Τὸ λιοντάρι ὅταν κοιμᾶται, μπορεῖ νὰ τὸ φυλᾶνε. Ἀλλὰ σὰν ξυπνήσει, οἱ φύλακες ἀπ’ τὸ φόβο ἀποχωροῦν. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ «λέων ἐκ τῆς φυλῆς τοῦ Ἰούδα», ἀφοῦ ξάπλωσε κοιμήθηκε σὰν λιοντάρι». Τὴ νύχτα τῆς Ἀναστάσεως τὸ θεανδρικὸ λιοντάρι, ποὺ λέγεται Ἰησοῦς Χριστός, ξυπνάει. Ἀνασταίνεται. Καὶ oἱ ἐχθροί Του «ἀπὸ τοῦ φόβου ἀπενεκρώθησαν».
Ὁ ἥλιος εἶναι ἰσχυρότερος ἀπ’ τὰ ἄλλα ἄστρα. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἀσύγκριτα ἀνώτερος ἀπὸ ὅλα τὰ ἀστέρια τοῦ κόσμου, πολιτικά, στρατιωτικά, καλλιτεχνικά, ἐπιστημονικά, ἀθλητικά. Ὅλοι πεθαίνουν, δύουν καὶ ἐξαφανίζονται. Ἕνα ἄστρο δὲν θὰ δύση ποτέ. Θὰ μεσουρανεῖ στὴν ἐπικαιρότητα τῶν αἰώνων, στὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν. Εἶναι ὁ ἥλιος, ποὺ λέγεται Χριστός. Ὁ ἥλιος φαίνεται ὅτι χάνεται κατὰ τὴ δύση του. Στὴν πραγματικότητα πηγαίνει νὰ φωτίσει τὸ ἄλλο ἡμισφαίριο τῆς γῆς. Καὶ τὸ πρωὶ ἀνατέλλει ξανά. Καὶ ὁ ἥλιος Χριστὸς τὴ νύχτα τῆς Μεγ. Παρασκευῆς ἔδυσε, ἀλλὰ δὲν χάθηκε. Πῆγε καὶ φώτισε τὸ ἄλλο ἡμισφαίριο τοῦ κόσμου, τὸ σκοτεινὸ Ἅδη. Τὴ νύχτα τοῦ Μεγάλου Σαββάτου ἑτοιμάζονται οἱ πιστοὶ νὰ ὑποδεχτοῦν τὴν ἀνατολή Του. Μὲ τὴν Ἀνάσταση λαμπρότερος γίνεται ὁ ἥλιος Χριστός. «Καὶ Χριστὸν ὀψόμεθα δικαιοσύνης ἥλιον, πᾶσι ζωὴν ἀνατέλλοντα» (Ὠδὴ ε΄ ἀναστάσιμου κανόνα).
Πάσχα = Διάβαση Ὁ Χριστὸς περνάει ἀπ’ τὴ δύση στὴν ἀνατολή. Κι ἐμεῖς, μαζί Του περνᾶμε ἀπ’ τὴ λύπη στὴ χαρά. Ἀπ’ τὴ μάχη στὴ νίκη. Νικητήρια γιορτάζουμε. «Σήμερον ἡμῶν τὰ λαμπρὰ νικητήρια γέγονεν» (Χρυσόστομος). Αὐτὸ τὸ πέρασμα ὀνομάζεται Πάσχα. Ἡ λέξις «Πάσχα», ἑβραϊκή, σημαίνει διάβαση. Γιόρταζαν οἱ Ἑβραῖοι τὸ δικό τους Πάσχα, ποὺ ἦταν συμβολικὸ καὶ προτυπωτικό τοῦ δικοῦ μας Πάσχα. Γιόρταζαν τὸ Πάσχα γιὰ τὶς δύο θαυμαστὲς διαβάσεις, ποὺ τοὺς ἔκανε ὁ Θεός.
