Ο Ιησούς Χριστός ήλθε σ’αυτόν τον κόσμο για να σώσει αμαρτωλούς.Ο Ίδιος είπε:”Ουκ ήλθον
καλέσαι δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν”.
Ποιός αμφισβητεί αυτό; Ποιός μπορεί να αμφισβητήσει ότι το κήρυγμα Του Χριστού και
πριν από αυτό, το κήρυγμα του Ιωάννου του Προδρόμου,ήταν κήρυγμα και διάγγελμα μετανοίας;
Ακόμα και πριν από Χριστό και Πρόδρομο,στα χρόνια των προφητών,διά τον οποίον μιλούσε το
Άγιον Πνεύμα ήταν κήρυγμα μετανοίας;
Ακόμα και τότε,όπως και τώρα λοιπόν βλέπουμε πως το αντικείμενο με το οποίο ασχολείται
η εκκλησία είναι η σωτηρία της ψυχής με βασικό στοιχείο πραγματοποιήσεως,την μετάνοια.Αν
αυτό το στοιχείο,που λέγεται συντριβή ψυχής= μετάνοια,το βγάλουμε από το σώμα της
εκκλησίας,τότε παύουμε να έχουμε λόγω υπάρξεως ως εκκλησία,σταματά η ζωή και σκοπός αυτής
δηλαδή της εκκλησίας.
Η μετάνοια είναι θέμα προσωπικό του καθενός,είναι καρδιακό,είναι ένα βαθύ μυστικό.Κάτι
το οποίο οι άλλοι είτε λέγονται φίλοι,είτε λέγονται στενοί συγγενείς,δεν μπορούν να δουν σε
έκταση και βάθος.Μόνο λίγα εξωτερικά σημάδια βλέπουν,οι οποίες έχουν βαθμό πολύ μικρών
ενδείξεων.Μέσα βαθιά στην ψυχή του καθενός δεν βλέπουν τι γίνεται,τι συμβαίνει,τι πόλεμος
μπορεί να γίνεται,είτε λέγεται αυτοέλεγχος,είτε λέγεται συνειδησιακός έλεγχος.Ακόμα και ο ίδιος ο
Πνευματικός δεν μπορεί να δει το βάθος,την έκταση,το ποιοτικό βάρος της προσωπικής μετάνοιας.
Ακόμα και αν είναι διορατικός δεν μπορεί να δει την όλη εσωτερική εικόνα του
μεανοούντος,παρά διαπιστώνει ή βλέπει ότι μπορεί και βάση των γνώσεών του,των εμπειριών του
και αν υπάρχει και της διοράσεως ,δίνει κάποιες κατευθύνσεις.
Η μετάνοια είναι και πρέπεί να είναι ισόβια και όχι περιστασιακά πρόσκαιρη.Στην μετάνοια
η τελετουργία της ψυχής είναι μυστική,αθόρυβη και αποτελεί την ασφάλεια της εν Χριστώ ζωής.
Μόνο λοιπόν ένας μπορεί να γνωρίσει και αυτός είναι ο καρδιογνώστης Θεός το τί
συμβαίνει και το πόσο σε ποιότητα μετανοίας έρχεται ένας άνθρωπος.Μόνο αυτός γνωρίζει το
ποιοτικό στοιχείο του εσωτερικού πόνου και κατά το λεγόμενον:”Την ανομίαν μου εγώ γινώσκω
και η αμαρτία μου ενώπιόν μου διαπαντός”.
Στην μετάνοια μας πρέπει να πονάμε γιατί αυτός ο πόνος είναι απόλυτα καθαρτικός,μπορεί
αυτός που μετανοεί και πονά να μην το δείχνει με εξωτερικά στοιχεία όπως π.χ τα δάκρυα,αλλά
εσωτερικά πάρα πολύ βαθιά,να λυγίζει από πόνο και δάκρυ, τόσο που να αισθάνεται ότι σκίζεται η
καρδιά του,η ψυχή του.
O γέρων Παϊσιος έλεγε ”πως ένας αναστεναγμός μετανοίας μπορεί να ζυγίζει όσο ένας
κουβάς δάκρυα”.
