«Χριστούγεννα η μεγαλύτερη ασφάλεια ζωής»
Της Αναστασίας Κλώνη*
Θεολόγου- ποιήτριας
Μετά από μια πολλή δύσκολη και πρωτόγνωρη στιγμή στη ζωή μας, με περιορισμούς και απαγορεύσεις, βρεθήκαμε σε ένα κλίμα σύγχυσης και ανασφάλειας να βιώνουμε συνθήκες που σίγουρα δεν θα ξεχάσουμε εύκολα. Το νόημα των Χριστουγέννων θα μας κάνει πιο ασφαλείς από ότι μια καλή ασφάλεια ζωής; Την περίοδο της πανδημίας το μεγαλύτερο αγαθό όπως είναι η υγεία μας, εν γένει η δημόσια υγεία, τέθηκε σε σοβαρό κίνδυνο και μας απείλησε και μας δημιούργησε συναισθήματα και σκέψεις που ίσως και να μην είχαμε αντιληφθεί σε άλλη περίπτωση. Όμως η μεγαλύτερη ασφαλιστική εταιρεία είναι η πίστη μας, η ανάγκη της ψυχής μας για Θεό θα μας δημιουργήσει χορτασμό που δεν θα έχουμε ανάγκη για οτιδήποτε άλλο γήινο και κοσμικό.
Ο Χριστός χωράει να γεννηθεί στις καρδιές μας, στα σπίτια μας, στις δουλειές μας; Στο κατά Λουκάν ευαγγέλιο αναφέρεται «οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι», το λέει η ίδια η Γραφή, εκείνο το βράδυ δεν υπήρχε κατάλυμα, βλέπετε γινόταν απογραφή εκείνες τις μέρες και σου λέει ο Ιωσήφ που θα πάω τώρα! Έτσι βρέθηκε ο στάβλος , η φτωχική εκείνη φάτνη στη μακρινή μας αλλά τόσο κοντινή μας Βηθλεέμ, διότι ο Θεός είναι τόσο ταπεινός που χωράει παντού. Και αντί για ταξίδια μακρινά που συνηθίζετε να κάνουμε στις μέρες μας εν όψει των εορτών ας κάνουμε το ένα ταξίδι.
Αυτό το ταξίδι που έκαναν οι ποιμένες. Χρειάζεται λίγη ησυχία για να καταλάβουμε τι είναι η Βηθλεέμ: είναι ένα γεγονός που έγινε κάποτε σε ένα χωριουδάκι ή μήπως είναι μια κατάσταση την οποία μπορώ κι εγώ να προσεγγίσω; Η αλήθεια μας είναι ότι δεν πάσχουμε από πείνα λόγω έλλειψης ψωμιού αλλά από πείνα έλλειψης Θεού, γι ‘ αυτό χρειαζόμαστε ‘’καρδίαν συντετριμένην και τεταπεινωμένην’’ κατά τον άγιο Συμεών το νέο Θεολόγο και είναι η μόνη θυσία που αρμόζει να προσφέρεται στο Θεό. Και ο Θεός δεν κατέβηκε στην γη και δεν ταπείνωσε τον εαυτό του μέχρι θανάτου για τίποτε άλλο παρά μόνο, για να εμφυτεύσει σε όσους πιστεύουν σ αυτόν ελεύθερα «καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην».
Ένας φυσιολογικός νους δεν μπορεί να συλλάβει ότι ολόκληρη η θεότητα κρύβεται σε ένα μικρό βρέφος. Η σάρκωση και η γέννηση του Θεανθρώπου είναι σκάνδαλο για την ανθρώπινη σοφία. Μας έχουν σπείρει αμφιβολίες, η πίστη μας ενίοτε κλονίζετε και αναρωτιόμαστε πως θα χαρούμε αυτή την γιορτή, την ωραιότερη γιορτή του κόσμου διότι μέσα από αυτή ξεκινά το σχέδιο της σωτηρία μας. Ας κάνουμε μια απλή προσευχή αυτές τις μέρες, ας πούμε ένα ευχαριστώ στο Θεό που είμαι άνθρωπος, χαίρομαι να απολαμβάνω την ανθρώπινη φύση μου και χαίρομαι που είσαι και Εσύ άνθρωπος γιατί με καταλαβαίνεις. Και στην Γέννηση ποιοι ομολόγησαν, οι Τρείς Μάγοι δηλαδή ειδωλολάτρες, αυτοί που ήταν μέσα στον σκοταδισμό κατευθυνόμενοι από αστέρος βρήκαν το φως το αληθινό. Να αναρωτηθώ ότι και σε μας σήμερα απουσιάζει αυτό το αστέρι που έχουμε χάσει τον δρόμο μας προς τον Θεό και ουσιαστικά τον δρόμο προς την θέωση; Η ανάγκη όμως της αιωνιότητας είναι μεγαλύτερη από κάθε εφήμερη ανάγκη μας. Τα καθημερινά προβλήματα, τα τρεχάματα και οι δυσκολίες, όπως και τα ενδιαφέροντά μας, δεν αφήνουν περιθώριο ενασχόλησης με τη σημασίας της «θεολογίας της ενανθρωπήσεως».
