάνουμε από την πλευρά μας τίποτα απολύτως; Όχι…. εάν αγαπάς κάποιον προσπαθείς με λόγια, με δώρα, με έργα με όλη σου την ζωή να του δείξεις αυτήν σου την αγάπη. Λέγει λοιπόν ο Χριστός ότι: «Αυτός που με αγαπά να τηρήσει τις εντολές μου».Το ερώτημα λοιπόν είναι εμείς αγαπάμε τον Θεό ώστε να τηρήσουμε τις εντολές του; Γιατί ότι κάνουμε μέσα στην Εκκλησία το κάνουμε για να αποκτήσουμε και να καλλιεργήσουμε αυτήν την αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Ούτε οι νηστείες από μόνες τους σώζουν, ούτε οι αγρυπνίες, ούτε η καθαρή ζωή εάν όλα αυτά δεν αποσκοπούν στην απόκτηση της αγάπης. Εάν η άσκηση που κάνουμε εγκλωβιστεί στο εγώ μας τότε δεν μπορεί να φέρει πνευματικούς καρπούς.
Ο Κύριος αγαπητοί μου μας απέδειξε την αγάπη του, με την ενανθρώπησή του, με την ζωή του, με το πάθος του, με την υπακοή του, με τον σταυρό του. Και όντως είναι μακάριος εκείνος που ενώ δεν είδε έχει πιστεύσει διότι είπε ο Χριστός στον απ. Θωμά «Μακάριοι οι μη ιδώντες και πιστεύσαντες» τρισμακάριος όμως είναι αδελφοί μου όχι αυτόςπου μόνο πιστεύει στον Θεό αλλά αυτός που ΑΓΑΠΑ τον Θεό, έστω και με αυτήν την ατελή ανθρώπινη αγάπη μας. Ο Θεός λοιπόν δεν διεκδικεί απλά την πίστη στον πρόσωπό του (αυτό το είχε και πριν από την ενανθρώπησή του), τώρα, μετά από όλα αυτά που πέρασε για εμάς ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ.
Ο Σταυρός του Χριστού είναι το αιώνιο σύμβολο της μεγαλωσύνης του Θεού μας, είναι το αιώνιο σύμβολο υπακοής, ταπείνωσης και αγάπης, είναι το Θείο Τρόπαιο κατά του μίσους, της ιδιοτέλειας και του εγωισμού.
Ας προσπαθήσουμε αγαπητοί μου και εμείς καθώς προσκυνούμε τον Σταυρό του Κυρίου μας, καθώς τον ατενίζουμε, να θυμόμαστε πάντοτε αυτή την θυσία του Θεού μας προσπαθώντας και εμείς στο μέτρο του δυνατού να τον μιμηθούμε. Να μιμηθούμε την ταπείνωσή του, την υπακοή του, αλλά και την αγάπη του η οποία ήταν ίδια για όλους, και για τους μαθητές του και για τους σταυρωτές του.
Ας βαδίσουμε λοιπόν και εμείς τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής μας όπως πράξαν και οι άγιοι της Εκκλησίας μας…. με τον Σταυρό στο χέρι όπως λέγει και ο λαός μας και να είμαστε βέβαιοι ότι ενώ ο κόσμος μπορεί μας αποπάρει, να μας χλευάσει… ο Κύριος αργά ή γρήγορα θα μας χαρίσει την πνευματική μας Ανάσταση που οδηγεί στην πραγματική Ζωή.
Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