Οι Άγιοί μας,με τους βίους τους,μαρτυρούν και δείχνουν σε εμάς το μυστήριο της συνεχούς
μετανοίας.Ο Θεός λοιπόν ως Παντογνώστης αξιολογεί την ποιότητα της μετανοίας,έχουμε βίους
αγίων που βίωσαν αληθινή θεάρεστη μετάνοια για πολύ μικρό χρονικό διάστημα κι’όμως αυτό το
χρονικό διάστημα ήταν τόσο μα τόσο δυνατό που στάθηκε ικανό να τους καθαρίσει από κάθετι
βρώμικο και σάπιο μιας ολόκληρης ζωής.Έχουμε ως παράδειγμα πιο τρανταχτό:Τον ληστή που
σταυρώθηκε με τον Χριστό.
Επειδή λοιπόν εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι γίνεται στην καρδιά του
άλλου συνανθρώπου μας ως προς το τι μετάνοια νιώθει,πρέπει πάρα πολύ απλά να σιωπούμε και
ναμην κατακρίνουμε ούτε με λόγια,ούτε με λογισμό αυτόν που βλέπουμε να αμαρτάνει.
Στην δική μας κρίση και μνήμη μπορεί να εστιάζονται η αμαρτία ή το πάθος του άλλου,αλ-
λά δεν ξέρουμε τι εσωτερικό μαρτύριο πόνου μετανοίας,περνά αυτός .
Πολλές φορές οι άνθρωποι ήμαστε σκληρόκαρδοι και θέλουμε μόνο την αμαρτολώτητα του
άλλου χωρίς,βέβαια καν να θέλουμε να υποθέσουμε ότι εκείνη τη στιγμή μπορεί διά του μυστηρίου
της εσωτερικής μετάνοιας να ξεπλένεται αυτός που ονομάζουμε ”Αμαρτωλός”.
Και ως συνήθως όταν κάποιον τον ονομάζουμε αμαρτωλό τον έχουμε ήδη κατατάξει στους
ανθρώπους που είναι προς ρίψη στον κέαδα,στο πυρ το εξώτερον χωρίς βέβαια,όπως είναι συνηθές
να υπολογίζουμε τι έχουμε κάνει,τι έχουμε πράξει,τι έχουμε επάνω στην καμπουρα μας. Και το
μόνο βέβαιο είναι πως για τον καρδιογνώστη Θεό αποτελεί χαρά η μετάνοια του άλλου,λύπη δε η
δική μας σκληροκαρδία που πιστεύουμε εγωιστικά μόνο στη δική μας ”καθαρότητα”,ενώ αυτή η
”καθαρότητα δεν είναι παρά η χειρότερη ακαθαρσία όμοια μ’εκείνη που είχαν οι Ιουδαίοι,που με τις
πέτρες στα χέρια,επιχείρησαν λυσασμένα να σκοτώσουν την πόρνη την οποία τελικά έσωσε ο
Χριστός υπενθυμίζοντάς τους τις δικές τους αμαρτίες,με τον αθάνατο λόγο που είπε: ”Ο αναμάρτη-
τος πρώτος τον λίθο βαλέτω”.Δικαίωμα μετανοίας έχει και ο μοιχός και ο πόρνος και ο κλεύτης και
ο ψεύτης και ο φονιάς και ο οποιοσδήποτε βαρειά αμαρτωλός,ανεξάρτητα από τον χρόνο της
αφυπνήσεώς του και ενάρξεως της επιστροφής του στο Θεό διά της μετανοίας.
Ο Θεός είπαμε πως δεν μετρά ώρες,λεπτά,δευτερόλεπτα για το πόσο κράτησε η μετάνοια,
μετρά πόσο αληθινή ήταν και πόσο προσπάθεια έγινε ώστε να φτάσει ένας αμαρτωλός στην
μετάνοια.
Μπορεί ένας σύντομος αληθινός αυτοέλεγχος ή ένας αναστεναγμός ή ένα γονάτισμα με
ικεσία μπροστά στα πόδια του Ιησού μπορεί να φέρει την λύτρωση,αρκεί ένα από όλα αυτά που
προαναφέραμε να είναι μέσα από τα βάθυ της ψυχής,ειλικρινές και αληθινό,αυτό καταμετρά ο
Θεός.Οι πάνντες λοιπόν έχουν δικαίωμα μετανοίας,διότι οι πάντες είμαστε παιδιά του Θεού,του
ίδιου Πατέρα,που θέλει ”πάντας ανθρώπους σωθήναι”.
