«.. ΜΑΣ ΠΙΑΝΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ,ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΝΑ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ..ΟΜΩΣ , ΠΑΝΤΟΤΕ ΕΧΟΜΕ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΘΕΟ ,
Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΥΠΟΣΧΕΘΗΚΕ ΟΤΙ ΕΓΩ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΑΣ..»
«……Αυτό που το Άγιο Ευαγγέλιο σήμερα μας διεμήνυσε εσείς όλοι, που είστε εδώ, το έχετε πραγματοποιήσει. Ειδικά όσοι είστε απ’ την αρχή έχετε αποταμιεύσει μπόλικη υπομονή.
Για υπομονή 38 ολόκληρων χρόνων μας μίλησε το σημερινό Ευαγγέλιο.
Τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια ο παραλυτικός στεκόταν δίπλα στη λίμνη, εκεί, στη δεξαμενή, της Βηθεσδά, που είναι στο ανατολικό άκρο των Ιεροσολύμων και περίμενε πότε θα κατέβει Άγγελος Κυρίου να ταράξει τα νερά και όποιος προλάβαινε πρώτος να μπει εκείνος ελάμβανε την ίαση της ψυχής και του σώματος.
Τι υπομονή!Για σκεφτείτε, 38 ολόκληρα χρόνια!
Είχε καρτερία, είχε ελπίδα, δεν το ‘βαλε κάτω, είχε εμπιστοσύνη στην Πρόνοια του Θεού, ότι κάποτε θα ‘ρθει και η δική του ώρα.
Γιατί το πρόβλημα ήταν ότι αφού τα πάντα, τα μέλη του, ήτανε παράλυτα δεν είχε έναν άνθρωπο να τον βοηθήσει , ούτως ώστε να προλάβει να μπει πρώτος στην κολυμβήθρα της Βηθεσδά.
Και αυτό ήταν και το παράπονο του.
Όταν τον ρώτησε ο Κύριος :
– Θέλεις να γίνεις υγιής;
– Βεβαίως!
Ποιος είναι αυτός που δεν θέλει την υγειά του, αλλά άνθρωπον ουκ έχω, λέει, δεν έχω άνθρωπο, να με βοηθήσει.
Βρισκόμαστε κι εμείς, ενδεχομένως, πολλές φορές σ’ αυτή τη θέση και μπορεί να μας πιάνει το παράπονο ότι δεν έχω έναν άνθρωπο να μου συμπαρασταθεί, να με βοηθήσει.
Όμως, πάντοτε έχομε, αγαπητοί μου αδελφοί, τον ίδιο το Θεό δίπλα μας, ο Οποίος υποσχέθηκε ότι “Εγώ θα είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες της ζωής σας.”
Κι έτσι αρκεί να έχομε εμείς την προαίρεσή μας, τη θέλησή μας, την ελπίδα μας, την εμπιστοσύνη μας σ’ Εκείνον.
Αυτό που έκανε τότε η κολυμβήθρα της Βηθεσδά, δηλαδή τα αγιασμένα, από τον Άγγελο, νερά, που το έκανε όμως , μόνο για έναν, από τότε που ήρθε ο Θεός στη Γη και ίδρυσε την Εκκλησία Του, το κάνει η Αγία Του Εκκλησία, για τους πάντες που θέλουν να προστρέξουν σ’ αυτή, στα Μυστήριά της, στο Μυστήριο της Μετανοίας και Εξομολογήσεως, στο Μυστήριο των Μυστηρίων, τη Θεία Κοινωνία, που κανείς παίρνει το Σώμα και το Αίμα, τον ίδιο το Θεό, μέσα του και σε όλα τα άλλα Μυστήρια και αγιαστικές πράξεις της Εκκλησίας.
Αστείρευτη είναι η Εκκλησία από αγιαστική Χάρη.
Αρκεί εμείς να θέλομε να προστρέξομε εις τας Αυλάς του Κυρίου και στην Εκκλησία Του.
Ας παρακαλέσομε όλοι μαζί, μια που είμαστε εδώ μια συντροφιά, ένας κόσμος, μια Σύναξη Ιερή, να παρακαλέσομε το Θεό να μας χαρίζει κάτι απ’ αυτή την υπομονή του παραλυτικού ,που την είχε 38 ολόκληρα χρόνια, αλλά και να μας χαρίζει, αν είναι το θέλημά Του και ανθρώπους δίπλα μας ώστε να μη μας πιάνει το παράπονο «Άνθρωπον ουκ έχω».
