Jonathan Jackson: «Στα 12 μου είχα μια εμπειρία με τον Ιησού Χριστό που με γλίτωσε από τις καταχρήσεις και την ματαιοδοξία του Χόλιγουντ…

– Μου είπατε προτού ξεκινήσει η συνέντευξη ότι πρωτοήρθατε στην Ελλάδα πριν από εφτά χρόνια, το 2015, για να επισκεφτείτε το Άγιο Όρος. Τι είχατε ακούσει για το Άγιο Όρος;

Είχα διαβάσει πολλά βιβλία για το Άγιο Όρος που μου έκαναν μεγάλη εντύπωση. Ήταν το 2012 που πληροφορήθηκα αρχικά για τις προσευχές των μοναχών που ευχαριστούσαν τον Θεό – έλεγαν πως εδώ και χίλια χρόνια το Άγιο Όρος ήταν ο κατεξοχήν χώρος προσευχής και επικοινωνίας με το θεϊκό στοιχείο. Αυτό με συγκλόνισε! Έτσι, λίγα χρόνια μετά πήραμε μια πρόσκληση για να έρθουμε στην Ελλάδα και να πάμε στο Άγιο Όρος.

– Με τον πρώτο πληθυντικό, εννοείτε την οικογένεια σας;

Ακριβώς, τη γυναίκα μου και τα τρία παιδιά μου.

– Τα παιδιά σας, αγόρια – κορίτσια;

Δυο αγόρια κι ένα κορίτσι. Το μεγαλύτερο παιδί μας, όταν φτάσαμε στο Άγιο Όρος, ήταν περίπου έντεκα ετών.

– Και πως ήταν το περιβάλλον στο Άγιο Όρος; Τα κτίσματα, η παρθένα φύση;

Μοναδικό μέρος στη Γη. Νιώσαμε την ειρήνη της προσευχής σαν ένα διαφορετικό τρόπο ζωής.

– Σας βλέπω τώρα με τα μακριά μαλλιά και τα γένια και σκέφτομαι αυτό που λέμε εδώ, ότι στο Άγιο Όρος τα μακριά μαλλιά των μοναχών είναι και μία δίαυλος επικοινωνίας με τον Θεό.

Αυτό δεν το ήξερα, δεν το έχω ξανακούσει.

– Μα και τα μακριά μαλλιά των χίπις υποτίθεται ότι εξέφραζαν και τις πνευματικές αναζητήσεις τους.

Αυτό το γνωρίζω, αλλά καμία σχέση με μένα (γέλια)

– Τότε γιατί έχετε μακριά τα μαλλιά σας;

Πριν μερικά χρόνια έκανα μία ταινία που με ήθελαν με μακριά μαλλιά, οπότε τα κράτησα. Είναι ΟΚ, δεν με πειράζουν καθόλου τα μακριά μαλλιά.

– Θέλω τώρα να μου πείτε τι ήταν αυτό που σας έστρεψε στην Ορθοδοξία.

Στην ελληνική Ορθοδοξία! Ήταν ένα εσωτερικό ταξίδι για μένα και την οικογένεια μου. Μεγάλωσα σ’ ένα προτεσταντικό χριστιανικό περιβάλλον. Οι γονείς μου ήταν ευσεβείς και καθώς μεγάλωνα ένιωθα ότι κάτι μου έλειπε χωρίς να ξέρω τι είναι αυτό. Κάποια στιγμή γύριζα μια ταινία στη Ρουμανία, αλλά πήρα τη γυναίκα μου και πήγαμε στη Ρώμη στην Ιταλία. Εκεί έγινε ένα κλικ μέσα μας. Νιώσαμε την αγιοσύνη μέσα από την ίδια την ιστορία και θυμάμαι ότι γύρισα και της είπα: «Νιώθω την ανάγκη να μελετήσω την ιστορία του χριστιανισμού».

– Πριν απ’ αυτή την εμπειρία, είχατε προσωπική σχέση με την Εκκλησία πέραν των γονιών σας;

Είχα, γιατί ασχολούμουν με τον προτεσταντισμό. Διάβαζα πολύ τη Βίβλο, αλλά δεν ήξερα πολλά για την ιστορία γενικώς του χριστιανισμού, ειδικά από τα χρόνια των Μεγάλων Αποστόλων. Άρχισα να διαβάζω και μου πήρε τριάμισι, ίσως και τέσσερα χρόνια, για να καταλάβω ότι η Ορθοδοξία είναι η μόνη ορίτζιναλ πίστη. Ήταν ένα ερώτημα το ταξίδι αυτό με την εστίαση στην αναζήτηση της αλήθειας. Δεν ήταν μια «προτίμηση», αλλά η αναζήτηση της αλήθειας.