Τα Χριστούγεννα είναι ένα ιστορικό γεγονός όπως μας παρουσιάζουν οι ευαγγελιστές, είναι επίσης μια θεολογική πραγματικότητα όπως μας αναλύουν οι Πατέρες της Εκκλησίας αλλά και ο ωραιότατος εορτασμός που έχουμε καθιερώσει με τα κάλαντα, τα δώρα, το κοινό τραπέζι όχι όμως με ένα πεζό τρόπο αλλά με ένα βαθύτερο νόημα. Ο συμβολισμός της γιορτής και το βαθύτερο νόημα των Χριστουγέννων εκφράζεται μ’ έναν εκπληκτικό τρόπο στο ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη “Γέννηση”, που ανήκει στη Συλλογή “Ο αδελφός Ιησούς”.
«Εν’ άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα. Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Μου ’δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό. ΄΄Είδες΄΄, μου λέει – ΄΄γεννήθηκε η ευσπλαχνία΄΄. Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ, γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες και δε θα ’χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο απ’ αυτό.
Ο Νικηφόρος Βρεττάκος στο «Αν δε μου ‘δινες την ποίηση, Κύριε» θεωρεί την ποίηση ως θείο δώρο που πρέπει να επιστρέψει στον «αποστολέα» της, όταν η πλημμυρισμένη από αγάπη καρδιά γίνει μια φάτνη για να ξαναγεννηθεί ο Χριστός.
Όμως, δεν ξοδεύω τον ήλιό σου άδικα. Δεν πετώ ούτε ψίχουλο απ’ ό,τι μου δίνεις.
Γιατί σκέφτομαι την ερμιά και τις κατεβασιές του χειμώνα. Γιατί θα ‘ρθει το βράδυ μου. Γιατί φτάνει όπου να ‘ναι το βράδυ μου, Κύριε, και πρέπει να ‘χω κάμει πριν φύγω την καλύβα μου εκκλησιά για τους τσοπάνηδες της αγάπης. Ας ξαναζωντανέψουμε την οπτική του ποιητή, τούτες τις ημέρες, και τους συμβολισμούς που ο ποιητής αλλά και ο καθένας από εμάς τους προσδίδει, και ας ανοίξουμε τις διόδους για να βιωθεί η πανανθρώπινη αξία της Αγάπης. Για κάθε τι υψηλό, που εκφράζει η Γέννηση του Θεανθρώπου.
Τα Χριστούγεννα και η εορταστική περίοδος γενικότερα είναι γεγονός πως είναι για όλους μας μια ευκαιρία συνάντησης με αγαπημένα πρόσωπα, να στολίσουμε το σπίτι μας, να ακούσουμε κάλαντα, με ψώνια ή χωρίς ψώνια και όλο αυτό δεν είναι απορριπτέο αλλά αν έχουν ένα θεολογικό υπόβαθρο μας χαρίζει μια ψυχολογική ισορροπία και ασφάλεια. Και από επιστημονικής – ψυχολογικής άποψης μας δίνει το αίσθημα της χαράς και της αισιοδοξίας. Το πνεύμα των Χριστουγέννων μας προστατεύει από την υλιστική θεώρηση της ζωής και μέσα από την μελωδία της ταπεινής φάτνης μας οδηγεί στην απλότητα. «Σήμερον η Παρθένος τίκτει» ακούμε στο κοντάκιο των Χριστουγέννων, ο ενεστωτικός χρόνος του ‘’σήμερον’’ υποδηλώνει ότι αυτό συμβαίνει τώρα, κάθε χρόνο επαναλαμβάνεται, κάθε χρόνο ο Χριστός έχει γενέθλια. Δεν έχει ανάγκη να του κόψουμε τούρτα όπως κάνουμε για τα προσφιλή μας πρόσωπα, όπως δεν είχε ανάγκη και να γεννηθεί αλλά μια φάτνη- καρδιά που όσο ταπεινή κι αν είναι, ο Χριστός θα την καταδεχτεί, θα την ενοικήσει και θα την μετατρέψει σε σώμα σωτηρίας έτσι ώστε μέσα από την προσωπική αναζήτηση του αστεριού των μάγων δύναται ο ταλαιπωρημένος άνθρωπος να ξαναβρεί το νόημα και την αυθεντικότητα στην ζωή του. Γιατί ο Λόγος του Θεού πήρε σώμα σαν το δικό μας, ήρθε ταπεινά και με τον ίδιο τρόπο που ερχόμαστε κι εμείς στον κόσμο, κι αυτό έγινε για να μην κατακαεί η κτίση από την θεωρία Του, καθώς η κτίση δεν μπορούσε να Τον κοιτάξει, έτσι μέσω της Θεοτόκου «ο Λόγος σαρξ εγένετο» για την δική μας λύτρωση.
Ευχή μου για τα φετινά Χριστούγεννα είναι να στολίσετε την ψυχή σας και έτσι να ανάψετε τα λαμπάκια του μυαλού σας. Ναι! Αυτό είναι γιορτή.
*Η Αναστασία Κλώνη είναι πτυχιούχος Θεολογίας του Α.Π.Θ, συγγραφέας της ποιητικής συλλογής «Στην αρχή του ταξιδιού» (εκδόσεις Πηγή, 2021) και ραδιοφωνική παραγωγός στον Άνοιξη 100,7 FM.
Πηγή: anastasiosk.blogspot.
