ΘΥΜΑΜΑΙ πρὶν χρόνια, συνομιλώντας μὲ νέους μαθητὲς τοῦ Λυκείου ,τοὺς ρώτησα:
– Τί θὰ θέλατε νὰ ἀλλάξει μέσα στὸν θρησκευτικὸ χῶρο;
Καὶ μία κοπέλα ἀμέσως ἀπάντησε μὲ βεβαιότητα:
– Νὰ γίνουν οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας πιὸ ἀληθινοί!
Πράγματι σὲ ὅλη του τὴν ζωὴ ὁ Ληστὴς ἐπὶ τοῦ σταυροῦ καταγίνονταν σὲ ψευτιές, ἀπατεωνιές, κοροϊδίες καὶ τὰ λοιπά…
Κάποτε ὅμως ,λίγο πρὶν πεθάνει, ἔκανε τὴν ἐπανάσταση καὶ ἔγινε ἀληθινὸς καὶ εἰλικρινὴς φωνάζοντας στὸν συνάδελφο τοῦ ληστῆ πὼς:
«ἠμεῖς μὲν δικαίως, ἄξια γὰρ ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν· οὗτος δὲ οὐδὲν ἄτοπον ἐπραξεν» (Λουκ.κγ΄-41)
Καὶ τότε ἀκριβῶς ,ὄντας γιὰ λίγο ἔστω ἀληθινὸς ,γέμισε ἀπὸ τὸ ἀληθινὸ Ἅγιο Πνεῦμα ὀμολογώντας τὸ σωτήριο: «Μνήσθητί μου Κύριε ἐν τῇ Βασιλεία σου» καὶ ἔτσι κατάφερε νὰ….
κλέψει καὶ τὸν Παράδεισο ἀκόμη!
Θέλεις λοιπὸν νὰ λάβεις τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας;
Γίνε τότε, ἂν τολμᾶς, ἀληθινός!
π.Διονύσιος Ταμπάκης