Για τα όποια μεγάλα λάθη του,ο άνθρωπος μπορεί να αντιμετωπίσει την τιμωρία του νόμου
της χώρας,της οποίας είναι πολίτης,μπορεί να αντιμετωπίσει και τις συνέπειες που προκάλεσαν
κάποιες αμαρτίες του όπως π.χ. πορνεία,αλητεία,φόνος,χρήση και εμπόριο ναρκωντικών.Μπορεί
σαφώς να δεχθεί τα πάντα ως συνέπεια από τον οποιονδήποτε όμως όλα αυτά είναι ανεξάρτητα από
την κρίση του Θεού.
Η Θεία αγάπη που έχει προς εμάς δεν επιρεάζεται από τίποτε και από κανένα.Κρίνει και
ζυγίζει την μετάνοια καρδιογνωστικά και σώζει την ψυχή ή και τη δοξάζει ακόμη αν οι όποιες
κακές κοσμικές ή σωματικές συνέπειες αντιμετωπίζουν από τον μετανοούντα,ειρηνικά,ταπεινά,με
υπομονή,ακόμα και με χαρά αρκεί ο μετανοών να επιτύχει το έλεος του Θεού.
Έπειτα ο Ιησούς Χριστός δεν μας είπε; ”αν πέσεις,έγειραι και σωθήσει” που σημαίνει πως
κάνε τα πάντα για να κατακτήσεις το έλεος του Θεού και να σωθείς.
Αδελφοί μου,τελειώνοντας και μη θέλοντας να σας κουράσω άλλο,σας προτρέπω εκεί που
δείτε να υπάρχει δίψα σωτηρίας ορμήστε να αγκαλιάσετε εκείνον μπας και γίνεται συν Θεό να
σωθεί.
Προσπαθήστε όσο γίνεται να μην κρίνετε τι έκανε ή πως το έκανε αλλά πως μπορείτε με
τον γαλήνιο τρόπο να δώσετε σε αυτόν τον σπόρο του ελέγχου,όχι του εξωτερικού,αλλά του
εσωτερικού,ώστε να τον οδηγήσετε εν μετανοία ψυχής.
Το σύνθημα είναι
”Μετανοώ πρώτα για τον εαυτό μου και αφήνω και όλλους τους άλλους δίπλα μου να έχουν το
δικαίωμα αυτό μη ασκώντας κρίση για το τι έκανε ο άλλος”.
καλέσαι δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν”.
Ποιός αμφισβητεί αυτό; Ποιός μπορεί να αμφισβητήσει ότι το κήρυγμα Του Χριστού και
πριν από αυτό, το κήρυγμα του Ιωάννου του Προδρόμου,ήταν κήρυγμα και διάγγελμα μετανοίας;
Ακόμα και πριν από Χριστό και Πρόδρομο,στα χρόνια των προφητών,διά τον οποίον μιλούσε το
Άγιον Πνεύμα ήταν κήρυγμα μετανοίας;
Ακόμα και τότε,όπως και τώρα λοιπόν βλέπουμε πως το αντικείμενο με το οποίο ασχολείται
η εκκλησία είναι η σωτηρία της ψυχής με βασικό στοιχείο πραγματοποιήσεως,την μετάνοια.Αν
αυτό το στοιχείο,που λέγεται συντριβή ψυχής= μετάνοια,το βγάλουμε από το σώμα της
εκκλησίας,τότε παύουμε να έχουμε λόγω υπάρξεως ως εκκλησία,σταματά η ζωή και σκοπός αυτής
δηλαδή της εκκλησίας.
Η μετάνοια είναι θέμα προσωπικό του καθενός,είναι καρδιακό,είναι ένα βαθύ μυστικό.Κάτι
το οποίο οι άλλοι είτε λέγονται φίλοι,είτε λέγονται στενοί συγγενείς,δεν μπορούν να δουν σε
έκταση και βάθος.Μόνο λίγα εξωτερικά σημάδια βλέπουν,οι οποίες έχουν βαθμό πολύ μικρών
ενδείξεων.Μέσα βαθιά στην ψυχή του καθενός δεν βλέπουν τι γίνεται,τι συμβαίνει,τι πόλεμος
μπορεί να γίνεται,είτε λέγεται αυτοέλεγχος,είτε λέγεται συνειδησιακός έλεγχος.Ακόμα και ο ίδιος ο
Πνευματικός δεν μπορεί να δει το βάθος,την έκταση,το ποιοτικό βάρος της προσωπικής μετάνοιας.