– Αυτός ήταν ο δικός σας τρόπος. Υπάρχουν άλλοι τρόποι για ν’ αναζητήσει την αλήθεια κανείς;

Είναι ένα παράδοξο αυτό σαν και τον Λόγο του Χριστού: «Είμαι ο Δρόμος, το Φως και η Ζωή, κανένας δεν θα εισέλθει στον Πατέρα μου μακριά από μένα». Αυτή είναι για μένα η αναζήτηση της αλήθειας, αλλά ο καθένας ακολουθεί ένα ταξίδι για να φτάσει ως εκεί, επομένως πιστεύω ότι η Χάρις του Θεού είναι μέσα στον καθένα μας και πρέπει να τη βλέπουμε σαν μια πρόσκληση για να Τον πλησιάσουμε. Μεγαλώνοντας ως προτεστάντης είχα μια προσωπική σχέση με τον Θεό, Τον ήξερα, πίστευα σ’ Αυτόν και οδηγήθηκα στην Εκκλησία. Ξαναλέω, όμως, ότι η Ορθοδοξία εκφράζει για μένα την ολότητα της Πίστης. Οι Προτεστάντες κατέχουν ένα μέρος της Αλήθειας, οι Καθολικοί έχουν την Αγία Τριάδα, αλλά όλα αυτά μαζί συγκεντρώνονται στην Ορθοδοξία, εξ ου και μιλάω για ολότητα.

– Το Άγιο Όρος πιστεύετε ότι είναι για τους Ορθόδοξους ότι και το Βατικανό για τους Ιταλούς και για τους καθολικούς παγκοσμίως;

Όχι, δεν το πιστεύω. Απ’ ότι κατάλαβα, η διαφορά είναι ο Πάπας της Ρώμης που εδώ και χιλιάδες χρόνια θεωρείται ο απόλυτος αρχηγός, κάτι σαν ηγέτης. Ο αρχηγός για τα πάντα στον χριστιανισμό. Στην Ορθοδοξία, λέμε ότι ο Χριστός είναι η Κεφαλή της Εκκλησίας και όλοι οι επίσκοποι είναι κάτω απ’ Αυτόν. Στο Βατικανό κυριαρχεί ένα πνεύμα μοναρχισμού, αλλά οι Απόστολοι – όπως θα ξέρετε – δεν ήταν μονάρχες. Ήταν το Σώμα του Κυρίου. Στο Άγιο Όρος χτυπά η καρδιά της Ορθοδοξίας και της ουσίας της Αγάπης για όλο τον κόσμο.

– Η ουσία της Αγάπης υπάρχει και στην Τέχνη εκτός από την Ορθοδοξία;

(σκέφτεται) Πιστεύω ότι η Τέχνη είναι ένα δώρο του Θεού προς εμάς για να εκφράσουμε πράγματα που δεν μπορούμε να πούμε με λόγια. Η μουσική είναι, ας πούμε, ένας τρόπος να εκφράσουμε αλλιώς τον λόγο μας, η ζωγραφική το ίδιο. Πρόκειται για πνευματικές γλώσσες που γυρνάνε πάντα στην Αγάπη και την Ομορφιά. Η ομορφιά του Ντοστογιέφσκι και των Ρώσων κλασικών θα σώσει τον κόσμο.

– Μακάρι, ζούμε όμως σε μια φρικτή παγκοσμίως περίοδο.

Γι’ αυτό η Τέχνη μας θυμίζει ότι υπάρχει και η Ομορφιά – ο γάμος, η οικογένεια, τα παιδιά είναι μέρη αυτής της Ομορφιάς. Μας θυμίζουν ότι τα πράγματα είναι αιώνια.

– Έχετε δηλώσει πως δεν θα παίζατε ποτέ σε ταινία που θα ήταν ένα ράπισμα προς το πρόσωπο του Θεού. Και πώς παίξατε τότε σε ταινίες τρόμου και σε ψυχολογικά θρίλερ; Δεν θα τα έλεγες όλα αυτά «χριστιανικό κινηματογράφο».

Ναι, συμφωνώ. Άρχισα να παίζω όταν ήμουν 11 ετών, οπότε μπήκα από πολύ μικρός στην αναζήτηση του τι είναι πνευματικά ΟΚ για μένα να κάνω στο σινεμά και την τηλεόραση. Το «Venom», ας πούμε, που ήταν μια καθαρόαιμη ταινία τρόμου, είχε ενδιαφέρον γιατί στο σενάριο αυτό που κατέστρεψε το Κακό ήταν ο Εσταυρωμένος.

– Όπως στις παλιές ταινίες τρόμου με τους βρυκόλακες.

Ακριβώς! Ομολογώ ωστόσο ότι δεν είναι και η μεγαλύτερη χαρά μου να παίζω σε τέτοιου είδους ταινίες.

– Το κάνατε για τα λεφτά δηλαδή.

Ω, πάνε πολλά χρόνια, είκοσι για την ακρίβεια.

– Ήσασταν 20 χρονών παιδί.

Ναι, γι’ αυτό και τώρα λέω πως δεν θα τις ξανάκανα τέτοιες ταινίες. Στις ταινίες προτιμώ να είμαι ήρωας ηρωικών και σκοτεινών εποχών, γιατί αυτό είναι και η Βίβλος. Δεν θέλω να κάνω ταινίες που να είναι βίαιες ή σεξουαλικού περιεχομένου. Έπρεπε να μεγαλώσω και να ψαχτώ περισσότερο.

– Προσεύχεστε κάθε μέρα;

Ναι.

– Πρωί, βράδυ;

Καθόλη τη διάρκεια της ημέρας. Το έμαθα και από τους Αγιορείτες μοναχούς, να προσεύχομαι κάθε στιγμή της ημέρας.

– Και πως τα βλέπετε, καλμάρει η ψυχή σας;

Ναι. Δεν θα μπορούσα να επιβιώσω δίχως την προσευχή.

– Εδώ και πόσα χρόνια αυτό το πιστεύετε;

Πριν ασχοληθώ με την Ορθοδοξία, από πολλά – πολλά χρόνια πριν. Είχα διαβάσει ένα βιβλίο, «Πρακτική της επαφής με την παρουσία του Θεού» του αδερφού Λόρενς, πιθανώς ένα βιβλίο 400 ετών αν δεν κάνω λάθος. Ήταν το βιβλίο ενός Καθολικού καλόγερου, αλλά με το πνεύμα της Ορθοδοξίας. Ο Θεός διάβασα ότι δεν θυμώνει άμα τον ξεχνάς μέσα στη μέρα, αρκεί να τον έχεις πάντα στην καρδιά σου. Το θυμόμουν πάντα αυτό και το ξαναβρήκα στις προσευχές της Ορθοδοξίας. Καταπληκτικό.

– Και για τι παρακαλάτε στις προσευχές; Για σας τον ίδιο, για τον κόσμο γύρω σας;

Για όλα αυτά σε διαφορετικούς χρόνους. Προσεύχομαι για μένα, τα παιδιά μου, την οικογένεια μου και νιώθω πολύ αδύναμος όταν προσεύχομαι. Σαν να μη μπορώ να αντιμετωπίσω τα προβλήματα που ανοίγονται μπροστά μου, γι’ αυτό και χρειάζομαι πολύ την προσευχή. Με δυναμώνει, είναι ένα φάρμακο για την ψυχή μου.

– Οι άνθρωποι γιατί, λέτε, πρέπει να προσεύχονται; Για να ηρεμήσουν ψυχικά ή για να βρουν λύση στα προβλήματα τους;

Μα οι άνθρωποι είναι ήρεμοι ψυχικά στην Ορθοδοξία. Το να περπατάς σ’ έναν Ορθόδοξο ναό, να βλέπεις την ομορφιά των αγιογραφιών, είναι θεραπευτικό. Ο κόσμος είναι τρελός, παντού κίνηση, θόρυβοι και μια απίστευτη προπαγάνδα για το ρυθμό ζωής που πρέπει να έχουμε. Περπατώντας, λοιπόν, μέσα σ’ έναν ορθόδοξο ναό είναι κάτι άχρονο και τόσο καταπραϋντικό για το μέσα μας.

– Οι άνθρωποι δεν πρέπει να επιλέγουν την πίστη τους; Ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου όλοι γεννιούνται κάτω από μία συγκεκριμένη θρησκεία.

