Ὤ ἄνθρωπε, πρέπει ν᾿ ἀλλάξης ζωή. Κόψε μέ τό ψαλίδι τό θέλημά σου, δηλαδή τά κακά ἀποκυήματα: ἀνυπακοές, ἀντιρρήσεις, νοητικές ἀλλοιώσεις καί θά παραμείνη ἕνα δένδρο, τό ὁποῖον δέν θά σαπίση στόν αἰῶνα. Αὐτά λέγει ὁ Κύριος καί Θεός μας.
Κάθε ἡμέρα διάβασε, ἐάν μπορῆς, ἔστω ἕνα στίχο, ἔστω ἕνα κεφάλαιο ἤ ἕνα ψαλμό μέ τά ὁποῖα νά δένης τούς λογισμούς σου καί ἔτσι νά τούς μετακινῆς ἀπό τά φθαρτά στά ἄφθαρτα καί αἰώνια. Δίνοντας ἔτσι δουλειά στούς λογισμούς σου, δέν τούς ἀφήνης πλέον νά γεννοῦν τήν ἁμαρτία, ἡ ὁποία κατόπιν γεννᾶ τά ἔργα τῆς ἐντροπῆς.
Ἡ προσευχή καί ἡ νηστεία, αὐτές οἱ δύο πτέρυγες τῆς ψυχῆς, τά δυνατά ὅπλα τῆς πνευματικῆς μάχης, μέ τά ὁποῖα μπορεῖς νά κερδίσης τήν μάχη ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας, τά γνωρίζεις καί ἐσύ, ἄνθρωπε, καί ξέρεις ἀκόμη πόσο ὠφέλιμα εἶναι.
Ναί! Ἡ Προσευχή καί ἡ νηστεία εἶναι τά θαυμαστά πνευματικά ἐργαλεῖα, μέ τά ὁποῖα μαζεύεις πότε τόν ἕνα καί πότε τόν ἄλλον, τούς καρπούς τῶν πνευματικῶν σου κόπων, ὅπως εἶναι καί τά ἐργαλεῖα στό νοικοκυριό ἑνός σπιτιοῦ.
Ὅταν θέλης νά κόψης τό χορτάρι, χρησιμοποιεῖς τήν κόσα, ἐνῶ ἐδῶ στήν πνευματική μάχη παίρνεις τήν κόσα τῆς προσευχῆς καί κόβεις τήν ἁμαρτία καί συγκεντρώνεις τίς ἀρετές καί τίς φυλάγης γιά νά μή ὁρμήσουν τά ἄγρια πουλιά τῶν λογισμῶν καί ἁρπάξουν τούς σπόρους τῶν ἀρετῶν.
Χρησιμοποίησε αὐτά, ὅταν πρέπει, διότι κανείς δέν γνωρίζει καλλίτερα ἀπό σένα ποῦ συγκεντρώνεις καί ποῦ κόβεις, μόνο ἐσύ, ἄνθρωπε, τά γνωρίζεις αὐτά. Διότι εἶναι γραμμένο: Ὑπάρχει καιρός νά κλαῖς, καί καιρός νά ὁμιλῆς καί καιρός νά σιωπᾶς καί ὅλα στόν καιρό τους καί ὅλα μέ μία ἀληθινή σοφία (Ἐκκλησιασ. 3,4-8).
Λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Ἐγώ θέλω νά εἶναι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ὅπως εἶμαι καί ἐγώ, δηλαδή ἄγαμοι. Ἀλλ᾿ ὁ καθένας ἔχει ἰδικό του χάρισμα ἀπό τόν Θεό» (Α΄Κορ. 7,7).
Κάνε βιαστικά κάτι, ὅ,τι ἠμπορεῖς, ἀλλά μέ πνεῦμα ταπεινώσεως, διότι ὁ Θεός, ἐναντιώνεται στούς ὑπερηφάνους καί ἀλαζόνες, ἐνῶ στούς ταπεινούς δίνει τήν χάρι.
Εὑρίσκεσαι σέ περίοδο νηστείας, μή ξεχνᾶς ὅτι σέ βοηθεῖ κι αὐτή καί εἶναι σάν μία αἴθουσα διαμονῆς, στήν ὁποία ὁ ἄρρωστος ἀπό τίς ἁμαρτίες του χριστιανός πρέπει νά σκεφθῆ, μέχρι νά ἔλθη ἡ σειρά του, πῶς νά ξεσκεπάση πιό εἰλικρινά τήν ἀσθένειά του μπροστά τόν Πνευματικό του στήν ἐξομολόγησι, διότι, ἐφ᾿ ὅσον ἦλθες στόν γιατρό δέν πρέπει νά ἐπιστρέψης ἀθεράπευτος, ἀλλά νά λάβης μέρος κατά ἕνα ὠφέλιμο τρόπο στούς οὐράνιους γιατρούς τῆς Ἁγίας Τριάδος.
Ἡ προσευχή εἶναι ἡ ἀναπνοή τῆς ψυχῆς, ἐνῶ ἡ νηστεία εἶναι τό νερό, τό ὁποῖον σβήνει τήν φλόγα τῶν παθῶν..
Κάθε ἐργαλεῖο ἔχει δύο ὄψεις. Ἐάν δέν τό χρησιμοποιήσης ὅπως πρέπει, ἀπό τήν θέσι πού κόβει, σέ κόβει ἐσένα καί ἀντί νά κτίζης, νά γκρεμίζης. Συνεπῶς, νά εἶσαι μέ τήν ἐλπίδα στόν Κύριο, ὅταν χρησιμοποιῆς τά ἐργαλεῖα Του.
Σού ὑπενθυμίζω τήν μυστική ἐκείνη ὁμάδα, ἡ ὁποία ἔβαλε στόν δρόμο ἀνθρώπους της γιά τήν σύλληψι τοῦ Ἰησοῦ. Ἦτο ἡμέρα Τετάρτη καί μετά τρεῖς ἡμέρες, δηλαδή τήν Παρασκευή, λοχεύθηκε γιά τίς ἁμαρτίες μας καί ραντίσθηκε μέ τό Αἷμα Του γιά τίς ἀνομίες μας. Ὁ Χριστός βασανίσθηκε γιά τήν σωτηρία μας καί μέ τίς πληγές Του ὅλοι ἐμεῖς θεραπευθήκαμε.
Βασανισμένος καί ταλαιπωρημένος καθώς ἦτο, δέν ἄνοιξε τό στόμα Του, καί σάν πρόβατο ὡδηγήθηκε στήν σφαγή καί σάν ἀμνός ἄμωμος στάθηκε μπροστά σ᾿ αὐτόν γιά νά Τόν κουρέψη καί δέν ἄνοιξε τό στόμα Του (Πράξεις Ἀποστόλων 8,32).
Καί ἐπειδή αὐτές τίς δύο ἡμέρες ἔπαθε ὁ Ἰησοῦς γιά χάριν τῆς σωτηρίας ὅλων μας, ἐπιθυμῶντας κατά ἕνα ἰδιαίτερο τρόπο νά μᾶς βγάλη ἀπό τήν λάσπη τῆς ἁμαρτίας, τῶν παθῶν, τῆς αἰωνίου καταδίκης, θέλοντας νά μᾶς σώση, ἐμεῖς θά παραμείνουμε, ἄραγε, ἀδιάφοροι μπροστά στήν μεγάλη Του θυσία; Νά μή θυσιάσουμε κι ἐμεῖς κάτι χρησιμοποιῶντας τό ὅπλο τῆς ἐγκρατείας;
Από το βιβλίο: «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ»
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ, ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ
