«Πρῶτον καταλλάγηθι τοῖς σὲ λυποῦσιν»

Καὶ στὴν ἐξομολόγηση ἔδινε ἰδιαίτερη σημασία σ᾿ αὐτὴ τὴν πνευματικὴ ἁμαρτία, νὰ θυμόμαστε τὸ κακὸ ποὺ μᾶς ἔκανε κάποιος καὶ νὰ τοῦ κρατᾶμε κακία ἢ πικρία ἢ ἔχθρα. Ἤθελε τὶς ψυχές μας ἀνεξίκακες, γεμάτες συγχωρητικότητα καὶ καλοσύνη. 

«Ἡ κακὴ σκέψη δὲν κρύβεται. Ἐπηρεάζει δυσμενῶς γιὰ μᾶς ἐκεῖνον γιὰ τὸν ὁποῖον σκεπτόμεθα ἄσχημα, ἀκόμη καὶ ἀπὸ μακριά, ἀκόμη καὶ ὅταν δὲν συνειδητοποιεῖ αὐτὸς τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖον ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μαζί μας».

Ὀφείλουμε, λοιπόν, νὰ εἴμεθα «καθαροὶ τῇ καρδίᾳ», καθαροὶ ὄχι μόνο ἀπὸ κακὰ ἔργα, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ κακὲς σκέψεις, ἰδιαίτερα δὲ ἀπὸ τὴν μνησικακία καὶ τὴν πίκρα.

Πολλοὶ λένε ὅτι ἡ χριστιανικὴ ζωὴ εἶναι δυσάρεστη καὶ δύσκολη, ἐγὼ λέω ὅτι εἶναι εὐχάριστη καὶ εὔκολη, ἀλλὰ ἀπαιτεῖ δύο προϋποθέσεις: Ταπείνωση καὶ ἀγάπη».