Είναι πολύ δύσκολο το ερώτημα σας για μένα. Θα επικαλεστώ πάλι το παράδοξο, αφού ξέρουμε πως όλοι μας θα κριθούμε στο τέλος. Ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας για το Φως που θα θέλαμε να δούμε στο τέλος της ύπαρξης μας. Κάποιου επιλογή είναι να δει την ολότητα του Φωτός και κάποιου άλλου να δει μόνο ένα μικρό μέρος από το Φως και από την Αλήθεια. Ο Θεός θα τους κρίνει απ’ τον βαθμό του Φωτός που έφτασε σ’ αυτούς. Γι’ αυτό πιστεύω ότι οι Βουδιστές ή οι Ινδουιστές ναι μεν θα μπουν στη Βασιλεία των Ουρανών, αλλά ο δρόμος δεν είναι ούτε ο Βουδισμός, ούτε ο Ινδουισμός. Θα έχουν κι αυτοί μέρος του Φωτός μέσα τους, αλλά σίγουρα μόνο ο Χριστός προσφέρει στους ανθρώπους την ολότητα του Φωτός. Και οι Βουδιστές και οι Προτεστάντες πιστεύω ότι το Φως που λαμβάνουν απλά τους οδηγεί στην αναζήτηση της Αλήθειας για να έχουν την ευκαιρία τους σ’ αυτόν τον κόσμο.

– Αν σας έλεγαν ότι θα συναντήσετε τον Ιησού Χριστό αυτοπροσώπως για μία ώρα μόνο, τι θα προλαβαίνατε να Του λέγατε;

Έχει ενδιαφέρον αυτό που ρωτάτε, καθώς στο Άγιο Όρος συνάντησα κάποιες λίγες φορές ανθρώπους άγιους, πιο ηλικιωμένους και ξέρω τι μου συνέβη: Ανακάλυψα ότι ενώ είχα πολλά πράγματα να τους πω και να τους ρωτήσω, όταν μπήκα στο κελλί τους, τα πάντα ήταν ΟΚ. Δεν χρειαζόταν να πω ούτε λέξη εκτός απ’ το να είμαι εκεί. Το ίδιο θα συνέβαινε αν ήμουν δίπλα Του, αν ένιωθα την παρουσία του Χριστού. Δεν θα χρειαζόταν να του πω τίποτα. Θα αισθανόμουν όπως ο Άγιος Ιωάννης είχε ακουμπήσει το κεφάλι του στο στήθος του Χριστού.

– Έχετε εκδώσει μία ποιητική συλλογή, το «Book of Solace and Madness (Βιβλίο της Παρηγορίας και της Τρέλας)». Ωραίος τίτλος.

Σας ευχαριστώ.

– Η ποίηση δύναται να παρηγορήσει τους άλλους μέσα στην τρέλα που ζουν;

Η ποίηση είναι πολύ σχετική και κοντινή με τη θεολογία, μας λέει κάτι που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε με τη λογική. Η τρέλα μπορεί να’ναι αυτή του κόσμου, αλλά και η τρέλα της αγάπης. Μίλησε για την τρέλα της αγάπης ο Άγιος Ιωάννης. Βλέπεις τι γίνεται και στους βίους των μαρτύρων, των αγίων και του ίδιου του Χριστού. Εγώ σαν καλλιτέχνης, έχω μια ροπή προς τα έργα που είχαν μια τρέλα σαν τα βιβλία του Ντοστογιέφσκι. Ηθοποιοί σαν τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις και κάποιοι μουσικοί, φέρουν αυτό το στοιχείο της τρέλας. Αν εξετάσουμε όμως την Καινή Διαθήκη και τα ιερά κείμενα θα δούμε την τρέλα της Αγάπης να βρίσκεται την ώρα που σταυρώνουν τον Χριστό. Εννοώ πως ο Χριστός τα δίνει όλα εκεί, συγχωρεί τα Πάντα.

– Είναι ένας ροκ σταρ ο Χριστός για σας;

(δεν του αρέσει η ερώτηση) Είναι η τρέλα του κόσμου απ’ τη μια και η τρέλα της αγάπης απ’ την άλλη!

– Κάποτε με τον ρόλο του Λάκι Σπένσερ γίνατε teen idol, η αφίσα σας υπήρχε στα κοριτσίστικα δωμάτια. Σήμερα εκείνα τα χρόνια πως τα βλέπετε; Νομίζω πως θα μου πείτε σαν μια δοκιμασία κατά την αναζήτηση της αλήθειας.

