– Θα κοινωνήσετε φέτος;
– Ναι θα κοινωνήσουμε! Ε…Πάσχα είναι! Να μη κοινωνήσουμε;
– Αν έχετε προϋποθέσεις, να κοινωνήσετε. Αλλά πιστεύετε στα σοβαρά, ότι αν δεν έχετε υπαρξιακή ολοχρόνια σχέση με το Χριστό και την Εκκλησία, αυτή η φορά είναι, που θα κάνει τη διαφορά;
Αγαπητοί αδελφοί ενορίτες,
Οι μέρες αυτών των εορτών έχουν μια συναισθηματική φόρτιση λόγω της εβδομάδος των παθών αλλά και λόγω της… ανοίξεως και μια τέτοια ενέργεια είναι συνήθως ατμοσφαιρική ή… συγγενική πίεση. (-Να πας να μεταλάβεις είναι Πάσχα).
Ατυχώς τις περισσότερες φορές μαζευόμαστε σαν Εκκλησία για να τελέσουμε την Ευχαριστία και τότε, το ήθος και οι πράξεις μας δείχνουν πόσο άσχετοι με την υπόθεση είμαστε! Φέρνουμε πρόσφορα στο «Μετά φόβου…»! Δεν ξέρουμε πώς να σταθούμε! Ο χώρος μας δημιουργεί την αμηχανία του ξένου περιβάλλοντος! Οι άλλοι μας είναι όλοι σχεδόν άγνωστοι. Δεν ξέρουμε τι έχουμε να κάνουμε εδώ και με ποιόν να το μοιραστούμε! Καθόμαστε κατά τη στιγμή της ευλογίας. Οι ευχές της προσφερόμενης θυσίας, μας είναι άγνωστες λέξεις. Ερχόμαστε και φεύγουμε με την ατσαλάκωτη κρυάδα του ξένου επισκέπτη. Δεν κοινωνάμε στις λειτουργίες ολοχρονίς, γιατί δεν κατανοήσαμε, ότι το θέμα συνδυάζεται με την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας, και όχι με τη γιορτή κατά την οποία την τελούμε!
Τώρα λοιπόν (Μ. Πέμπτη-Μ. Σάββατο) ήρθαμε στον ναό για να κοινωνήσουμε μιας και είναι Πάσχα. Περιμένουμε λιγάκι ανήσυχοι να τελειώσει ο παπάς τα «δικά του» για να κοινωνήσουμε… Άλλωστε χθες ρωτήσαμε: Τί ώρα κοινωνάτε;
Όμως…
Δεν έχει ο παπάς δικά του! Λειτουργία σημαίνει δημόσιο έργο. Δηλαδή έργο όλων μαζί. Όλοι οι Χριστιανοί κάθε κοινότητας είναι μέτοχοι στις ιδιότητες του Χριστού, έχουν γενική Ιεροσύνη, από το Βάπτισμα. Στην κοινότητα όμως κάποιος έχει και ειδική Ιεροσύνη για να προσφέρει στον Χριστό για τους ανθρώπους τα μυστήρια. Σ’ αυτή την κοινότητα είσαι και συ μέλος και μέτοχος. Είσαι; Πρέπει οπωσδήποτε να απαντήσεις και φυσικά να το υλοποιήσεις. Τώρα η κοινότητά σου, η ενορία σου δηλαδή, γιορτάζει. Συ λοιπόν θέλεις να συμμετέχεις; Σ’ αυτή την περίπτωση δεν φτάνει μόνον η σωματική παρουσία για την συμμετοχή αλλά χρειάζεται και η ουσιαστική σχέση και επαφή.
Όντας μέσα στο μυστήριο της Εκκλησίας, έχοντας τον Χριστό Θεό της ζωής μας αρχίζουμε να περπατάμε μαζί Του. Η χριστιανική ζωή είναι ένας δρόμος μπροστά μας, δρόμος προπόνησης για αγάπη του θελήματος του Χριστού. Περπατάμε προς Αυτόν. Μάλλον Αυτός έρχεται προς εμάς όταν δει την διάθεσή μας. Μένει το πώς απαντάμε στο κάλεσμα και πώς πρακτικά ανταποκρινόμαστε.
Περισσότερο και από το αν θα κοινωνήσουμε ή όχι πρέπει να αποφασίσουμε την ποιότητα της σχέσης με το Χριστό.
Πόσο τον αγαπάμε; Καθόλου; Ελάχιστα; Πολύ;
Πώς το εκφράζουμε; Ποιά είναι η συμμετοχή μας στην Θεία Ευχαριστία την Κυριακή;
Τι είναι το θέλημά Του για μας; Ρυθμίζει την ζωή μας;
Τι περιμένουμε απ’ Αυτόν; Υγεία και …χρήματα;
Οι απαντήσεις στα ερωτήματα φανερώνουν την σχέση. Ακόμα περισσότερο δείχνουν στα μάτια μας την εγγύτητα ή την απόσταση απ’ Αυτόν.
Η Εκκλησία είναι το σπίτι Του, πόσο όμως είναι και δικό μας σπίτι;
Η καρδιά μας είναι αυτό που ο Χριστός ”γυρεύει”. Πόσο θέλουμε να έχει περιεχόμενο το θέλημά Του και τον τρόπο που Εκείνος αξιολογεί τα πράγματα;
Η νηστεία είναι τρόπος θυσιαστικής ελευθερίας μας όχι απαίτηση και ανάγκη Του. Πόσο νηστεύουμε για να κοινωνήσουμε; Δηλαδή για να Τον υποδεχτούμε στο “σπίτι” μας;
Η σχέση με τον Χριστό δεν είναι στενόχωρα καθήκοντα αλλά κόπος ελευθερίας από την φιλαυτία μας· με την νηστεία, την προσευχή, την ελεημοσύνη και την αγάπη, δηλαδή θέματα που αφορούν εμάς και που όταν δεν υπάρχουν, η έλλειψή τους τυραγνάει την ζωή μας.
Σήμερα λοιπόν ακούγοντας την πρόσκλησή Του ας μη σκληρύνουμε τις καρδιές μας (για υποτιθέμενη εγωιστική περιφρούρηση) αλλά ας ανοιχτούμε σε μια ανταπόκριση στο κάλεσμα του Χριστού για γνωριμία και συχνότερη συναναστροφή μαζί Του.
Καλή Ανάσταση.
ο Εφημέριος σας
π. Θεοδόσιος