Έχεις ποτέ σταθεί και αναρωτηθεί αν ελέγχεσαι από μια δύναμη πέρα από τον εαυτό σου; Μήπως ο κόσμος αισθάνεται άδειος, εξωπραγματικός και τρελός και όλα αυτά την ίδια στιγμή; Ίσως αυτές οι σκέψεις εσένα να μην αγγίζουν, καθώς έχεις ήδη αναλωθεί μέσα σε όλες αυτές τις τεχνολογικές καινοτομίες που υποτίθεται ότι γίνονται για να μας βοηθήσουν. Όπως και να έχει το πράγμα, παρακάτω είκοσι σημάδια που δείχνουν ότι είσαι σκλάβος της σύγχρονης τεχνολογίας.
Πόσο συχνά απομακρύνεσαι από την αγαπημένη σου οθόνη συνειδητοποιώντας ότι ξόδεψες ατελείωτες ώρες online; Θα έπρεπε καλύτερα πράγματα να κάνεις, αλλά απλά σπαταλάς το χρόνο σου σε ανούσια βίντεο στο Youtube και χαζά αρθράκια. Μπορεί να υπόσχεσαι στον εαυτό σου ότι δεν θα το ξανακάνεις, αλλά … ω! πρέπει να το δεις και αυτό!
Τσεκάρεις συνεχώς για emails, μηνύματα, updates, και ειδήσεις συχνά, ακόμη και όταν δεν υπάρχουν; Οι άνθρωποι σήμερα είναι τόσο τοξικομανείς με τα smartphones τους ώστε η nomophobia είναι μια πραγματικότητα. (Nomophobia = ο φόβος μήπως μείνεις χωρίς κινητό. Από τα αρχικά της φράσης no mobile phone phobia).
Ο μέσος Αμερικάνος ξοδεύει περισσότερο από 7 ώρες την ημέρα κοιτάζοντας οθόνες. Και να ξέρεις ότι το πράγμα χειροτερεύει όταν αρχίσεις να αισθάνεσαι ότι ο πραγματικός κόσμος είναι πολύ βαρετός σε σύγκριση με αυτόν την οθόνης. Ακόμα και εγώ που προτιμώ να είμαι στη φύση και να επιδίδομαι σε σωματικές δραστηριότητες, πρέπει να ξοδέψω πάρα πολύ χρόνο δουλεύοντας στο laptop μου.
Οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο πάσχουν από ανεπάρκεια βιταμίνης D λόγω της έλλειψης του ηλιακού φωτός, και η τεχνολογία δεν κάνει τα πράγματα καλύτερα. Είναι να απορεί κανείς ότι τα άτομα που είναι συνεχώς στην πρίζα δεν φαίνεται να έχουν καμία ζωντάνια;
Οι ίδιοι άνθρωποι οι οποίοι στερούνται του φυσικού φωτός κατά τη διάρκεια της ημέρας, αγαπάνε να βομβαρδίζουν τα μάτια τους με τεχνητό φως κατά τη διάρκεια της νύχτας, όταν πρέπει να κοιμηθούν. Με αυτόν τον τρόπο καταστρέφεις πραγματικά τον κύκλο του ύπνου σου, διακόπτοντας την παραγωγή μελατονίνης στον εγκέφαλό σου.
Δεν ξέρω πόσες φορές οι άνθρωποι σχεδόν πέφτουν πάνω μου, γιατί είναι πολύ απασχολημένοι στο να κοιτάζουν τα τηλέφωνά τους, ενώ περπατάνε. Θεωρώ επίσης εξοργιστικό το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι δικαιολογούν το να γράφουν μηνύματα ενώ οδηγούν με τον ισχυρισμό ότι είναι έξυπνοι αρκετά για να το κάνουν με ασφάλεια.
Πάντα πίστευα ότι όλα αυτά τα «Brain Training» παιχνίδια που παίζουν οι άνθρωποι στα κινητά τους είναι χαζά και άσκοπα. Πρόσφατες μελέτες έχουν αποδείξει ότι η εκτίμησή μου ήταν σωστή.
