«ΠροσκυνητάριοντοῦἉγίουὌρουςτοῦἌθωνος»
Ἀδελφός τις ἀπελθὼν εἰς ἰατρόν, ἠρώτησεν αὐτόν, ἂν εὑρίσκεται τάχα κανένα βότανον, μὲ τὸ ὁποῖον νὰ ἠμποροῦσε τινὰς νὰ ἰατρεύσῃ τὰς ἁμαρτίας του. Ὁ δὲ ἰατρὸς ἀποκριθεὶς πρὸς αὐτόν, εἶπε, ναὶ ἀδελφέ, γίνωσκε πὼς εὑρίσκεται ἕνα πολλὰ θαυμαστόν, καὶ ἄκουσον. Ὕπαγε, λάβε τὴν ρίζαν τῆς πνευματικῆς πτωχείας καὶ τῆς ταπεινώσεως τὰ ἄνθη. Καὶ τὰ φύλλα τῆς ὑπομονῆς καὶ τοὺς κλάδους τῆς προσευχῆς.
Καὶ ἕνωσον ὁμοῦ, καὶ τρίψον αὐτὸ εἰς τὸ ἰγδίον τῆς ὑπακοῆς. Καὶ θὲς αὐτὰ εἰς τὸ κόσκινον τῶν ἀγαθῶν λογισμῶν. Ἔπειτα βάλε αὐτὰ εἰς τὸ τζουκάλι τῆς συνειδήσεως καὶ μούσκεψέ τα μὲ τὸ νερὸν ἀπὸ τοὺς σταλαγμοὺς τῶν δακρύων καὶ τότε ἄναψον ὑποκάτωθεν τὴν φλόγα τῆς θεϊκῆς ἀγάπης. Καὶ ὅταν βράσουν μερικόν, κένωσον αὐτὰ εἰς τὸ πινάκι τῆς διακρίσεως καὶ ἀνακάτωσον αὐτὰ μετὰ εὐχαριστίας. Εἶτα ρούφηξέ τα μὲ τὸ χουλιάρι τῆς κατανύξεως καὶ ἀποσπογγίσου μετὰ τοῦ μανδηλίου τῆς ἐξομολογήσεως καὶ οὕτως ἀποκενώσεις τῶν ἁμαρτιῶν σου τὰ πλήθη.