Ἡ μία διάβαση: Ἄγγελος Κυρίου κατέβηκε ὅταν ἦσαν αἰχμάλωτοι στὴν Αἴγυπτο οἱ Ἑβραῖοι. Σκοπός του νὰ μπεῖ σὲ κάθε σπίτι αἰγυπτιακό, νὰ τιμωρήσει τοὺς τυράννους τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ πῶς θὰ καταλάβαινε, ποιὰ σπίτια ἦσαν τῶν Ἑβραίων, γιὰ νὰ τὰ προσπεράσει; Ὑπῆρχε ἕνα κόκκινο σημάδι στὴν ἐξώπορτα κάθε ἑβραϊκοῦ σπιτιοῦ. Ἦταν τὸ αἷμα ἀπ’ τὸν ἀμνὸ ποὺ εἶχαν σφάξει (κεφάλαιο ιβ’ Ἐξόδου). Κάποιο κόκκινο σημάδι σώζει καὶ τὸ νέο Ἰσραήλ, τοὺς πιστοὺς χριστιανούς. Εἶναι τὸ Αἷμα τὸ λυτρωτικό τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ θάνατος θερίζει μικροὺς καὶ μεγάλους. Ἕνας δὲν φοβᾶται τὸ θάνατο, ὁ χριστιανός, ποὺ ἔχει στὴ καρδιὰ του τὸ σημάδι τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Πιστεύει στὸ Αἷμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Πιστεύει στὴν Ἀνάσταση. Καὶ ἡ Ἀνάσταση εἶναι διάβαση ἀπὸ τὸ θάνατο στὴ ζωή. «Πάσχα Κυρίου, Πάσχα· ἐκ γὰρ θανάτου πρὸς ζωὴν ἡμᾶς διεβίβασεν» (α’ ὠδὴ κανόνα τοῦ Πάσχα).
Ἡ ἄλλη διάβαση: Οἱ Ἰσραηλίτες βάδιζαν πρὸς τὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας. Κυνηγημένοι ἀπ’ τὸ Φαραώ, βρέθηκαν μπροστὰ στὴν Ἐρυθρὰ θάλασσα. Ἐμπόδιο μεγάλο. Πῶς θὰ τὴν διαβοῦν; Τὸ θαῦμα ἔγινε. Τὸ ἀδιάβατο τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἡ διάβαση τοῦ Θεοῦ. Τὸ ἀδιέξοδο τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἡ διέξοδος τοῦ Θεοῦ. Ἀνοίγει δρόμους ὁ Θεὸς ἐκεῖ ποὺ καμία ἀνθρώπινη τεχνικὴ δὲν μπορεῖ νὰ ἀνοίξει. Ἄνοιξε δρόμο μέσα στὴν Ἐρυθρὰ θάλασσα. Καὶ διάβηκε ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ. Μὲ τὴν ἀνάστασή Του ὁ Χριστὸς ἄνοιξε δρόμο νὰ διαβοῦμε ἀπὸ τὴ θάλασσα τῆς παρούσας ζωῆς, χωρὶς νὰ καταποντιστοῦμε.
Ἂν δὲν πνιγόμαστε στὸ πέλαγος τῆς ἀπελπισίας, εἶναι διότι ὑπάρχει ἡ ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως. Μὲ τὴν Ἀνάστασή Του ὁ Χριστὸς ἄνοιξε τὸ δρόμο πρὸς τὸν οὐρανό. Ἂν μὲ τὰ σύγχρονα μέσα γινόμαστε ἀεροπόροι, μὲ τὴ δύναμη τῆς Ἀναστάσεως γινόμαστε οὐρανοπόροι. «Ἐκ γῆς πρὸς οὐρανὸν ἡμᾶς διεβίβασεν». Ἂς κυνηγᾶ ὁ νοητὸς Φαραώ, ὁ Διάβολος. Ἂς μᾶς κυνηγοῦν οἱ περιπέτειες τῆς ζωῆς καὶ τὰ βάσανα, Μιὰ μέρα θὰ ξεφύγουμε. Θ’ ἀπογειωθοῦμε γιὰ τὸν οὐρανό.
