Επαναδημοσιεύουμε σήμερα το ιστορικό αυτό δημοσίευμα, επειδή το πρόβλημα είναι περισσότερο πνευματικό απ΄όσο νομίζουμε κι επειδή από πέρυσι μέχρι σήμερα δεν άλλαξε τίποτα απολύτως…
Η Sportime, μέσω του Ελευθερίου Ανδρώνη και του
Periklis Giolias
, μάς προσφέρει και πάλι απλόχερα την ορθοδοξότερη κατ΄εμάς τοποθέτηση σ΄ένα θέμα που συνεχίζει εδώ και καιρό να “καίει” νύχτα μέρα όπου κι αν βρεθούμε, όπου κι αν σταθούμε…
Μια τοποθέτηση που δεν θα μπορούσαμε στο παρελθόν, ούτε να διανοηθούμε πως θα διαβάζαμε από ένα αθλητικό μέσο (αν και η επαναλαμβανόμενη έκπληξη δεν αποτελεί πλέον έκπληξη…), το οποίο μας δίνει μια αλλιώτικη “πάσα”, ώστε να πάψουμε να κάνουμε τα στραβά μάτια σε όσα αποτρόπαια περνούν κάθε βράδυ μέσα απ΄όσες οθόνες έχουμε αφήσει ανοιχτές στα σπιτικά μας και να τολμήσουμε και μεις να πάρουμε, έστω και έμμεσα θέση αναδημοσιεύοντάς την…
* Πριν διαβάσετε τα παρακάτω καταθέτουμε στην αγάπη σας μέσα από ένα ερώτημα όχι απλά έναν προβληματισμό μας, αλλά κυρίως μια έμπονη παράκλησή μας.
Θα αφήναμε ποτέ τα παράθυρα των σπιτιών μας ανοιχτά να μπαίνουν τα κάθε λογής σκουπίδια;
Κι όμως το κάνουμε.
Γι΄αυτό και η επίμονη παράκλησή μας:
Ας κλείσουμε επιτέλους την ρημάδα την τηλεόραση!
Ή να την περιθωριοποιήσουμε, έστω χρησιμοποιώντας την επιλεκτικά.
Μην την αφήσουμε να μολύνει άλλο με τα πνευματικά της μικρόβια ούτε τις ψυχές μας, αλλά ούτε και τα σπίτια μας, όπου παρεπιμπτόντως κυκλοφορούν μονίμως αυτόν τον καιρό και τα παιδιά μας…
~ Με πόνο .
“αμφ.“
“Οι σεξουαλικές παρεκτροπές, οι παραφιλίες, οι παρενοχλήσεις, είναι όλα αποτελέσματα βαθιάς νοσηρότητας της ψυχής του ανθρώπου.
Μια απονεκρωμένη ψυχή που έχει στείλει τον Θεό στην «εξορία», ασεβεί και ασελγεί επάνω στον συνάνθρωπο, την ίδια στιγμή που θεοποιεί τη σάρκα του θύματος του.
Τα πάθη του τον κατακυριεύουν, γιατί δεν υπάρχει στη ζωή του ο παράγοντας Θεός, για να του υπενθυμίσει τα όρια της ελευθερίας του.
Δεν έχει πια έναν ακλόνητο οδηγό που θα του ορίσει που τελειώνει η ανθρωπιά και που ξεκινά η αποκτήνωση.
Η συνείδηση είναι μεν ένα ισχυρό ηθικό φρένο που υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους (ανεξαρτήτως αν πιστεύουν στον Θεό ή όχι), αλλά μπορεί εύκολα να ισοπεδωθεί κάτω από τον οδοστρωτήρα του «ΕΓΩ» μας.
Δεν είναι άνθρωποι «που γεννήθηκαν έτσι». Είναι άνθρωποι που έγιναν έτσι. Που επέτρεψαν στον εαυτό τους να εξελιχθεί έτσι.
Η ρίζα του κακού κρύβει την ύπαρξή της στην προαίρεση του ανθρώπου, και όχι στη ίδια τη φύση του.
Η αληθινή φύση του ανθρώπου έχει προορισμό αφθαρσίας και θέωσης, μέσω της καταστολής των παθών που μας κρατούν δέσμιους στην «θανατίλα» της ύλης.
