Καταγράφεται ἀπό τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας μιά ὑπέροχη ἱστορία γιά ἕνα νέο. Ἦταν πανέξυπνος. Ζοῦσε κατά τόν πρῶτο αἰώνα μ.Χ. λίγο πιό ἔξω ἀπό τήν Ἔφεσο.
Σέ αὐτή τή μεγάλη πολιτισμένη πόλη πέρασε τά τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του καί ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής Ἰωάννης καί ἀπό ἐκεῖ διοικοῦσε τίς νεοσύστατες ἐκκλησίες τῆς Μ. Ἀσίας.
Εἶχε γνωρίσει συμπτωματικά στίς περιοδεῖες του καί τόν εὐφυέστατο νέο. Τόν εἶχε πολύ συμπαθήσει καί παρακάλεσε τόν Ἐπίσκοπο τῆς περιοχῆς νά δείξει ἰδιαίτερη φροντίδα γι’ αὐτό τό ταλαντοῦχο παλληκάρι καί τόν κατέστησε ὑπεύθυνο ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ γιά τήν ψυχή του.
Ὁ Ἐπίσκοπος μέ δέος δέχτηκε αὐτή τήν ἀνάθεση καί ἔδειξε ἄγρυπνη ἐπιμέλεια γιά τήν πνευματική του κατάρτιση. Τοῦ δίδαξε τίς χριστιανικές ἀλήθειες καί ἡ νεανική ψυχή πού ἀναζητοῦσε τό σωστό ἱκανοποιήθηκε βαθιά, σαγηνεύτηκε ἀπό τήν πίστη στόν Χριστό καί βαπτίστηκε.
Ὁ Ἐπίσκοπος μέ τήν πνευματική προσφορά καί τήν ἔγνοια εἶχε ἐπιτελέσει τό καθῆκον του. Ἦταν πιά ὥριμος ὁ νέος καί ἐλεύθερος στίς ἐπιλογές του.
Μποροῦσε κανείς νά πιστέψει στή σταθερή πνευματική πορεία του. Οἱ ἔξυπνοι νέοι ἔχουν συνήθως ἰσχυρό χαρακτήρα καί ἀσάλευτοι ἔχουν τή δυνατότητα νά συνεχίζουν τό δρόμο τους. Ἡ ἐξέλιξη τοῦ συγκεκριμένου νέου ἀπέδειξε τό ἀντίθετο.
Ἡ ἀναγνώριση τῶν ἡγετικῶν του ἱκανοτήτων ἀπό τούς καινούργιους συντρόφους του μέ τήν ἄτακτη ζωή, ὁδήγησε −ἀπίστευτο!− στό νά συμπτύξουν μιά ληστρική συμμορία μέ αὐτόν ἀρχηγό.
Πέρασε ἀρκετό διάστημα ὅταν ἐπισκέφθηκε αὐτή τήν περιοχή ξανά ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης.
Μετά τήν ἄλλη ἐπικοινωνία γιά τά Ἐκ κλησιαστικά θέματα, ρώτησε μέ ἐνδιαφέρον τόν Ἐ πίσκοπο, τί γίνεται ὁ νέος πού τοῦ εἶχε ἐμπιστευθεῖ.
Ὁ Ἱεράρχης σιωπηλός στήν ἀρχή καί στή συνέχεια πνιγμένος στά δάκρυα ἀπάντησε ὅτι πέθανε… Πέθανε.
Ἀπορημένος, ξαναρώτησε ὁ Εὐαγγελιστής:
― Πῶς τόσο νέος;
― Πέθανε πνευματικά! Κρύβεται στό γειτονικό βουνό καί μέ τή συμμορία του κλέβει τούς περαστικούς.
Ὁ γέροντας Ἀπόστολος πικράθηκε βαθιά. Ἔπειτα δέν δίστασε. Ζήτησε ἕνα ἄλογο καί συνέχισε τό κυνηγητό τῆς ἀγάπης!…
Προχώρησε στό δύσβατο μονοπάτι πού τοῦ ἔδειξαν, πέρασε ἔρημους τόπους καί ἀπόκρημνα φαράγγια. Κατάκοπος συνέχιζε τήν ἀναζήτηση.
Δέν πρόλαβε νά φθάσει στό ληστρικό κρησφύγετο καί χωρίς ἀντίσταση τόν συνέλαβε ἕνας ληστής, πού ἐντυπωσιάστηκε ἀπό τήν παρουσία του. Τόν παρακαλεῖ ἤρεμα ἐκεῖνος νά τόν ὁδηγήσει μπροστά στόν ἀρχηγό. Γρήγορα ἐνημερώνεται. Φθάνουν στόν τόπο τους.
Παρά τήν πρώτη ἄρνηση ὁ ἀρχιληστής βγῆκε νά τούς συναντήσει μέ ὅλο τόν ὁπλισμό του. Μά καθώς εἶδε τόν ξένο, πού εἶχε κατεβεῖ ἀπό τό ἄλογο, ἔπεσαν ἀπό τά χέρια του τά ὅπλα καί ἔτρεξε νά φύγει.
Οἱ σύντροφοι ἀποροῦσαν. Τά ἔχασαν. Ἔμειναν ἀ ποσβολωμένοι… Ἡ ἀγάπη πάντα ἀφοπλίζει!Συγκλονισμός ψυχῆς. Ὁ γέροντας Εὐαγγελιστής ἀκολουθοῦσε πίσω του:
― Μή φοβᾶσαι, παιδί μου, φώναξε. Μή φεύγεις ἀπό τόν πατέρα σου. Ἡ καρδιά μου πονάει γιά σένα. Ὁ Χριστός καί τώρα σέ ἀγαπάει.
Ὁ ἀρχιληστής ἀναστατώθηκε, συγκλονίστηκε, ἔτρεχε… Σέ λίγο ὅμως γύρισε μέ σκυμμένο τό κεφάλι καί κλαίγοντας γοερά γονάτισε μπροστά στόν γέροντα Εὐαγγελιστή Ἰωάννη, πού ἔσκυβε μέ πατρική στοργή ἐπάνω ἀπό τόν ἁμαρτωλό μετανοημένο νέο.
Τό κυνηγητό τῆς ἀγάπης εἶχε ἐπαναφέρει στήν ποίμνη τοῦ Χριστοῦ τό χαμένο πρόβατο.
Τόν ἐπισκίασε ξανά ἡ θεία Χάρη, γιά νά τόν κάνει ἀναγεννημένο τέκνο τοῦ Θεοῦ!
δ. Χ.
Βοηθήματα:
1. «Ἀνέκδοτα» ἐκδόσεις «Ζωῆς», σελ. 131.
2. «Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, ὁ υἱός τῆς βροντῆς», Σώτου Χονδρόπουλου σελ. 132-134.
3. «Κατηχητικά βοηθήματα» Α΄ σειρά 1969, σελ. 152-159. Σκίτσα ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἀρχιμ. Γερβάσιου Ραπτόπουλου: «Σέ ἀναζήτηση τοῦ ληστῆ»
ΠΗΓΗ: https://oikohouse.wordpress.com