Αλλά σε κάθε περίπτωση, είπαμε, είναι Εκείνος που είναι συνοδοιπόρος μαζί μας. Αρκεί εμείς να ετοιμαζόμαστε.Γιατί ουδείς οίδε την ώρα, ουδέ την ημέρα κατά την οποίαν όλοι θα φύγομε για την Ουράνια πατρίδα μας.
Έλεγε χαρακτηριστικά ο Άγιος Γέροντας Κύριλλος , σαν μια τέτοια μέρα ένα περιστατικό.
Κάποτε είχε έρθει μια οικογένεια προκειμένου να διαβάσει ο Άγιος Ιάκωβος την κόρη της οικογενείας που έπασχε.
Εκεί που περίμενε η υπόλοιπη οικογένεια ο πατήρ Κύριλλος πλησίασε τον αδελφό της κοπέλας, το Συμεών και του λέγει :
– Τώρα που ήρθατε, δεν πας, Συμεών, να εξομολογηθείς;
Κι εκείνος λέει :
– Δεν μου λες πάτερ Κύριλλε, να σου κάνω μια ερώτηση; Όταν μεγαλώσω και γεράσω και θελήσω να εξομολογηθώ ο Θεός δεν θα κάνει δεκτή την εξομολόγησή μου, τη μετάνοιά μου;
– Βεβαίως θα την κάνει, κάθε φορά, όποτε να προστρέξεις ο Θεός κάνει δεκτή τη μετάνοιά μας. Αλλά, του λέει, να σε ρωτήσω κι εγώ κάτι;
– Ναι..
– Έχεις σπίτι δικό σου;
– Ναι..
– Έχεις συμβόλαια;
– Έχω..
– Έχεις κτήματα δικά σου;
– Έχω..
– Έχεις συμβόλαια;
– Έχω..
– Ούτως ώστε αν πάω εγώ να τα πατήσω να με βγάλεις έξω. Ε! για δείξε μου, του λέει, και τα συμβόλαια που έχεις με το Θεό ότι θα σ’ αφήσει να περάσουν τα χρόνια και να γεράσεις.
– Τέτοια συμβόλαια, λέει, δεν έχω..
Πέρασε καιρός, ο Άγιος Γέροντας Κύριλλος είχε πάει – εξυπηρετεί το Μοναστήρι και τα χωριουδάκια εδώ που στερούνται Εφημερίου- είχε πάει μια Κυριακή να λειτουργήσει στα χωριουδάκια κι όταν επέστρεψε είδε εδώ στο καμπαναριό, δίπλα, κάποιες κυρίες μαυροφορεμένες.
– Από πού είστε εσείς;
– Από το τάδε χωριό.
– Τι κάνει ο Συμεών;
– Γι’ αυτόν φοράμε μαύρα.
Δεν πρόλαβε να γεράσει, νέος νέος έφυγε. Κι όλο νέοι νέοι ακούμε ότι φεύγουνε.
Καλό θα είναι , λοιπόν , να επιμεληθούμε της ψυχής μας που είναι πράγμα αθάνατο.
Να προστρέχομε, όπως είπαμε, βέβαια και στους Αγίους μας.
Να! είστε σήμερα εδώ, φιλοξενούμενοι, στο ευλογημένο Μοναστήρι, στην ευλογημένη κατοικία, όπως έλεγε ο Άγιος Ιάκωβος, του Οσίου Δαυίδ.
Πόσοι και πόσοι δεν έρχονται κάθε μέρα και παρακαλούν και ζητούν τη Χάρη και τη βοήθεια των Αγίων!
Δυο γράμματα έχω εδώ, δυο λεπτά, δεν θα σας καθυστερήσω πολύ.
Ο κύριος εδώ, ο Λευτέρης Τσαπακίδης, λέει, από την Καλαμαριά, από τη Θεσσαλονίκη, ήρθε προχθές, στις 19 του Μαΐου. Ο χοληδόχος πόρος του, λέει, είχε φράξει με δύο πέτρες. Αναφέρει τα ονόματα μεγάλων γιατρών, κορυφαίων επιστημόνων, της Θεσσαλονίκης και των Αθηνών και οι οποίοι τους είπαν ότι κάθε τρεις μήνες θα πρέπει να αλλάζουν το στεντ, αυτό που βάλανε και θα είναι αυτή η διαδικασία εφόρου ζωής, μια ταλαιπωρία.