Θα έλεγα ότι οτιδήποτε έκανα σαν παιδί και σαν έφηβος ήταν μια προετοιμασία. Υπήρχαν πολλοί πειρασμοί και ζώντας μέσα στα φώτα του Χόλιγουντ, έπρεπε να πάρω μια σκληρή απόφαση: Ποιος θα ήθελα να είμαι πραγματικά σε μια τόσο ευαίσθητη ηλικία; Έτσι, από τα 12 μου είχα μία εμπειρία με τον Χριστό.

– Δηλαδή;

Μου έδειξε ένα μονοπάτι. Αυτό, στα 12 μου, μου άλλαξε τα πάντα. Την ίδια στιγμή που ήμουν teen idol, μελετούσα τη Βίβλο και βιβλία θεολογίας. Με κρατούσαν λογικό εκεί που θα μπορούσα να έχω «φύγει».

– Να «φύγετε» από τα ναρκωτικά και τις καταχρήσεις εννοείτε;

Ναι. Από τα ναρκωτικά και τη φήμη.

– Πήρατε ποτέ ναρκωτικά;

Όχι βέβαια, αφού βρήκα το δρόμο μου από τα 12 μου. Μεγαλώνοντας έβλεπα δίπλα μου να καταστρέφονται φίλοι μου, καλλιτέχνες, από αλκοόλ και ναρκωτικά. Χώριζαν από τις οικογένειες τους, από τις συζύγους τους – όλα αυτά ήταν τραγωδίες. Ειδικά στο Λος Άντζελες και στο Χόλιγουντ βλέπεις ανθρώπους να έχουν λεφτά, δύναμη εν μέρει και φήμη, αλλά να είναι δυστυχισμένοι. Από μικρό παιδί που μπήκα στο χώρο, έχοντας την εμπειρία της παρουσίας του Χριστού, τους αντιλαμβανόμουν ως ματαιόδοξους και έτσι «σώθηκα».

– Αισθανόσασταν διαφορετικός μέσα στο χολιγουντιανό κατεστημένο;

Πολύ, πάρα πολύ…Πάντα πίστευα πως είμαι διαφορετικός.

– Και οι άλλοι σας έβλεπαν ως διαφορετικό;

Έτσι νομίζω.

– Τίνι τρόπω;

Με καλούσαν σε πάρτι με ναρκωτικά και ποτέ δεν πήγαινα. Έλεγα ότι είμαι ΟΚ και ότι δεν μου χρειαζόταν. Θέλω να πω όμως ότι ανέκαθεν πρέσβευα αυτό που είχε πει ο Χριστός: Να μην κρίνεις ποτέ τους ανθρώπους. Από τότε, δεν στεκόμουν απέναντι στους άλλους με σκοπό να τους κατακρίνω. Ήταν απλό και ξεκάθαρο, έλεγα «αυτή είναι η ζωή η δική μου και δεν πρόκεται να κρίνω κάποιον που μπορεί να μπει στη Βασιλεία των Ουρανών πριν από μένα».

– Πόσο σημαντική υπήρξε η παρουσία των γονιών σας στη ζωή σας;

Ο πατέρας μου είναι γιατρός, παθολόγος – οικογενειακός γιατρός, ενώ η μητέρα μου ασχολείται με bussiness, μια πολύ άξια γυναίκα. Ο πατέρας μου είναι επίσης μουσικός, γράφει τραγούδια βασισμένα στην κιθάρα. Είναι γεννημένος το 1955, άρα ξεκίνησε μουσικά τη δεκαετία του 1970. Μοιραία η μουσική έπαιξε ρόλο στη ζωή μου.

– Η ροκ μουσική;

Ναι, αλλά εγώ στο ροκ ήμουν, ενώ ο πατέρας μου περισσότερο ήταν στην κάντρι. Άκουγε Έλβις, γκόσπελ, τέτοια. Εμένα, ας πούμε, μου άρεσε ο Μπομπ Ντίλαν, του πατέρα μου όχι και τόσο. Αγαπώ ακόμα Μπομπ Ντίλαν, Λέοναρντ Κοέν, Τζόνι Κας. Οι γονείς μου ήταν πολύ θρησκευόμενοι και ένας λόγος που κρατήθηκα μακριά από τα ναρκωτικά, ήταν επειδή τους είχα δίπλα μου. Είχαμε μέλη στην οικογένεια που καταστράφηκαν από τα ναρκωτικά, εννοώ πιο μακρινούς συγγενείς, όμως εγώ τα έβλεπα αυτά από παιδάκι και γι’ αυτό ίσως σήμερα πολλά από τα τραγούδια που γράφω έχουν θέμα τις καταχρήσεις.