Ακόμα και αν είναι διορατικός δεν μπορεί να δει την όλη εσωτερική εικόνα του
μεανοούντος,παρά διαπιστώνει ή βλέπει ότι μπορεί και βάση των γνώσεών του,των εμπειριών του
και αν υπάρχει και της διοράσεως ,δίνει κάποιες κατευθύνσεις.
Η μετάνοια είναι και πρέπεί να είναι ισόβια και όχι περιστασιακά πρόσκαιρη.Στην μετάνοια
η τελετουργία της ψυχής είναι μυστική,αθόρυβη και αποτελεί την ασφάλεια της εν Χριστώ ζωής.
Μόνο λοιπόν ένας μπορεί να γνωρίσει και αυτός είναι ο καρδιογνώστης Θεός το τί
συμβαίνει και το πόσο σε ποιότητα μετανοίας έρχεται ένας άνθρωπος.Μόνο αυτός γνωρίζει το
ποιοτικό στοιχείο του εσωτερικού πόνου και κατά το λεγόμενον:”Την ανομίαν μου εγώ γινώσκω
και η αμαρτία μου ενώπιόν μου διαπαντός”.
Στην μετάνοια μας πρέπει να πονάμε γιατί αυτός ο πόνος είναι απόλυτα καθαρτικός,μπορεί
αυτός που μετανοεί και πονά να μην το δείχνει με εξωτερικά στοιχεία όπως π.χ τα δάκρυα,αλλά
εσωτερικά πάρα πολύ βαθιά,να λυγίζει από πόνο και δάκρυ, τόσο που να αισθάνεται ότι σκίζεται η
καρδιά του,η ψυχή του.
O γέρων Παϊσιος έλεγε ”πως ένας αναστεναγμός μετανοίας μπορεί να ζυγίζει όσο ένας
κουβάς δάκρυα”.
Οι Άγιοί μας,με τους βίους τους,μαρτυρούν και δείχνουν σε εμάς το μυστήριο της συνεχούς
μετανοίας.Ο Θεός λοιπόν ως Παντογνώστης αξιολογεί την ποιότητα της μετανοίας,έχουμε βίους
αγίων που βίωσαν αληθινή θεάρεστη μετάνοια για πολύ μικρό χρονικό διάστημα κι’όμως αυτό το
χρονικό διάστημα ήταν τόσο μα τόσο δυνατό που στάθηκε ικανό να τους καθαρίσει από κάθετι
βρώμικο και σάπιο μιας ολόκληρης ζωής.Έχουμε ως παράδειγμα πιο τρανταχτό:Τον ληστή που
σταυρώθηκε με τον Χριστό.
Επειδή λοιπόν εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι γίνεται στην καρδιά του
άλλου συνανθρώπου μας ως προς το τι μετάνοια νιώθει,πρέπει πάρα πολύ απλά να σιωπούμε και
ναμην κατακρίνουμε ούτε με λόγια,ούτε με λογισμό αυτόν που βλέπουμε να αμαρτάνει.
Στην δική μας κρίση και μνήμη μπορεί να εστιάζονται η αμαρτία ή το πάθος του άλλου,αλ-
λά δεν ξέρουμε τι εσωτερικό μαρτύριο πόνου μετανοίας,περνά αυτός .
Πολλές φορές οι άνθρωποι ήμαστε σκληρόκαρδοι και θέλουμε μόνο την αμαρτολώτητα του
άλλου χωρίς,βέβαια καν να θέλουμε να υποθέσουμε ότι εκείνη τη στιγμή μπορεί διά του μυστηρίου
της εσωτερικής μετάνοιας να ξεπλένεται αυτός που ονομάζουμε ”Αμαρτωλός”.
