Σήμερα της Αγίας Σοφίας, και των θυγατέρων αυτής, Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης. Λειτουργήσαμε, μέσα στο γλυκό φώς της Ευχαριστίας, μα και του ουρανού που σιγά σιγά όσο περνούσε η ώρα γινόταν όλο και πιο δυνατό.
Βέβαια το Φθινόπωρο έχει μια ιδιορρυθμία. Παίζει λιγάκι με τα συναισθήματα μας. Λιάζει και σκοτεινιάζει στο ίδιο γρήγορα. Θα έχετε ακούσει ότι σαν αλλάζουν οι εποχές οι ευαίσθητες ψυχές λίγο χάνουν τον προσανατολισμό τους. Είναι λίγο εκκρεμές. Βαθαίνουν πότε στην θλίψη και πότε αναδύονται στην χαρά. Μάλλον προετοιμάζονται για την είσοδο του χειμώνα, μα ο Θεός, το δίνει σιγά σιγά έτσι ώστε να μην τους έρθει απότομο και γκρεμοτσακιστούν στα απύθμενα του ψυχισμού.
Τα έχουν αυτά οι ευαίσθητοι. Είναι σαν τα λουλούδια μαραίνονται και ανθίζουν πάλι. Έχει κόστος όμως αυτό. Αλλά και τι ωραίο δεν έχει κόστος. Δεν είναι λίγο να σου έχει δώσει ο Θεός μια όμορφη καρδιά!!!!
Που λέτε, για να επανέλθουμε στην αρχή της ημέρας, με το που μπήκα στο ναό, πολύ πρωί, ο νεωκόρος ακόμη άναβε τα καντήλια, βλέπω το εικόνισμα της Αγίας με τις κόρες της.
Σκέφτομαι, τόσο όμορφα και σημειολογικά δυνατά ονόματα; Όλα μαζί; Σοφία, Ελπίδα, Πίστη κι Αγάπη; Μα αυτή δεν ήταν απλά μια οικογένεια αγίων μαρτύρων, αλλά κάτι περισσότερο.
Ήταν η ίδια η ζωή. Μπορεί κανείς να ζήσει δίχως όλες αυτές τις αρετές και τις ποιότητες. Και αν ζήσει, τι ζωή θα είναι αυτή;
Μπορεί κάπου να τις χάνουμε και κάπου να τις βρίσκουμε μα ποτέ κανείς δεν μπορεί να ζήσει δίχως τους. Και όπου τις συναντάμε ακόμη κι αν δεν τις κατέχουμε, τις θαυμάζουμε και τις χαιρόμαστε.
Έτσι ήρθε στο νου μου ότι τα ονόματα των σημερινών αγίων, κάτι ζητάνε από την ψυχή μου. Κατηφορίζουν ορμητικά προς την καρδιά μου και αναζητούν το νόημα. Μιλάνε δίχως στόμα μα σαφέστατα πολύ πιο ηχηρά. Προσκυνάς το εικόνισμα και μυστικά σου ψιθυρίζουν:…
Λάβε: σοφία: για να δοξάζεις το όνομα του Θεού μας, γι αυτά που ξέρεις και γι αυτά που δεν ξέρεις μα μια μέρα θα καταλάβεις πολύ καλά. Για εκείνα που κατανοείς και εκείνα που δεν αντιλαμβάνεσαι. Για όλα αυτά που ρέουν από τη πρόνοια Του, και εμείς ολημερίς στήνουμε νοητικά αναχώματα να μην περάσουν το κατώφλι της καρδιάς μας.
Λάβε πίστη: που θα ανοίγει την καρδιά σου και θα πλαταίνει το βλέμμα σου σε ένα κόσμο που ζεί με την παρουσία Του. Πίστη που θα ανθίζει στην εμπιστοσύνη, στην βαθιά συναίσθηση ότι παραδίδεσαι στην αγκαλιά κάποιου που ξέρει και γνωρίζει τον συμφέρον σου γιατί σε αγαπάει ότι κι αν γίνει ή συμβεί. Πίστη που θα βλασταίνει στην αγάπη και όχι στο μίσος για τον αντίπαλο.
Λάβε ελπίδα: για σένα, για τον άλλο, για τον κόσμο ολάκερο. Μια ελπίδα που δεν ωραιοποιεί τις δύσκολες συνθήκες της ζωής μας. Δεν αρνείται τον Σταυρό και την οδύνη της ύπαρξης, μα πάντα έστω και στα πιο έσχατα σημεία της απόγνωσης, ανακαλύπτει και βιώνει, ότι σε κάθε σκιά υπάρχει ένα δώρο, σε κάθε δοκιμασία μια ευλογία, και σε κάθε σταυρό μια ανάσταση.
Λάβε αγάπη: που τα πάντα κινεί και αναπαύει. Που πάντες την ζητάνε και την ποθούν γιατί δίχως της δεν υπάρχουν. Ακόμη κι εκείνοι που την αρνούνται και λεν πως δεν την έχουν ανάγκη να ξέρεις πως πιο βαθιά απ’ όλους την διψούν. Γιατί όπως λέει και ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, είναι ποιο γλυκιά κι΄απο την ζωή την ίδια.
Προσκύνησα λοιπόν τις αγίες με ένα φιλί στην κάθε μια και ντύθηκα στα χρώματα της Βασιλείας Του …
π.λίβυος