– Αν υποτεθεί πως βρήκατε το δρόμο σας για την Αλήθεια, λέτε αυτός ο δρόμος να σας έθεσε και εκτός Χόλιγουντ, κάπου να σας περιθωριοποίησε δηλαδή;

Καταλαβαίνω τι θέλετε να πείτε…Όταν είσαι μέσα σ’ ένα συγκεκριμένο κύκλο, έχεις να παίξεις ένα παιχνίδι. Από τα 11 μου εγώ ήδη είπα πως δεν πρόκειται να παίξω το παιχνίδι αυτό.

– Πως δεν το παίξατε; Μέχρι και βραβεία πήρατε για το ρόλο σε σαπουνόπερα.

Το να δουλεύεις, δεν σε κάνει μέρος ενός συστήματος, με το οποίο δεν συμφωνείς πνευματικά.

– Τι γνώμη έχετε για το θέμα των αμβλώσεων;

Οι αμβλώσεις έγιναν ένα δημοφιλές θέμα πολιτικών προεκτάσεων. Δεν έχει σημασία η δική μου γνώμη, αλλά αυτή που λένε η Εκκλησία, ο Χριστός και οι Απόστολοι! Είναι ξεκάθαρο πως οι αμβλώσεις δεν είναι ΟΚ. Η ζωή πρέπει να αγαπιέται και να προστατεύεται, όχι να σκοτώνεται.

– Μία γυναίκα δεν κάνει έκτρωση, λοιπόν, επειδή της απαγορεύεται από τον Θεό. Μεγαλώνει ένα παιδί υπό άθλιες συνθήκες μέσα σε φτώχεια και ανέχεια. Μαρτυρά και η ίδια και το παιδί της. Ο Θεός το θέλει αυτό για δύο πλάσματα του;

Δεν πιστεύω ότι τα ανθρώπινα όντα μπορούν να παίξουν τον Θεό στο θέμα της ζωής. Δεν μπορούν να τερματίζουν τη ζωή ενός εμβρύου, ενός μωρού. Πρέπει να σεβόμαστε το μυστήριο της ζωής. Πολλοί άνθρωποι γεννιούνται κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες, αλλά κρατάνε τη ζωή τους και γίνονται υπέροχοι. Η μάνα μου, ας πούμε, παραλίγο να έκανε έκτρωση σε μένα, αλλά αποφάσισε να με κρατήσει. Κι εγώ τώρα είμαι εδώ. Ποτέ δεν ξέρουμε τη μοίρα ενός μωρού και τα πάντα πρέπει να γίνονται κάτω από το πρίσμα της αγάπης του Χριστού. Αγάπη και συμπόνια για τις γυναίκες που οδηγούνται σε έκτρωση, αλλά δεν θα τους πούμε κιόλας «Go ahead, κάνε έκτρωση». Δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό σ’ ένα παιδί.

– Ζήσατε την Αμερική επί των ημερών του Τραμπ.

(γελάει) Ναι…

– Βλέπαμε φρικώδη δελτία ειδήσεων, σαν εκείνο με τη δολοφονία του μαύρου από τον αστυνομικό. Επεισόδια ρατσισμού και φαινόμενα λαϊκισμού. Πόσο χριστιανός μπορεί να είναι ο Ντόναλντ Τραμπ;

Για να είμαι ειλικρινής, δεν θα ήθελα να μιλήσω γι’ αυτά, να κρίνω τον Τραμπ. Ομολογώ ότι κάπου η συμπεριφορά του συγκεκριμένου Προέδρου με είχε σοκάρει και μ’ είχε ενοχλήσει λόγω της ρητορικής του, αλλά πιστεύω ότι μέσα στα παράδοξα που είπε, έκανε και καλά πράγματα. Είναι σύνθετο το θέμα, αλλά πιστεύω ότι η Αμερική αυτή τη στιγμή είναι διχασμένη και σε πολύ δύσκολη θέση. Είναι πιο κοντά σ’ έναν Εμφύλιο πόλεμο από ποτέ άλλοτε! Θα έλεγα ακόμη ότι έχουμε πολλά προβλήματα και ένα από τα μεγαλύτερα είναι τα αμερικανικά μέσα μαζικής ενημέρωσης. Δεν λένε και πολύ συχνά την αλήθεια.