Και ως συνήθως όταν κάποιον τον ονομάζουμε αμαρτωλό τον έχουμε ήδη κατατάξει στους
ανθρώπους που είναι προς ρίψη στον κέαδα,στο πυρ το εξώτερον χωρίς βέβαια,όπως είναι συνηθές
να υπολογίζουμε τι έχουμε κάνει,τι έχουμε πράξει,τι έχουμε επάνω στην καμπουρα μας. Και το
μόνο βέβαιο είναι πως για τον καρδιογνώστη Θεό αποτελεί χαρά η μετάνοια του άλλου,λύπη δε η
δική μας σκληροκαρδία που πιστεύουμε εγωιστικά μόνο στη δική μας ”καθαρότητα”,ενώ αυτή η
”καθαρότητα δεν είναι παρά η χειρότερη ακαθαρσία όμοια μ’εκείνη που είχαν οι Ιουδαίοι,που με τις
πέτρες στα χέρια,επιχείρησαν λυσασμένα να σκοτώσουν την πόρνη την οποία τελικά έσωσε ο
Χριστός υπενθυμίζοντάς τους τις δικές τους αμαρτίες,με τον αθάνατο λόγο που είπε: ”Ο αναμάρτη-
τος πρώτος τον λίθο βαλέτω”.Δικαίωμα μετανοίας έχει και ο μοιχός και ο πόρνος και ο κλεύτης και
ο ψεύτης και ο φονιάς και ο οποιοσδήποτε βαρειά αμαρτωλός,ανεξάρτητα από τον χρόνο της
αφυπνήσεώς του και ενάρξεως της επιστροφής του στο Θεό διά της μετανοίας.
Ο Θεός είπαμε πως δεν μετρά ώρες,λεπτά,δευτερόλεπτα για το πόσο κράτησε η μετάνοια,
μετρά πόσο αληθινή ήταν και πόσο προσπάθεια έγινε ώστε να φτάσει ένας αμαρτωλός στην
μετάνοια.
Μπορεί ένας σύντομος αληθινός αυτοέλεγχος ή ένας αναστεναγμός ή ένα γονάτισμα με
ικεσία μπροστά στα πόδια του Ιησού μπορεί να φέρει την λύτρωση,αρκεί ένα από όλα αυτά που
προαναφέραμε να είναι μέσα από τα βάθυ της ψυχής,ειλικρινές και αληθινό,αυτό καταμετρά ο
Θεός.Οι πάνντες λοιπόν έχουν δικαίωμα μετανοίας,διότι οι πάντες είμαστε παιδιά του Θεού,του
ίδιου Πατέρα,που θέλει ”πάντας ανθρώπους σωθήναι”.
Για τα όποια μεγάλα λάθη του,ο άνθρωπος μπορεί να αντιμετωπίσει την τιμωρία του νόμου
της χώρας,της οποίας είναι πολίτης,μπορεί να αντιμετωπίσει και τις συνέπειες που προκάλεσαν
κάποιες αμαρτίες του όπως π.χ. πορνεία,αλητεία,φόνος,χρήση και εμπόριο ναρκωντικών.Μπορεί
σαφώς να δεχθεί τα πάντα ως συνέπεια από τον οποιονδήποτε όμως όλα αυτά είναι ανεξάρτητα από
την κρίση του Θεού.
Η Θεία αγάπη που έχει προς εμάς δεν επιρεάζεται από τίποτε και από κανένα.Κρίνει και
ζυγίζει την μετάνοια καρδιογνωστικά και σώζει την ψυχή ή και τη δοξάζει ακόμη αν οι όποιες
κακές κοσμικές ή σωματικές συνέπειες αντιμετωπίζουν από τον μετανοούντα,ειρηνικά,ταπεινά,με
υπομονή,ακόμα και με χαρά αρκεί ο μετανοών να επιτύχει το έλεος του Θεού.
Έπειτα ο Ιησούς Χριστός δεν μας είπε; ”αν πέσεις,έγειραι και σωθήσει” που σημαίνει πως
κάνε τα πάντα για να κατακτήσεις το έλεος του Θεού και να σωθείς.
Αδελφοί μου,τελειώνοντας και μη θέλοντας να σας κουράσω άλλο,σας προτρέπω εκεί που
δείτε να υπάρχει δίψα σωτηρίας ορμήστε να αγκαλιάσετε εκείνον μπας και γίνεται συν Θεό να
σωθεί.
Προσπαθήστε όσο γίνεται να μην κρίνετε τι έκανε ή πως το έκανε αλλά πως μπορείτε με
τον γαλήνιο τρόπο να δώσετε σε αυτόν τον σπόρο του ελέγχου,όχι του εξωτερικού,αλλά του
εσωτερικού,ώστε να τον οδηγήσετε εν μετανοία ψυχής.
Το σύνθημα είναι
”Μετανοώ πρώτα για τον εαυτό μου και αφήνω και όλλους τους άλλους δίπλα μου να έχουν το
δικαίωμα αυτό μη ασκώντας κρίση για το τι έκανε ο άλλος”.
