Έτσι και ο άνθρωπος, όταν βρίσκεται στην αγκαλιά του Θεού, κλείνει τα μάτια του, ηρεμεί, γαληνεύει, νιώθει ασφάλεια γιατί Τον εμπιστεύεται. Όταν απομακρύνεται από τον Θεό, ανοίγει τα μάτια του και αντικρίζει ό,τι συμβαίνει γύρω του.
Επειδή όμως, είναι τόσα πολλά, ανοίγει πολύ περισσότερο τα μάτια του για να προλάβει να τα δει όλα, πράγμα αδύνατο όμως! Το αποτέλεσμα είναι η κόπωση, η σύγχυση, η ταραχή, ο πανικός, η απελπισία…
Η αγκαλιά του Θεού είναι γεμάτη αγάπη και κατανόηση. Πάντα περιμένει, μέσα από την φουρτουνιασμένη κατάστασή μας, να Τον εμπιστευθούμε, επιστρέφοντας από την πτώση μας στην αγκαλιά Του, για να μας επαναφέρει στην πρώτη κατάστασή μας, την παραδείσια, για την οποία είμαστε πλασμένοι!
Η εμπιστοσύνη στην αγάπη του Θεού θα μας δώσει την δύναμη να σηκωθούμε από την πτώση μας! Το να πέφτει είναι φυσικό πλέον για τον άνθρωπο, εξαιτίας της αμαρτίας… Το να μένει πεσμένος είναι αφύσικο! Συμφέρει λοιπόν να κλειστούμε σ’ αυτήν την Θεϊκή αγκαλιά.
Έχει ταλαιπωρηθεί αρκετά ο άνθρωπος από τον τρόπο που σκέφτεται και ενεργεί! Αρκετά κρατήσαμε ανοιχτά τα μάτια μας, κερδίζοντας ανασφάλεια και ταραχή από αυτά που βλέπουμε, από τα έργα μας δηλαδή… Ας τα κλείσουμε για να βλέπει ο καλός Θεός για μας! Τότε όλα θα είναι σίγουρα, γαλήνια, γεμάτα αληθινή αγάπη, την αγάπη του Θεού!
Καθηγούμενος Ι.Μ. Εσφιγμένου