– Κυρίευσαν τον κόσμο τα αμερικανικά ΜΜΕ, είναι η αλήθεια αυτή.

Υπάρχει τόση προπαγάνδα μέσα από τα ΜΜΕ και καλό είναι να ψάχνουμε την αλήθεια έξω απ’ αυτά. Να ακούμε όλες τις απόψεις και να κάνουμε το καλύτερο κόντρα σ’ όλο αυτό το μανιπουλάρισμα.

– Δηλώσατε κάποτε πως το δικό σας ναρκωτικό είναι η πίστη. Ο Καρλ Μαρξ ξέρετε τι είχε πει;

Ναι, ξέρω, ότι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Για μένα όλα ξεκινάνε απ’ το ότι ο άνθρωπος γεννιέται και ζει μέσα σε εξαρτήσεις. Θυμάστε το τραγούδι του Μπομπ Ντίλαν, «You gotta serve somebody»;

– Φυσικά, είναι από το άλμπουμ «Slow Train comin’» που σηματοδότησε τη στροφή του προς τον χριστιανισμό.

Έγραψε «Ίσως είναι ο διάβολος, ίσως είναι ο Θεός, αλλά πάντα έχεις εσύ κάποιον να υπηρετήσεις». Η εξάρτηση είναι κοντά σ’ αυτό που είπε ο Ντίλαν κι εγώ πιστεύω πως θα είμαστε εξαρτημένοι από κάτι, αλλά συγχρόνως θα αντιμαχόμαστε και κάτι άλλο. Καλό είναι να υπηρετούμε τον Θεό και να είμαστε εθισμένοι σε καλά πράγματα.

– Να ρωτήσω κάτι προσωπικό;

ΟΚ.

– Είστε ένας νέος όμορφος άντρας. Πως ήταν οι σχέσεις σας με τα κορίτσια;

Περίπλοκες. Ήμουν ένα παιδί που, όπως λένε στην Αμερική, είχε παλιά ψυχή. Μάλλον πιο ώριμος, όχι τόσο παλαιομοδίτης. Σκεφτόμουν και έπραττα σαν μεγαλύτερος. Δεν μπορούσα να συνδεθώ με κορίτσια της ηλικίας μου, δεν είχα τι να πω μαζί τους. Έψαχνα για βαθύτερα πράγματα. Παντρεύτηκα πολύ νέος, στα 20 μου, αλλά αισθανόμουν πως ήμουν έτοιμος να παντρευτώ απ’ τα 12 μου πάλι. Είδα την ομορφιά όλη στο γάμο, δεν επρόκειτο για ρομάντζο. Δεν υπάρχει τίποτα ρομαντικό, αν δεν μπορείς να το πάρεις πίσω κάποια στιγμή.

– Δεν το καταλαβαίνω πολύ αυτό.

Να ‘σαι ερωτευμένος και να μη γίνεται να το αλλάξεις αυτό. Να μη μπορείς να το αναιρέσεις.

 

– Δεν είναι δα κάνα έγκλημα να ερωτεύεται κανείς που και που.

Ναι, αλλά να μένει εκεί, να μη μπορεί να μετακινηθεί. Αυτό είναι το μυστικό στο ρομαντικό στοιχείο.

– Μάλλον για τη μονογαμία μου μιλάτε, αν καταλαβαίνω σωστά. Anyway, πάμε παρακάτω. Πως είναι η ζωή με την οικογένεια που φτιάξατε;

Ξέρετε, τα παιδιά τσακώνονται (γέλια). Είμαι 12 χρόνια παντρεμένος και φυσικά τσακωνόμαστε με τη γυναίκα μου όπως όλα τα ζευγάρια. Πρέπει να γίνεται αυτό για να περνάς στο επόμενο στάδιο. Γενικά μιλώντας, όμως, είμαστε οι καλύτεροι φίλοι και περνάμε καλά.

– Συνεργάζεστε με τον Ανδρέα Κατσιγιάννη. Μιλήστε μου λίγο για τη συνεργασία σας.

