– Γέροντα, μερικὲς φορὲς λέτε ὅτι ὁ τάδε ἄνθρωπος βλέπει μὲ εὐρωπαϊκὸ φακὸ καὶ ὄχι μὲ ἀνατολίτικο πνεῦμα. Τί ἐννοεῖτε;
– Ἐννοῶ ὅτι βλέπει μὲ εὐρωπαϊκὸ μάτι, μὲ εὐρωπαϊκὴ λογική, χωρὶς πίστη, ἀνθρώπινα.
– Καὶ ποιὸ εἶναι τὸ ἀνατολίτικο πνεῦμα;
– «Ἀνατολὴ ἀνατολῶν καὶ οἱ ἐν σκότει καὶ σκιά…»! (1)
– Δηλαδή;
Ὅταν λέω ὅτι ἕνας ἔπιασε τὸ ἀνατολίτικο πνεῦμα καὶ ἄφησε τὸ εὐρωπαϊκὸ πνεῦμα, θέλω νὰ πῶ ὅτι ἄφησε τὴν λογική, τὸν ὀρθολογισμό, καὶ ἔπιασε τὴν ἁπλότητα καὶ τὴν εὐλάβεια, γιατί αὐτὸ εἶναι τὸ ὀρθόδοξο πνεῦμα στὸ ὁποῖο ἀναπαύεται ὁ Χριστός, ἁπλότης καὶ εὐλάβεια.
Σήμερα, συχνὰ λείπει ἡ ἁπλότητα ἀπὸ τοὺς πνευματικοὺς ἀνθρώπους, ἡ ἁγία ἁπλότητα ποὺ ξεκουράζει τὴν ψυχή.
Ἂν δὲν ἀρνηθῆ κανεὶς τὸ κοσμικὸ πνεῦμα καὶ δὲν κινηθῆ ἁπλά, νὰ μὴ σκέφτεται δηλαδὴ πῶς θὰ τὸν δοῦν ἢ τί θὰ ποῦν γι’ αὐτόν, τότε δὲν συγγενεύει μὲ τὸν Θεό, μὲ τοὺς Ἁγίους.
Γιὰ νὰ συγγενέψη, πρέπει νὰ κινηθῆ στὸν πνευματικὸ χῶρο.
Ὅσο κανεὶς κινεῖται μὲ ἁπλότητα, ἰδίως μέσα σὲ ἕνα Κοινόβιο, τόσο στρογγυλεύει, γιατί φεύγουν τὰ ἐξογκώματα τῶν παθῶν. Ἀλλιῶς κοιτάζει νὰ φτιάξη ἕναν ψεύτικο ἄνθρωπο.
Γι’ αὐτὸ νὰ προσπαθήσουμε νὰ πετάξουμε τὸν κοσμικὸ καρνάβαλο, γιὰ νὰ…ἀγγελοποιηθοῦμε.
Ξέρετε τί κάνουν οἱ κοσμικοὶ καὶ τί κάνουν οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι; Οἱ κοσμικοὶ κοιτάζουν ἡ αὐλή τους νὰ εἶναι καθαρή. Τὸ σπίτι μέσα δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει ἂν ἔχη σκουπίδια. Σκουπίζουν τὴν αὐλὴ καὶ πετοῦν τὰ σκουπίδια μέσα στὸ σπίτι! Σοὺ λέει: «Οἱ ἄλλοι τὴν αὐλὴ βλέπουν, δὲν βλέπουν μέσα τὸ σπίτι». Μέσα μου δηλαδὴ ἂς ἔχω σκουπίδια, ὄχι ὅμως ἔξω! Τοὺς ἐνδιαφέρει νὰ τοὺς καμαρώνουν οἱ ἄλλοι.
Ἐνῶ οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι κοιτάζουν τὸ σπίτι μέσα νὰ εἶναι καθαρό. Δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει τί θὰ πῆ ὁ κόσμος, γιατί ὁ Χριστὸς κατοικεῖ στὸ σπίτι, στὴν καρδιά, δὲν κατοικεῖ στὴν αὐλή. Μερικὲς φορὲς ὅμως καὶ πνευματικοὶ ἄνθρωποι κινοῦνται ἐπιφανειακά, κοσμικά, καὶ γιὰ νὰ εἴμαστε πιὸ συγκεκριμένοι, φαρισαϊκά. Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι δὲν σκέφτονται πῶς θὰ πᾶνε στὸν Παράδεισο, κοντὰ στὸν Θεό, ἀλλὰ πῶς θὰ φανοῦν ἐδῶ καλοί. Στεροῦνται ὅλες τὶς πνευματικὲς χαρές, ἐνῶ μποροῦσαν νὰ ζήσουν ἀπὸ ‘δῶ τὸν Παράδεισο. Ἔτσι μένουν γήινοι ἄνθρωποι. Προσπαθοῦν νὰ ζήσουν μία πνευματικὴ ζωὴ μὲ κοσμικὸ τρόπο. Μέσα τους ὅμως εἶναι ἄδειοι, δὲν ὑπάρχει Θεός. Δυστυχῶς, τὸ κοσμικὸ πνεῦμα ἔχει ἐπιδράσει πολὺ καὶ στοὺς πνευματικοὺς ἀνθρώπους. Ἂν πνευματικοὶ ἄνθρωποι ἐνεργοῦν καὶ σκέφτωνται κοσμικά, τί νὰ κάνουν οἱ κοσμικοί;
Εἶπα σὲ μερικοὺς νὰ βοηθήσουν ναρκομανῆ παιδιὰ καὶ μοῦ εἶπαν: «Ἂν κάνουμε ἕνα ἵδρυμα γιὰ ναρκομανεῖς, δὲν θὰ μᾶς δίνουν καμμιὰ περιουσία. Γι’ αὐτὸ θὰ κάνουμε Γηροκομεῖο». Δὲν λέω ὅτι τὸ Γηροκομεῖο δὲν χρειάζεται. Ἀλλοίμονο! Ἀλλά, ἂν ξεκινοῦμε ἔτσι, αὐτὰ δὲν θὰ εἶναι εὐαγῆ ἀλλά… «ναυαγῆ» ἱδρύματα! Δὲν καταλαβαίνουν ὅτι ἡ κοσμικὴ ἐπιτυχία εἶναι ἀποτυχία πνευματική.