Η διαστροφή και η κακία είναι απομάκρυνση από το αγαθό, όπως το σκοτάδι είναι απομάκρυνση από το φως.
Η Εκκλησία μέσω της Ορθόδοξης διδασκαλίας, αναλαμβάνει (για όλους μας ανεξαιρέτως) αυτόν ακριβώς τον σωτήριο ρόλο. Να μας υπενθυμίζει πως κάθε άνθρωπος είναι ένας εν δυνάμει άγιος, αρκεί να απεκδυθεί τον «παλαιόν άνθρωπον».
Πως πρέπει να αξιολογεί τη σημασία των πραγμάτων της ζωής αυτής, πάντα σε σχέση με την αιώνια προοπτική του.
Σε αντίθεση με όλα τα κοσμικά συστήματα (στα οποία πολλές φορές κυριαρχεί ο νόμος της ζούγκλας), η Εκκλησία αντιμετωπίζει τον άνθρωπο πρώτα απ’ όλα ως ψυχή, κατακρίνει μοναχά την πράξη του και όχι το ίδιο το άτομο.
Δεν ξεχωρίζει αμαρτωλό από αμαρτωλό.
Στέκεται για 20 αιώνες εχθρική προς τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Αφήνει πάντα ορθάνοιχτο και προσβάσιμο τον δρόμο που έστρωσε για το ανθρώπινο γένος ο Χριστός.
Τον δρόμο της μετάνοιας και της συγχωρήσεως.
Η μετάνοια, η εξομολόγηση και η Θεία Κοινωνία είναι «πυρηνικά όπλα» εναντίον της ανθρωποκτόνας θεοποίησης του εγώ μας. Γκρεμίζουν το πάθος του εγωισμού, της φιληδονίας, της σαρκολατρείας, της κενοδοξίας.
Οδηγούν την ανθρώπινη ψυχή στο να σταματά να λειτουργεί εγωκεντρικά και να ξεκινά να σκέφτεται Θεοκεντρικά (αυτός είναι ο πραγματικός ανθρωποκεντρισμός), αποκαλύπτουν την πλάνη της ματαιότητας και ωθούν το άτομο σε ένα κοπιαστικό μεν – σωτήριο δε, ταξίδι αληθινής αυτογνωσίας, κάτω από την σκέπη της άπειρης Θεϊκής φιλανθρωπίας που αποκαλύφθηκε επάνω στον Σταυρό.
Όλες οι αρετές που ψάχνει απεγνωσμένα η κοινωνία μας σήμερα εν μέσω τόσων σκανδάλων, μπορούν να αντληθούν από αυτήν ακριβώς τη στάση ζωής.
Η αγάπη, η δικαιοσύνη, η τιμιότητα, η συναισθηματική ισορροπία, ο σεβασμός στον συνάνθρωπο, η ευγένεια, η ισότητα και όλες οι άλλες αρετές, βρίσκονται σπαρμένες στον δρόμο της μετάνοιας και της αληθινής εν Θεώ ζωής.
Ο Χριστός ήταν Αυτός που δίδαξε με κάθε τρόπο πως στον τερματισμό του πνευματικού στίβου της ζωής, οι έσχατοι μπορούν να γίνουν πρώτοι και οι πρώτοι έσχατοι.
Η ίδια η ιστορία της Εκκλησίας είναι ιστορία καταπληκτικών ηθικών ανατροπών προς την θέωση ή και προς την καταστροφή.
Τελώνες και ταπεινοί ψαράδες γίνονται μαθητές και απόστολοι του Χριστού.
Μαθητές του Χριστού μεταβάλλονται σε προδότες.
Πόρνες μεταστρέφονται και γίνονται μεγάλες αγίες.
Ληστές μετανοούν και κερδίζουν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα την Βασιλεία των Ουρανών.
Ας θυμόμαστε πάντοτε πως η νίκη κατά των παθών δεν είναι κάτι άπιαστο και ακατόρθωτο.
Πως η δικαιοσύνη του Θεού λειτουργεί με διαφορετικούς νόμους και με διαφορετικούς τρόπους από την δικαιοσύνη του ανθρώπου.
Και πως το άπειρο έλεος του Θεού δεν αφήνει καμία ψυχή έξω από την λύτρωση της συγχώρεσης.