Τον γνώρισα μέσα από ένα ντοκιμαντέρ και το σάουντρακ που έγραψε με κατέπληξε, ήταν τόσο όμορφο! Ήμουν ενθουσιασμένος να συμμετάσχω σε δικό του project. Από την Αμερική που βρισκόμουν, ηχογράφησα τη φωνή μου και την έστειλα στην Ελλάδα μέσω διαδικτύου. Έχω μεγάλο σεβασμό στον καλλιτέχνη Κατσιγιάννη.

– Τον Arvo Part τον ξέρετε;

Όχι.

– Κρίμα. Είναι ένας Εσθονός συνθέτης θρησκευτικής και κλασικής μουσικής.

Δεν τον γνωρίζω, λυπάμαι, δεν έχω άποψη.

– Τον Γιώργο Νταλάρα τον γνωρίσατε, που συμμετείχατε στο ίδιο άλμπουμ;

Ναι, φυσικά. Ήταν υπέροχο που γνώρισα τον μεγαλύτερο Έλληνα τραγουδιστή και που ήμασταν στο ίδιο project.

– Πως φαντάζεστε τον εαυτό σας στα 60 σας, είκοσι χρόνια μετά;

Εύχομαι με τη Χάρη του Θεού τα παιδιά μου να έχουν τις δικές τους οικογένειες και εγώ να έχω εγγόνια. Όσο μεγαλώνεις, νοιάζεσαι λιγότερο για σένα και περισσότερο για τους άλλους. Με φαντάζομαι να κάνω λιγότερα. Ειδικά αν σκεφτούμε ότι ξεκίνησα ως παιδί – ηθοποιός, σημαίνει ότι δουλεύω μια ζωή. Θα μου άρεσε ωστόσο να συνεχίσω να ταξιδεύω. Υπάρχουν πολλά μέρη που δεν έχω δει ακόμα.

– Ποια μέρη είναι αυτά;

Θα ήθελα να γνωρίσω περισσότερο την Ιταλία. Από Ελλάδα, θέλω να πάω στην Κέρκυρα. Επίσης στη Σκανδιναβία γιατί έχω και σκανδιναβικές ρίζες στην καταγωγή μου. Φινλανδία, Νορβηγία, εκεί. Θα ήθελα να δω άλλες κουλτούρες και πολιτισμούς.

– Ας κλείσουμε μ’ αυτό, που δεν ξέρω αν το έχετε ακούσει. Λένε πως ο πολύς κόσμος πιστεύει το εξής: Όταν κάποιος μιλάει στον Θεό είναι προσευχή, άρα κάτι απόλυτα αποδεκτό. Όταν όμως ο Θεός μιλάει σε κάποιον, αυτό λέγεται σχιζοφρένεια. Ποια η άποψη σας;

Υπάρχουν και οι δαιμονικές φωνές που μπορείς ν’ ακούσεις και να νομίζεις πως είναι ο Θεός που σου μιλάει. Οι δαίμονες μέσα σου, γι’ αυτό πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί μ’ αυτά. Δεν ασπάζομαι την άποψη που μου λέτε.

– Είναι η άποψη ενός άθεου;

Ναι και δεν μου αρέσει, δεν ταυτίζομαι. Ίσως να υπάρχει μια δόση αλήθειας, αλλά δεν συμφωνώ με το όλο νόημα. Εγώ πιστεύω σ’ αυτό που είπε ο Χριστός, ότι πρέπει να είμαστε σαν μικρά παιδιά, αθώοι, αγνοί. Η αγνότητα μέσα μας ξέρει πιο πολλά για το τι ακούμε και με ποιον επικοινωνούμε.

– Έχετε τσακωθεί ποτέ με έναν άθεο συνάνθρωπο σας;

Θα έκανα συζήτηση, δεν θα τσακωνόμουν. Δεν συμφωνώ με τον καυγά, πιστεύω στον διάλογο. Ένα πρόβλημα των άθεων, που το βλέπουμε κι εμείς στην Αμερική, είναι ότι έχουν πειραματιστεί με λάθος θρησκείες. Έχουν πληγές από τα βιώματα τους.

– Κύριε Τζάκσον, σας ευχαριστώ γι’ αυτή τη συνέντευξη. Προσπάθησα πολύ για να σας «πιάσω» από κάπου.

Εγώ ευχαριστώ. Ήταν δική μου επιλογή αυτή η συνέντευξη…