Παρακάλεσαν ,όμως , τον Άγιο Ιάκωβο για τον οποίον είχαν ακούσει από το συγγενή τους, το μακαρίτη τώρα, Γιώργο Κωστομητσόπουλο. Αυτός ήταν ένας Σμήναρχος της Αεροπορίας, ο οποίος είχε φύγει στην άλλη ζωή και ο Άγιος Ιάκωβος τον επανέφερε. Από αυτόν είχαν ακούσει για τον Άγιο Ιάκωβο.
Τον παρακάλεσαν και ω! του θαύματος, λέει, οι πέτρες εξαφανίστηκαν. Οι γιατροί τους είχαν πει, λέει, ότι η μια πέτρα ήταν σε θέση σφήνα στο χοληδόχο πόρο και ότι αυτό σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσε να αποκατασταθεί και ότι ακόμα δεν γινόταν καν χειρουργείο στο σημείο αυτό, του σώματος.
Αλλά εκεί που δεν μπορεί να μπει η Επιστήμη μπαίνει η Χάρις του Θεού.
Αυτή η Χάρις του Θεού δεν ήταν στο Λόγο του Θεού, που είπε στον παραλυτικό, “Πάρε το κρεβάτι σου, σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα ;”
Ο Λόγος ο παντοδύναμος του Θεού.
Ποιός επιστημονικός λόγος και ποιός γιατρός και ποιός οποιοσδήποτε να πει αυτό σ’ έναν παραλυτικό “Πάρε το κρεβάτι σου και σήκω και περπάτα” και θα γίνει;
Ο παντοδύναμος, όμως, Λόγος του Θεού έγινεν ευθύς έργο και ο παραλυτικός πήρε το κρεβάτι του και περπατούσε και εδόξαζε το Θεόν.
Επίσης εδώ έχουμε τον Σαράντη από την Ιστιαία Ευβοίας , ο οποίος μας λέει ότι διαγνώστηκε με όγκο στο κεφάλι το 2018. Προγραμματίστηκε η εγχείρηση, ήρθε στο Μοναστήρι, τον σταυρώσαμε με την αγία Κάρα και του είπαμε:
– Μετά το χειρουργείο να επιστρέψεις εδώ όρθιος για να ευχαριστήσεις τον Όσιο.
Πράγματι, λέει, το χειρουργείο πήγε πάρα πολύ καλά. Στη συνέχεια είχε κάποια ταλαιπωρία, αλλά εδώ λέει ότι έζησε την αγάπη πολλών ανθρώπων που ήταν γύρω του, όπως της γυναίκας του και άλλων μελών της οικογενείας, που πριν δεν μπορούσε να την εκτιμήσει, αυτή την αγάπη.
Τώρα λέει κατάλαβε την αξία αυτών των ανθρώπων, στη δοκιμασία του.
Παρακάλεσαν πάλι τον Άγιο Δαυίδ και όλα πήγαν καλά και τώρα, προχθές, ήρθε για να κανονίσει για τη βάφτιση του γιου του που γεννήθηκε τον Ιανουάριο του ‘21 και όλοι μαζί ευχαριστούν και δοξάζουν και ευγνωμονούν τον Άγιο Δαυίδ και τον Παντοδύναμο Θεό.
Βλέπετε ότι , όταν υπάρχει πίστις, οι Άγιοι προστρέχουν στις ανάγκες μας.
Και σας που κάνατε αυτό τον κόπο, καταρχήν να μας συγχωρείτε που σας κουράσαμε και μετά ευχόμεθα ό,τι ζητήσει ο καθένας σας με πίστη πολύ γρήγορα οι Άγιοι να σας το δώσουν.»
(Κήρυγμα του Γέροντος Γαβριήλ, Ηγουμένου της Ι.Μ.Οσίου Δαυίδ, κατά την Κυριακή του Παραλυτικού, στην Ι.Μ.Οσίου Δαυίδ, την 23/5/2021.)