Ήμουν ένας ντροπαλός και αδέξιος έφηβος περνώντας σχεδόν όλο τον ελεύθερο χρόνο μου στην τηλεόραση, στο διαδίκτυο, και τα βιντεοπαιχνίδια, αντί να κοινωνικοποιηθώ. Μου πήρε σχεδόν μια δεκαετία οδυνηρού αγώνα για να καλύψω τη διαφορά και να είμαι κάπως στον μέσο όρο όσον αφορά τις κοινωνικές μου ικανότητες.
Έχω δει τον εαυτό μου να θέλει να απαλλαγεί από το smartphone μου για λίγο, και να πάρω ένα απλό τηλέφωνο ώστε να απλοποιήσω τη ζωή μου. Αυτό, όμως, έχει αποδειχθεί δύσκολο καθώς οι άνθρωποι εκεί που ζω χρησιμοποιούν μια δημοφιλή εφαρμογή για σχεδόν όλες τις προσωπικές τους και εργασιακές τους επικοινωνίες. Έτσι αναγκάζομαι να παραμείνω δεμένος στο smartphone μου, ακόμη κι αν δεν το θέλω πια.
Έχεις παρατηρήσει ότι αισθάνεσαι να βαριέσαι πιο εύκολα, και να έχεις δυσκολίες στο να συγκεντρωθείς και να θυμηθείς πράγματα; Τα παλιά τα χρόνια οι άνθρωποι συνήθιζαν να απομνημονεύουν ολόκληρες ιστορίες και επικά ποιήματα. Σήμερα, πολλοί νέοι άνθρωποι αγωνίζονται να θυμηθούν τον αριθμό του τηλεφώνου τους.
Η αχρήματη κοινωνία δεν είναι ένα καλό πράγμα. Το έχουμε πει πολλές φορές.
Εσύ χρησιμοποιείς την τεχνολογία ή αυτή σε καθοδηγεί και σε διατάζει; Τα όρια φαίνονται να γίνονται πιο θολά κάθε μέρα, αλλά λίγοι άνθρωποι νοιάζονται επειδή είναι εξαρτημένοι από την άνεση που τους προσφέρει.
Ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία οι κυβερνήσεις και οι εταιρείες δεν ήταν σε θέση να συγκεντρώσουν τόσες πληροφορίες για μας, όπως κάνουν τώρα. Ο σημερινός κόσμος της συλλογής και της επιτήρησης των πληροφοριών είναι μια ονείρωξη της Στάζι που έγινε πραγματικότητα.
Ενώ ο λαουτζίκος μόλις και μετά βίας μπορεί να οπλιστεί με βασικά όπλα, όπως μαχαίρια και όπλα, – κι αν μπορέσει κι αυτά -, οι κυβερνήσεις μας έχουν όλα τα είδη των προηγμένα όπλων για να μας ελέγξουν. Και με τον ερχομό της ρομποτικής τεχνολογίας, φαίνεται ότι οι ηγεμόνες μας δεν θα χρειάζονται καν άλλους άνδρες για να πατήσουν τα πρόσωπά μας με μια μπότα μια για πάντα.
Ακόμη και μετά όλα τα παραπάνω, θα υπάρξουν πολλοί άνθρωποι που ανοιχτά και τυφλά θα αποδεχτούν όλες τις τεχνολογικές καινοτομίες, σαν κάτι «καλό». Θα ισχυριστούν ότι το μόνο που χρειάζεται είναι μια χρήση με «μέτρο» και όλα θα πάνε καλά. Αλλά ποιος αποφασίζει αυτό το μέτρο; Πώς μπορείς να ορίσεις την «μετριοπαθή» χρήση; Πώς μπορείς να παραμείνεις στην μετριοπαθή χρήση σε έναν κόσμο που εξαρτάται όλο και περισσότερο από την τεχνολογία; Η μετριοπαθής χρήση σήμερα, θα είχε θεωρηθεί υπερβολική μόλις πριν από έναν αιώνα.